Israël als ultiem terreurexcuus

Getuigen fotografeerden met hun mobieltje de eerste beelden van de aanslag op het Belgische vliegveld Zaventem.

Er bestaat geen causaal verband tussen terroristische aanslagen in West-Europa en het Israëlisch-Palestijnse conflict, anders dan in de zieke geesten van de terroristen zelf. Sterker nog, voor een dergelijk verband bestaat geen enkel historisch precedent. Toch wordt die kronkel overgenomen door westerse ‘experts’.

Het is 22 maart 2016, de dag van de bloedige terreuraanslagen in de vertrekhal van Zaventem en de metro in Maalbeek. Aan tafel bij de talkshow van Jeroen Pauw discussiëren experts over de oorzaken. Een hele reeks daarvan komt voorbij: gebrekkige afstemming van Belgische politiekorpsen, het negeren door de politieke klasse bij onze zuiderburen van de enorme problemen die decennia migratie met zich mee hebben gebracht, het beleid van het Westen ten aanzien van de oorlogen in Syrië en Irak. Oorlogsverslaggever Arnold Karskens waagt het zelfs het antiwesterse racisme van extremistische moslims aan te kaarten.
Dan neemt Annabell van den Berghe, Vlaams Midden-Oostenkenner, het woord: “Ja, we kunnen het terugbrengen naar het conflict Israël-Palestina. Daar heb je Gaza, de grootste gevangenis ter wereld…” Dat deze laatste bewering feitelijk onjuist is, is duidelijk: Gaza is geen gevangenis en wie (pseudo-) bezette gebieden als zodanig wil omschrijven, zal moeten toegeven dat er veel grotere zijn: Tibet, bezet, geannexeerd en onderdrukt door China sinds de jaren 50, is 3364 maal zo groot als de Gazastrook. Maar Van den Berghe doet er nog een schepje bovenop: “Die jongens [sic, zij bedoelt daarmee de jihadistische terroristen] krijgen bij Al Jazeera beelden te zien waarbij het Westen vreselijke dingen aanricht in eerste instantie in Palestina.”
Het is belangrijk te analyseren wat Van den Berghe hier zegt. Ten eerste dat ‘het Westen’ – welke landen daar precies onder vallen, is niet helemaal duidelijk – ‘vreselijke dingen aanricht in Palestina’. Los van de opnieuw feitelijke onjuistheid van deze bewering, de militaire acties van Israël kun je in geen enkel scenario toeschrijven aan het Westen als geheel, valt dat ‘in eerste instantie’ op. Het impliceert dat het lot van de Palestijnse bevolking in Gaza (en naar ik aanneem op de Westelijke Jordaanoever) zwaarder weegt dan dat van de volken in andere landen in de regio: de Koerden in Turkije of de sjiieten in Jemen, om nog maar te zwijgen van het door sektarische oorlogen verwoeste Syrië, Irak of Libië.

Geen enkele logica
Een tweede aspect van Van den Berghes redenatie is dat de Israëlische politiek jegens de Palestijnen de reden zou zijn van islamitisch extremisme, zowel in het Midden-Oosten en Noord-Afrika als hier in West-Europa. Het probleem is dat er geen enkele logica achter deze redenatie schuilt. Als Van den Berghe gelijk had, zouden al die Belgische, Franse en Nederlandse jihadi’s immers niet naar Syrië en Irak trekken om daar voor het Kalifaat te vechten, maar zich melden bij Palestijnse of Libanese milities die strijd leveren met Israël. Dit gebeurt echter niet, mij zijn geen gevallen bekend van Europese jihadisten die zich bij Hamas of Hezbollah hebben gemeld. Integendeel, de bij Europese extremisten zo populaire bewegingen – IS en het Nusrafront – laten de Joodse Staat tot nu toe volledig ongemoeid.
Maar laten we voor het belang van de discussie eens Van den Berghes analyse aanvaarden: Israël richt vreselijke dingen aan in Palestina, Gaza is de grootste gevangenis ter wereld endit is de reden dat moslims overal op aarde radicaliseren. Dan nog blijft er een belangrijke vraag overeind: hoe verklaart, laat staan legitimeert, dit de aanslagen in Brussel of Parijs? Volgens welk logisch mechanisme leidt de ‘onderdrukking van het Palestijnse volk’ ertoe dat Belgische moslims, in België, een massamoord plegen op andere Belgen? Er bestaat geen causaal verband tussen terreur in West-Europa en het Israëlisch-Palestijnse conflict, anders dan in de zieke geesten van de terroristen zelf. Sterker nog, voor een dergelijk verband bestaat geen enkel historisch precedent.

