Onaangename woorden

Deze week is het 67 jaar geleden dat Auschwitz en Birkenau werden bevrijd. De aanstaande herdenking herinnert ons eraan dat door de nazi’s op de meest gruwelijke wijze een poging werd gewaagd om de Joden in Europa uit te roeien. De Joodse gemeenschap in Nederland werd gedecimeerd. Slechts een klein groepje bleef over en die bouwde – met ongekende doorzettingskracht – weer een Joodse gemeenschap op met verschillende denominaties. Die generatie zijn wij allen buitengewoon schatplichtig. Twintigster Daphna Berger vertelt in dit NIW hoe zij bij het bezoek aan vernietigingskamp Madjanek in Polen, waar een groot deel van haar vaders familie was vermoord, voelde dat ze ‘nog nooit zo dicht bij het kwaad was geweest’. Na haar terugkeer besloot ze mee te werken aan de March of the Living, een zesdaagse reis naar Polen, waaronder naar Auschwitz, van een internationale groep Joodse jongeren. Zo hoopt ze eraan bij te dragen dat de herinnering aan de Shoa niet verloren gaat.
Intussen blijft de rel rondom opperrabbijn Ralbag in alle hevigheid voortduren. Hij bleef onbereikbaar voor het NIW, maar verzekerde NRC Handelsblad dat hij homoseksualiteit helemaal geen ziekte vond. Homo’s moeten volgens hem wel in therapie, moeten zich laten ‘behandelen’. Het is wel heel veel gegoochel met woorden en hoe dan ook nogal onaangenaam voor homo’s.
Als journalist heb ik – alweer jaren geleden – het bijzondere genoegen gehad om kennis te maken met een ‘homogenezer’ uit christelijke kring. Hij legde me uit dat zijn organisatie met homo’s groepsgesprekken had. Mannen leerden zich mannelijker te gedragen en vrouwen vrouwelijker. Het eerste wat de homogenezer deed toen hij ging zitten, was zijn benen op sierlijke wijze over elkaar heen slaan, deze ‘genezen’ en gelukkig getrouwde ‘ex-homo’. In de Verenigde Staten bestaat een dergelijke homogenezingsorganisatie van Joodse signatuur. De voorzitter daarvan had ook zijn handtekening gezet onder de Amerikaanse Torah Declaration over homoseksualiteit, maar die later weer ingetrokken. Het was blijkbaar toch te extreem om te stellen dat alle homo’s zich niet alleen kunnen maar ook móéten genezen. Het standpunt dat homoseksualiteit te genezen is, is simpelweg achterhaald en ook bewezen onjuist. Overigens zijn er ook nog mensen die het inhoudelijk wellicht eens zijn met Ralbag, maar vinden dat hij dat nooit openlijk had moeten verklaren.
Probleem is uiteindelijk dat hier sprake is van een opperrabbijn die ver van zijn leden staat, zowel in geestelijke als fysieke zin. Mede daarom werd explosief gereageerd op zijn handtekening onder de Torah Declaration. De woordvoerster van het comité dat de Torah Declaration heeft opgesteld, typeerde de schorsing door het bestuur van de NIHS ‘op de grens van het facisme’, zo was te lezen in de Volkskrant. Het bewijst eens te meer wat voor een extreme club dit is en hoezeer het een misstap was van Ralbag om zich daarbij aan te sluiten. Het is een groep mensen die het ongekende lef heeft om vanaf de andere kant van de oceaan het bestuur van een Joodse gemeenschap die voor 80 procent werd uitgemoord tijdens de Shoa te beschuldigen van fascistoïde gedrag. Ik heb de opperrabbijn zich daar niet van horen distantiëren, terwijl dat – naast al het andere wat aan de orde is – hard nodig is. Wellicht doet hij dat niet omdat hij slechts in beperkte mate Nederlandse kranten leest?
Het lijkt er – op het moment dat dit NIW naar de drukker gaat – op dat de NIHS-bestuurders bezig zijn met een compromis waarbij Ralbag nog een tijdje blijft. Hopelijk houden ze daarbij in gedachten dat ze daarmee mogelijk een rabbijn in het zadel houden met wie wel erg veel onaangename woorden meezweven als hij de eerstvolgende keer een Amsterdamse sjoel binnenstapt.