Eigenlijk wilde ik dit stuk ‘(Niet zo) blij met Kaag’ noemen, als reactie op collega Max van Weezels opinieartikel van vorige week, want over het inmiddels beruchte familieportret van de Al-Qaq-Kaagclan met de antisemitische massamoordenaar Yasser Arafat valt nog wel een boom op te zetten.
Ook op Sigrid Kaags enorme succes als de ontwapenaar van Bashar al-Assad valt het een en ander af te dingen. Ten eerste omdat – anders dan collega Van Weezel suggereert – dat niet haar verdienste maar die van Barack Obama was, en ten tweede omdat je je mag afvragen of die ontwapening wel zo succesvol was, gezien de recente gifgasaanval van het Assad-regime op het stadje Khan Sheikhoun.
Maar deze week bleek dat de grote angst onder rechts en Israël-minnend Nederland dat met Kaag een pro-Palestijns paard van Troje de regering was binnengehaald ongefundeerd. Nu D66 regeringsverantwoordelijkheid draagt, lijkt de houding tegenover het Israëlisch-Palestijns conflict zelfs zo gedraaid richting die van VVD en ChristenUnie, dat de Democraten opeens instemden met een motie van SGP, PVV en Forum voor Democratie, waarin wordt gevraagd de ongezonde Israël-obsessie binnen de VN te bestrijden. Dit was bij het fel anti-Israëlische D66 van voor de formatie ondenkbaar geweest. Het klinkt wat oneerbiedig, maar Sigrid Kaag is nu al een ruin gebleken.
Daar ging mijn geplande opinie-onderwerp. Iets anders dus. Toen ik vorige week in De Nieuwe Liefde het ‘debat’ met Dyab Abou Jahjah versloeg, viel het mij op hoezeer de afwijzing van de twee Arabische sprekers van een tweestatenoplossing voor het Israëlisch-Palestijnse conflict leek op het pleiten voor een eenstaatoplossing, dat je steeds vaker hoort in rechts-nationalistische kringen binnen de Joodse staat. Les extrêmes se touchent weer eens. Meer gematigde stemmen blijven vasthouden aan een Palestijnse naast een Joodse staat, al was het alleen al vanwege de real-politieke overtuiging dat Israël – wanneer het de Westelijke Jordaanoever annexeert – niet langer een democratie kan blijven. Of niet langer Joods, want als die 3 miljoen Palestijnen op de Westbank de Israëlische nationaliteit krijgen, is het slechts een kwestie van tijd voor de Joden een minderheid binnen hun eigen staat worden.
Alleen al de verwarring onder de Arabieren zal de moeite waard blijken
Oplossing
Er schoot mij een oplossing te binnen. Waarom erkent Israël niet gewoon zelf, desnoods eenzijdig, de Palestijnse staat op de Westelijke Jordaanoever en in Gaza? Hou vast aan de grotere nederzettingen langs de grenzen van 1967, bied ter compensatie daarvan Israëlisch land aan aan de noord- en zuidgrenzen van de Westbank, maak duidelijk dat Jeruzalem altijd de ondeelbare hoofdstad van de Joodse staat zal blijven en… trek je handen er vanaf. Laat de Palestijnen het verder maar onderling uitvechten, binnen hun eigen staat. Dat betekent dus ook geen maritieme blokkades van Gaza, geen controle over de grens tussen de Westbank en Jordanië, niets. Volledige soevereiniteit voor de Palestijnen en veel succes ermee, buurman.
De voordelen? Niemand kan met droge ogen blijven beweren dat Israël een bezettingsmacht, apartheidsstaat of koloniale macht is – of wat de modieuze antizionistische term van dienst ook moge zijn. Akkoord, diehard Israël-haters zullen blijven zeuren over Jeruzalem en het recht op terugkeer van de ‘vluchtelingen’, maar die zijn hoe dan ook niet te overtuigen. De internationale beleidsmakers daarentegen wordt alle wind uit de zeilen genomen, niet langer zullen de Palestijnen Israël de schuld van al hun ellende kunnen geven, nu zij zelf verantwoordelijk voor hun lot zijn.
Nadelen? Veiligheid wordt vaak genoemd, maar laten we eerlijk zijn: de Palestijnen vormen gezien de enorme Israëlische militaire overmacht en de effectieve veiligheidsmuur nauwelijks een bedreiging voor de Joodse staat. En als terroristen van Hamas, de Al-Aqsa Martelarenbrigades of de Islamitische Jihad het wagen één teen op Israëlisch grondgebied te zetten, hakt de IDF die er onmiddellijk vanaf. Of voor mijn part de hele voet, want de veiligheid van de Israëlische bevolking gaat boven alles.
Dus erken Palestina als staat, of roep die zelfs eenzijdig vanuit de Knesset uit – alleen al de verwarring onder de Arabieren zal de moeite waard blijken. En onder de tegenstanders van Israël hier in het Westen. Bij de VN-organisaties, de BDS-beweging, de linkse politieke partijen in ons parlement. Zelfs bij D66 en Sigrid Kaag, die als het beste paard van stal dan lekker ontwikkelingssamenwerkingscadeautjes kan uitdelen aan haar Palestijnse vrienden. Mét de zegen en de hartelijke groeten van Jeruzalem.
Abonneer op het NIW