Onvoorstelbaar
Stelt u zich eens voor, tijdens het conflict in Noord-Ierland blazen Amerikaanse burgers van Ierse a!omst een station vol treinreizigers op in… Boston! Onvoorstelbaar natuurlijk, maar zelfs die vergelijking gaat niet honderd procent op want de terroristen in dit voorbeeld zijn tenminste nog Iers. Geen van de aanslagplegers in Brussel of Parijs had Palestijnse wortels. En toch aanvaarden wij de redenering dat Israël (mede)verantwoordelijk is voor deze terreur. Was het ooit denkbaar geweest dat Surinaamse terroristen in Nederlandeen kleuterschool zouden opblazen vanwege de apartheid in Zuid-Afrika? Of, om de situatie om te draaien, dat Joodse Marokkanen een zelfmoordaanslag op een hotel in Casablanca zouden uitvoeren omdat Palestijnen in Jeruzalem of Tel Aviv Israëli’s neerstaken?
Ga verder terug in de geschiedenis. Is er ooit een rechtvaardiging voor oorlog of geweld van de inwoners van een land tegenover hun landgenoten gevonden in een conflict waarmee dat land niets te maken had? En dat duizenden kilometers verderop lag? Lag de oorzaak van de Spaanse Burgeroorlog in de onderdrukking van Duitse socialisten en communisten? Aanvaarden serieuze historici de vermeende vervolging van christenen door moslims in het Heilige Land als de ware oorzaak van de Kruistochten? Natuurlijk niet, die vervolging was een (grotendeels verzonnen) excuus van Europeanen om op plundertocht te kunnen gaan. U ziet, in duizend jaar is er weinig veranderd.

Bliksemafleider
Maar Israël wordt consequent genoemd als reden van islamitisch terrorisme op duizenden kilometers van de bestandslijn van 1967. Al sinds 9/11 wordt het Israëlisch-Palestijnse conflict gebruikt, misbruikt, als rechtvaardiging voor jihadistische terreur. (Al bestond dat fenomeen al twaalf eeuwen voor de stichting van de Joodse staat, een ongemakkelijke waarheid die zo veel mogelijk wordt genegeerd door onze Midden-Oosten-deskundigen).

Wie denkt andermans excessen te kunnen bestrijden door het eigen gedrag te veranderen, is gedoemd van een koude kermis thuis te komen.

Het is al erg genoeg dat terroristen –zoals Osama bin Laden, die zeven jaar na de aanslagen op het World Trade Center opeens vertelde dat ‘Israël’ de ware reden was – dat zelf doen. Steeds vaker wordt dit narratief overgenomen door westerse analisten en politici, en wordt er opgeroepen ons beleid jegens Israël te veranderen omdat daarmee de terreurdreiging zou afnemen. Alsof België (of Nederland, of Frankrijk) ook maar iets in de melk te brokkelen heeft in de Israëlische politiek jegens de Palestijnen. Deze politiek wordt gebruikt als bliksemafleider om vooral de ware oorzaken van islamitisch extremisme niet te hoeven benoemen. In onze postchristelijke schuldcultuur wordt de oorzaak van problemen steevast eerst (of zelfs exclusief) in eigen boezem gezocht. Op zich is dit, het nemen van verantwoordelijkheid voor eigen daden, natuurlijk een positief fenomeen. Maar dan moeten dat inderdaad wel de eigen daden zijn.
Wie denkt andermans excessen te kunnen bestrijden door het eigen gedrag te veranderen, is gedoemd van een koude kermis thuis te komen. Israël is niet de oorzaak van de islamitische terreur in Europa, hoe graag ‘deskundigen’ als Annabell van den Berghe – en met haar ontelbare anderen – dat ook zouden willen. Israël laten vallen als bondgenoot, boycotten, desinvesteren en sanctioneren, zal geen enkele invloed hebben op het gedrag van islamitische extremisten hier.