Stel, een gemaskerde man, lid van een ultrarechtse organisatie, verbrandt op het Spui in Amsterdam een Marokkaanse vlag. Wat zou er gebeuren? Stel, op de Dam klinkt uit honderden kelen over moslims: “Jullie zullen tweemaal op aarde verderf zaaien en jullie zullen je zeer hovaardig gedragen.” Hoe groot is de verontwaardiging? Stel, betogers scanderen luidkeels: “Dood aan Turkije!” Creëren zij daarmee niet meteen een politieke rel?
Met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid hadden de kranten er bol van gestaan. Er zou schande van worden gesproken. En nu? Op veel redacties leek het credo: doodzwijgen. Het ging immers om Israël en Joden. En de betogers waren moslims. Dus waar zouden we ons druk over maken? De stemmetjes in de achterhoofden waren met dit stilzwijgen luid en duidelijk te horen: “Laten we vooral moslims niet tegen ons in het harnas jagen. Schipperen, mensen. Laveren.” Liever besteedden de redacties ongeveer dagelijks aandacht aan de ramadan. De maand van introspectie en reflectie. Het werd dag na dag als nieuws gepresenteerd, terwijl het natuurlijk helemaal geen nieuws is. Het is gewoon de agenda. Ik ben ervan overtuigd dat de vierders van de adventtijd jaloers waren op al die media-aandacht. Feit is dat de gemiddelde Nederlander tegenwoordig beter weet wat ramadan inhoudt, dan waar de advent voor staat.
Aan de eenzijdige agressie zal geen eind komen, want nergens wordt een grens gesteld. Niemand zegt: tot hiertoe en niet verder. En het is vrijwel iedere week raak. Vorige week nog mocht een antisemitische taxichauffeur met volle instemming van duizenden inclusiedenkers op een demonstratie tegen racisme uitkramen: “Ons land is niet meer, het is ons ontnomen. Maar het wordt nooit van hen die al een ander land hebben genomen. Ze trekken aan de touwtjes, ze knijpen ons leeg.” Het leek een cryptische omschrijving, maar de goede verstaander wist natuurlijk best welk ander land er ‘genomen’ zou zijn. En ‘ons’ bleek een heel breed begrip.
Nog zo een: “Het woord is vermoord, verstikt in gefabriceerde zionistische leugens, begraven in het koord.” Vertwijfeld vroegen wij ons af wat dat laatste woord moest betekenen. Rijmelarij vermoedelijk. Applaus viel deze welkome spreker ten deel. Heeft dan niemand door dat het geschreeuw op de Dam en een week daarvoor op het Museumplein juist uitingen van onverdraagzaamheid en racisme zijn? We zijn al lang de grens over. We tolereren met gesloten ogen en oren dat wat niet te tolereren valt.
3 reacties
Schipperen, laveren, wegkijken & excuseren. Dat is precies wat Joods Nederland doet om niemand voor de borst te stoten of op te vallen. I.p.v. koffers pakken en de wensen van ‘het Nederlandse volk’ te honoreren, blijven ze zitten schipperen, laveren, wegkijken & excuseren of erger nog, huilen ze mee met de wolven, waarvan er letterlijk te veel rondlopen en intussen een een gevaar blijken voor dier & mens.
Mevr halsema moet naar huis zij laat alles toe en het gaat dus steeds verder uit de hand lopen.
de vraag is of het pappen en nathuoden is of dat ze zelf onverholen joden hater is en met haar nog een paar
trouwens ramadan is echt te kort het zal langere tijd nemen om al die misdaden die zijn gepleegd onder de naam allah vrij te pleiten
Nederland geeft zich onvoorwaardelijk over aan de fascisten, net als in mei 1940. Net als toen zal een heel klein groepje van rechtvaardige dappere Nederlanders zich verzetten, een grotere groep zal met de vreemdelingen collaboreren en de grote meerderheid zal braaf meewerken met de vreemde machtshebbers. Onthoud dat maar vast. Ein chadasj tachat hashamesj.