Pervers

‘De wereld zal de Joden de Holocaust nooit vergeven.’ Deze stelling hoorde ik voor het eerst toen ik een cursus Holocausteducatie volgde in Yad Vashem. We zijn inmiddels jaren verder, maar het waarheidsgehalte van die woorden wordt steeds meer bewezen. Deze week nog, in het commentaar van de NRC. De kop luidde: “De situatie in Gaza vertoont veel kenmerken van genocide”. Naast de geijkte eenzijdige benadering van het conflict zoals we die al jaren van die krant gewend zijn, ging de anonieme schrijver nog een stapje verder. “Het is moeilijk voorstelbaar dat juist Israël, dat is voortgekomen uit de genocide op het Joodse volk, zich schuldig zou maken aan ditzelfde misdrijf. Toch is een andere uitleg steeds moelijker te vinden.” Alsof de NRC überhaupt naar een andere uitleg op zoek is. 

Er valt heel wat af te dingen op de theorie dat de stichting van de staat Israël een rechtstreeks gevolg is van de Shoa. Wellicht heeft die genocide het proces versneld, maar al ver voor de Tweede Wereldoorlog vond de (her)oprichting van een Joods thuisland gehoor. In de tijd van dekolonisatie na de oorlog, denk aan India en de stichting van een aantal Arabische staten, was het beslist niet ondenkbaar geweest dat die Joodse staat er ook zonder de Shoa zou zijn gekomen. Ja, dat is nog eens een andere theorie dan ‘kolonisatieproject Israël’ dat nu door de straten schalt. Een rechtstreeks overgenomen vals narratief van Arabische landen die het Westen graag de schuld geven voor ‘de Joodse dolksteek in hun rug’.  

Er is echter nog iets veel abjecters aan de woorden in deze ‘kwaliteitskrant’. Iedere bevolkingsgroep die zichzelf tot slachtoffer bombardeert, vergelijkt de eigen situatie graag met het onvergelijkbare: de Holo-caust. Het morele ijkpunt van de westerse samenleving. Wat gaande is tussen Hamas en Israël wordt met liefde kracht bijgezet door de gedachte: kijk nou wat de Joden zelf doen, ze zouden beter moeten weten. Je hoeft geen Einstein te zijn om te zien dat zo’n redenering erachter zit. De systematische vernietiging van zes miljoen maal een mens behorend tot één volk, wordt vergeleken met de handelingen van een land dat sinds de stichting – en zelfs daarvoor – geen dag vrede heeft gekend door aanvallen van buurlanden. Ook niet voor 1967. Het bloedbad van 7 oktober wordt daarnaast voor het gemak ook even vergeten. 

De woorden in de NRC zijn van een flagrante perversiteit, ze pissen op de nagedachtenis van de zes miljoen mensen, maken die misdaad tegen de menselijkheid inflatoir en bewijzen dat ook deze schrijvers de Joden de Holocaust nooit zullen vergeven.