Van politici wordt veelal gezegd dat ze hun woord niet houden en dingen beloven die ze niet nakomen. Ik vrees dat Bibi begin volgende maand zijn verkiezingsbelofte wel zal nakomen en daadwerkelijk tot annexatie van delen van de Westoever zal overgaan. Ook al zou die annexatie slechts een beperkt gebied omvatten, dan nog zullen de reacties in de gehele wereld (met uitzondering van de VS) sterk afkeurend zijn en sancties tot de mogelijkheden behoren. Niet de EU als collectief zal sancties overwegen, maar individuele staten (ook binnen de EU) zullen dat zeker wel doen.
Het is evident dat annexatie – ongeacht de omvang van het gebied – een flagrante schending betekent van het associatieverdrag dat Brussel met Israël gesloten heeft. Het verdrag voorziet in het geval van schending in het opleggen van sancties. Zo ver zal het niet komen, omdat daarvoor consensus van de 27 lidstaten nodig is en Hongarije, Tsjechië en mogelijk Polen van hun vetorecht gebruik zullen maken. Maar Israëlkritische staten als Zweden en Ierland zullen unilateraal waarschijnlijk besluiten tot strafmaatregelen. In het Verenigd Koninkrijk heeft het Hogerhuis al een motie aangenomen waarin het de regering oproept in geval van annexatie strafmaatregelen aan Israël op te leggen.
Belangwekkend is dat het Hogerhuis ongevraagd bijval kreeg van een veertigtal prominente Brits-Joodse langjarige zionisten, wier loyaliteit jegens Israël bepaald niet betwijfeld kan worden. Mensen als de historici Simon Schama en Simon Sebag ondertekenden de brief aan de Israëlische
ambassadeur Mark Regev. Naast hen tekenden de (Joodse) oud-minister van Buitenlandse Zaken Sir Malcolm Rifkind en de fameuze Timescolumnist Daniel Finkelstein. Zij roepen de Israëlische regering met klem op af te zien van de voorgenomen annexatie en wijzen onder meer op de impact die de plannen zullen hebben op de relatie tussen Israël en de Joden in de diaspora.
Geen partij
Curieus genoeg heeft de Britse Jewish Board of Deputies (zeg maar het Engelse CJO) geweigerd een dergelijke brief te sturen, omdat het geen partij wenst te kiezen. Maar ook door geen partij te kiezen, neemt men stelling. Ik vraag me in gemoede af of de Board of Deputies ook zal weigeren partij te kiezen als Israël haar vraagt te protesteren tegen mogelijke Britse sancties. Ik vrees dat dan Leiden in last is en het neutrale ‘Britse CJO’ na de eerste vingerwijzing uit Jeruzalem de annexatie zal verdedigen en te hoop zal lopen tegen de wereldwijde veroordeling van Israël.
Zelf zou ik een soortgelijke brief van al dan niet prominente Nederlandse Joden met zionistische cv’s zeker hebben gesteund. De annexatie is naar mijn oordeel goed noch fout. Zij is bovenal overbodig en onnodig provocerend.
Geen staat ter wereld ligt er tot dusverre wakker van dat Israël al 53 jaar de Westoever bezet houdt. Die bezetting is volstrekt legitiem en het gevolg van een tegen Israël gevoerde agressieoorlog. In een allesomvattend vredesakkoord dat door alle partijen kan worden omarmd, zal men de bezetting moeten opheffen. Maar bij afwezigheid van een dergelijk akkoord kan en mag die bezetting voortduren en hoeft geen enkele nederzetting van de wereldgemeenschap te worden ontruimd – hoezeer die nederzettingen ook in strijd met het internationaal recht mogen zijn. Dat Israël dan toch overgaat tot annexatie en daarmee de toorn en ergernis van zijn beste vrienden opwekt, is ongerijmd. Maar dan ook niet piepen als volgende maand weerstanden ontstaan en mogelijk maatregelen worden genomen. Dan rest slechts de simpele conclusie: eigen schuld, dikke bult.
Abonneer op het NIW
