Mensch: geluk kan eng zijn

Foto: Thomas Schlijper

Femmetje de Wind (43)

Woonplaats: Amsterdam
Burgerlijke staat: samenlevend met Mark en hun dochters Golda en Aviva
Beroep: uitgever/schrijver
Levensmotto: bij een veranderende wind bouwen sommigen muren, anderen molens.

Jeugd
Die was aan de ene kant heel beschermd, aan de andere kant was er veel angst. Dat kwam van mijn vader, die door de Tweede Wereldoorlog was getraumatiseerd. De situatie was dus wel veilig, maar zo voelde het niet. Mijn vader is Joods, mijn moeder is liberaal uitgekomen. Terwijl ik er wel Joods uitzie en we sjabbat vierden, waren er toch mensen die mij lieten merken dat ik ‘er niet bij hoorde’. Ik weet nog dat ik een keer niet mee mocht op een weekend voor Joodse jongeren. Mijn vader ging door het lint. Ik voelde me gegeneerd. Het was verwarrend. Die ambivalentie heeft lang een rol gespeeld.

Geloof
Ik ben behoorlijk spiritueel, geloof wel degelijk dat er meer is dan we gewaar zijn. Maar ik heb moeite met de simplistische voorstelling van God als almachtig wezen die op een wolk de wereld regeert. Ook heb ik moeite met de exclusiviteit van een geloof. Ik vind dat op gespannen voet staan met dat wat geloof zou moeten uitdragen. Ik eet kosher style, heb heel lang alleen kosjer vlees gegeten, maar ga daar nu gemakkelijker mee om. En ja, we vieren altijd sjabbat, met familie en wie wil aanhaken. Vrijdagavond is heilig, het rustpunt in de week. Zeker in deze tijd waarin we worden overladen met informatie waar we niet altijd om vragen, hebben we dat echt nodig.

Israël
Ik heb er twee jaar gewoond. Een jaar studeerde ik aan de universiteit in Tel Aviv. Het was een van de mooiste jaren van mijn leven. Het tweede jaar zat ik samen met mijn zus in Jeruzalem. Daar ging het vooral om regels, ik leefde heel vroom. Israël is een land van uitersten. Van grote vooruitgang, maar ook van onrechtvaardigheid. En het vredesproces? Hoe meer je weet, hoe ingewikkelder het wordt. Tot je denkt: er is gewoon geen oplossing, in ieder geval geen waar alle partijen blij mee zijn. Laat ik dan maar de kant van mijn eigen volk kiezen.

Zorgen
Die zijn me met de paplepel ingegoten. Ik ben een worry junkie. Ik heb een basisgevoel dat je altijd moet uitkijken en je zorgen maken. Ik heb mezelf daardoor ook veel dingen onthouden. Maar daartegenover staat moed. En dat heb ik ook geleerd. Mijn vader sprong uit de trein naar Westerbork. Het is heel duaal. Aan de ene kant ken ik de angst, aan de andere kant zeggen mensen: dat je dat durft! Ik weet nog dat ik met man en kinderen in Australië was en een gek gevoel me overkwam: ik voelde me gelukkig. Geluk kan eng zijn als je niets kent dan op je hoede zijn.

Dromen
Ik heb er een paar verwezenlijkt. Zo wilde ik altijd een boek schrijven, een roman. Dat heb ik gedaan en dat heeft me rust en ruimte gegeven. Toch wil ik weer door, ik ben nu bezig met mijn tweede roman. Tevreden zijn met wat er nu is, is iets waar ik aan werk. Altijd maar meer en beter willen maakt je niet gelukkig. Daarbij ben ik ook super perfectionistisch, ik wil nooit falen. Maar eigenlijk gaat het best goed. Dat besef is een keuze die ik bewust heb moeten maken.