De eigenaren van Jezebel, een hip restaurant in Manhattan, proberen de glatt kosjere keuken een thuis te bieden in Downtown Manhattan
Door David Hammelburg
Hier bij Jezebel is het een gelukkige Valentijnsdag. Mijn naam is Ashley. Waarmee kan ik u van dienst zijn? Wat voor restaurant dit is? Ik zou zeggen: chic. Sorry, meneer, maar vanavond is elke stoel al bezet.” Ashley, een van de gastvrouwen, beantwoordt de telefoon. Ze heeft een mokkakleurige huid, is ergens in de twintig, heeft benen tot haar oksels, draagt een kort, strak jurkje van zijde en staat op hoge naaldhakken. Haar collega- gastheer is Frank. Hij heeft een smokingjasje aan, maar dan het soort dat een bruidegom draagt – niet een ober. Hij spreekt met een overdreven ‘metroseksueel’ accent en heeft een op zijn gelaat gebeitelde glimlach. Samen bemannen ze de drukke ingang en receptie. Het is een van de hipste, aanstellerigste restaurants in Manhattan, elegant gelegen tegenover het SoHo Grand Hotel en naast een andere megahippe pleisterplaats die ‘The Dutch’ heet, tussen SoHo en Tribeca – de populairste wijken in trendy Manhattan. En is het glatt kosjer? Maar natuurlijk. Welkom in Jezebel, dé plek voor jong en hip – en voor modern-orthodoxen.
Gastvrouwen
„Sinds we acht maanden geleden opengingen, zijn we een enorm succes, en ik kan je vertellen dat het extreem lastig is om sexy te mengen met kosjer,” zegt de 33-jarige mede- eigenaar Henry Stimler met verfrissende eerlijkheid. „Vorige week hadden we een tafel met acht zeer luidruchtige lesbiennes,
naast een opperrabbijn. Dat werkt niet. We moeten echt een octaafje lager. We gaan afscheid nemen van de model-achtige gastvrouwen, de uitsmijter bij de deur, en zelfs van de naam Jezebel – dat wordt te veel geassocieerd met valse profetie. De naam wordt ‘The J’. Te veel Joodse klanten waren ongelukkig met ons ‘over-the-top’ imago, en dus luister ik en pas me aan. En laten we eerlijk zijn, kosjere Joden zijn zo’n beetje de lastigste klanten om tevreden te stellen.” In een stad waar zes maanden overeind blijven voor een hip restaurant al een eeuwigheid lijkt, is Jezebel erin geslaagd méér dan te overleven, uitsluitend door het ijzeren doorzettingsvermogen van de innovatieve, zij het excentrieke eigenaren. In de eerste plaats is daar de hoogst opmerkelijke binnenhuisarchitectuur, waar de popart inrichting precies past bij de drankenkaart van de bar in de kelderlounge. Die bar draait als een trein, want de gemiddelde wachttijd voor een plaatsje in het restaurant bedraagt een uur – genoeg tijd om te genieten van wat Jezebel zo apart maakt: de unieke en meesterlijke ‘kitsch’-kunstcollectie. Enkele favorieten: Barbra Streisand als Vermeers ‘Meisje met de oorbel’, John Steward in ‘Napoleon die de Alpen overtrekt’, en Larry David (de bedenker van Seinfeld) als Grand Woods klassieker ‘American Gothic’.
Lees verder in NIW 23
Abonneer op het NIW
