In zekere zin is het afscheid van Dr. Henry Walton ‘Indiana’ Jones, Jr. ook dat van Harrison Ford. Niet dat de 80-jarige zoon van katholieke en Joodse acteurs – moeder Dorothy Nidelman had haar wortels in Wit-Rusland – zijn carrière al aan de wilgen hangt. Dat doet hij met zijn iconische hoed en zweep, maar volgend jaar straalt hij alweer in een volgende megaproductie: Ford speelt een dragende bijrol in de volgende aflevering van de Captain America-serie, over de superheld die bedacht werd door de Joodse stripauteurs Joe Simon en Jack Kirby.
Maar het valt te betwijfelen of een van de grootste sterren aan het Hollywoodfirmament ooit nog de soort rollen zal spelen die hem tot zo’n begrip in de filmwereld hebben gemaakt: Han Solo in Star Wars, Rick Deckard in Blade Runner, Jack Ryan in Patriot games en Clear and present danger en natuurlijk de man met de hoed zelf: Indiana Jones. Jarenlang werd gevreesd dat we van de archeoloog-avonturier afscheid moesten nemen met de verschrikkelijke vierde aflevering van de serie: The kingdom of the crystal skull uit 2008.
Indiana Jones and the dial of destiny, de vijfde en laatste episode die deze week wereldwijd in première gaat, werd daarom met zowel opluchting als angst tegemoet gezien. Opluchting, want Crystal skull als einde was onaanvaardbaar voor veel fans, en angst want … zou de nieuwe net zo slecht kunnen zijn? Of zelfs slechter? Om maar met de deur in huis te vallen, slechter is Dial of destiny zeker niet. Maar dat is meteen het enige echt goede nieuws, want het niveau van de eerste drie afleveringen (alle in de jaren tachtig verschenen) wordt zeker niet gehaald. Waar dat aan ligt?
Tuktuk
Om te beginnen aan de lengte. Toegegeven, tweeëneenhalf uur is geen bijzonderheid meer in het genre van de epische avonturenfilm. Maar Dial of destiny is wel een volle 40 minuten langer dan Raiders of the lost ark uit 1981 en zelfs dik een half uur langer dan Crystal skull. Dat hoeft op zich geen probleem te zijn als die tijd gebruikt wordt voor het versterken van het verhaal, het verdiepen van de personages of zelfs voor de klassieke ondergrondse scènes in grotten, graven en gewelven, zoals de onovertroffen afdaling in de Venetiaanse catacomben in The last crusade (1989).
De kijker heeft soms moeite de ogen open te houden
Er had gemakkelijk een halfuur gesneden kunnen worden in de eindeloze achtervolgingsscènes, vooral aan die in Tanger komt maar geen einde. De kijker heeft soms moeite de ogen open te houden, na de vierde keer dat onze helden toch weer hun tuktuk aan de praat hebben gekregen om de voor het verhaal volledig overbodige achtervolging van de bad guys voort te zetten. En dat verhaal … daar zitten gaten in waar een Romeinse trireem met gemak doorheen zou kunnen varen (die verwijzing begrijpt u na het zien van de film). Voor een film waarin Archimedes zo’n belangrijke rol speelt, gaan de scenarioschrijvers opvallend slordig om met de wetten van de natuur.
Dan is er nog een van de grootste bezwaren tegen de film: de scènes waarin Harrison Ford door de computer verjongd is. Dit heeft tot veel ophef in de filmwereld gezorgd, wellicht omdat acteurs vrezen overbodig te raken, maar deze recensent hoort u er niet over klagen. De verjongde Ford/Indy is niet van echt te onderscheiden en de manier waarop hij de nazi’s te lijf gaat, is natuurlijk altijd een lust voor het oog. Zoals delen van het laatste uur van de film dat ondanks de enorme plotgaten ook wel zijn. Dan heeft u het wel al anderhalf uur vol moeten houden. Natuurlijk verdienen Indiana Jones en Harrison Ford een waardiger afscheid, maar zijn wij als kijkers hen die opoffering niet schuldig? n
Abonneer op het NIW
