De verschrikkelijke gebeurtenissen in Brussel doen opnieuw veel discussie opwaaien over integratie: “Die is mislukt”, “Nee hoor, de grootste groep redt zichzelf”, geloof: “Het heeft niets met islam te maken, maar met achterstand en armoe van allochtonen!”, “O Nee? Waarom zien we dan geen terroristische aanslagen van Surinamers? Antillianen? Vietnamezen?”, “Het komt door de social media!”, “Nee, de schotels en dus Al Arabiya!” En, je kon erop wachten, 3,2,1… Het was de bij Pauw als documentairemaakster en Midden-Oosten-correspondente geïntroduceerde Belgische Annabell van den Berghe die er Israël bij haalde.
Waarom radicaliseerden die jongens, was de vraag en het antwoord liep rechtstreeks van Brussel via achterstand, armoede, ronselaars, frustratie, woede over Syrië, Libië, het aantrekkelijke Kalifaat en ja hoor, naar: “Israël en Gaza, wat de grootste gevangenis ter wereld is.”
De Brusselse aanslagen, gepleegd door jongens die waarschijnlijk niet eens weten waar Israël precies ligt, waren natuurlijk óók geradicaliseerd door die vermaledijde Israëli’s. Terwijl IS het land wonder boven wonder (of ligt dat aan de goede Israëlische veiligheidsmaatregelen?) qua terreur links laat liggen, moet en zal een conflict dat in de verste verte niets met de huidige ellende in veel Arabische landen te maken heeft, er met de haren worden bijgesleept. Ook door mensen van wie je mag verwachten dat ze ervoor hebben gestudeerd. Aan tafel uiteraard geen woord van protest van de andere deskundigen. Pauw zelf vergat maar even voor het gemak de aanslag op het Joods museum in Brussel, want dit was volgens hem de eerste in de Belgische hoofdstad.
Ik ben zeer voor persvrijheid, maar het zou heel aardig zijn als journalisten zichzelf eens onder de loep zouden nemen en zich zouden afvragen waar hun balans (en kennis) is gebleven. Een slechte opvoeding, de invloed van sociale media, falend onderwijs (en niet gebrek aan onderwijs, zo bewijzen de verschillende
aanslagplegers), onkunde en ja, ook een religie met specifi eke karaktereigenschappen van een dodencultus, die gemakkelijk verkeerd kan worden geïnterpreteerd, die factoren schoff elen we onder het tapijt. Veel liever gaat het over superslimme ronselaars en die arme Palestijnen, met wie iedere jonge moslimradicaal zich zou vereenzelvigen.
Het oplossen van een probleem begint met het erkennen ervan, zonder het verzinnen van drogredenen. Dus laten we daar eens mee beginnen.
Abonneer op het NIW
