Loony lefty

Is de nieuwe leider van Labour antisemitisch? Of belet zijn rode bril hem het verkapte antisemitisme van zijn ‘vrienden’ te zien?

Auteur: Ewout Klei

Een aanhanger van de ‘loony left’ noemde historicus Dirk-Jan van Baar hem. Op 12 september werd Jeremy Corbyn verkozen tot de nieuwe leider van Labour. De uiterst linkse Britse parlementariër is erg kritisch over Israël. Maar is hij ook antisemitisch?

Met 59,5 procent van de stemmen in de eerste ronde won Corbyn de leiderschapsverkiezingen van Labour met gemak. Hij liet de ‘gematigde’ kandidaten ver achter zich. Corbyn staat een radicale linkse politiek voor. Hij is onder andere voor het hernationaliseren van de spoorwegen, hogere belastingen voor de rijken en wil een einde maken aan de elitaire privéscholen. Ten aanzien van de buitenlandse politiek is hij duidelijk een vertegenwoordiger van wat Christopher Hitchens ooit ‘antikoloniaal links’ noemde. Corbyn is erg kritisch over het Amerikaanse ingrijpen in het Midden-Oosten, maar heeft daarentegen begrip voor IS en noemde de dood van Osama Bin Laden een ‘tragedie’. Ook het Israëlisch- Palestijnse conflict bekijkt hij door een antikolonialistische bril. Zo zei Corbyn in een interview met de anti-Israëlische website Electronic Intifada dat hij een wapenembargo zou instellen tegen Israël als hij premier zou worden. Bovendien was hij van mening dat Israëlische universiteiten die betrokken waren bij militaire research moeten worden geboycot.

Gemeengoed
In de Britse pers, ook in de Joods-Britse pers, is over Corbyns Israël-standpunt en vermeende antisemitisme veel geschreven. Uit een poll van de Jewish Cronicle bleek dat 67 procent van de Joden in Groot-Brittannië verontrust was over de politicus. Kwaad bloed bij de Joodse gemeenschap zette Corbyn door in 2009 enkele door hem in het Britse Lagerhuis uitgenodigde Hamas- en Hezbollah-vertegenwoordigers ‘vrienden’ te noemen. De Labour-parlementariër zei hierover later dat hij dit uit beleefdheid zei en dat hij er niet mee bedoelde dat hij al hun standpunten onderschreef, maar zijn uitleg werd niet door iedereen geaccepteerd. En hoewel Corbyn het antisemitisme veroordeelt, zou hij zich in kringen begeven waarin dit gemeengoed is. Volgens Labour- politicus Ivan Lewis, voormalig hoofd van de Manchester Jewish Federation, steunt Corbyn te gemakkelijk die Israël-critici bij wie legitieme Israëlkritiek overgaat op antisemitische retoriek. Ook zou Corbyn onvoldoende afstand nemen van deze mensen.

Het beestje heeft nu een andere naam gekregen, maar het is eigenlijk nog steeds hetzelfde beestje

Een interessant perspectief op de omstreden Labour-leider biedt journalist Stephen Daisley van STV (de Schotse omroep) in zijn artikel met de veelzeggende titel ‘Analysis: Jeremy Corbyn is not an anti-Semite. It’s so much worse than that’. Volgens Daisley is Corbyns antizionistische mening gemeengoed bij links. Hoewel Corbyn geen antisemiet is en oprecht is wanneer hij Jodenhaat veroordeelt, belet zijn rode bril hem om het antisemitisme van zijn ‘vrienden’ te zien. Voor deze vrienden is antizionisme gewoon antisemitisme in een nieuw jasje. Waarom openlijk antisemitisch zijn en het risico lopen om voor antisemiet te worden uitgemaakt als je al je antisemitische voorstellingen kunt projecteren op de ‘zionisten’? Dat is toch veel slimmer? Het gaat volgens Daisley niet slechts om selectieve verontwaardiging, alleen boos zijn over Israël en niet over de misstappen van andere landen, maar om het hergebruiken van oude antisemitische complotverhalen, die nu geprojecteerd worden op de staat Israël. Het beestje heeft nu een andere naam gekregen, maar het is eigenlijk nog steeds hetzelfde beestje. Corbyn kan of wil dit niet zien, omdat hij ideologisch verblind is.

Jeremy Corbyn beschouwt zich als de politieke erfgenaam van Tony Benn en Michael Foot, twee pacifistische, uiterst linkse Labour-voormannen uit de jaren 80. De jaren 1979-1997 waren voor Labour ‘The Wilderness Years’. De partij zat in de oppositie en werd verscheurd door interne conflicten. Pas toen Labour onder Tony Blair rechtsaf sloeg, in de richting van het politieke midden waar de meeste kiezers zitten, slaagde de partij er weer in om de grootste te worden. De kans dat Corbyn premier wordt is heel klein. Hij mag dan misschien de vakbonden achter zich hebben en met zijn anti-Israëlische politiek een gevoelige snaar raken bij moslims en intellectuelen, de Brit in de straat beschouwt deze JC niet als de Messias. Ideologie is blind, Groot-Brittannië niet.