Zesentwintig is geen leeftijd om te sterven. En al helemaal niet op sjabbat voor Rosj Hasjana. Toch gebeuren die dingen. Malcolm James McCormick, alias Mac Miller, stierf op 7 september aan een overdosis. De gevierde rapper had net een nieuwe plaat uitgebracht, was bijna over zijn breuk met popster Ariana Grande heen en was klaar om de hiphopwereld te veroveren. Zijn drank- en drugsverslaving won uiteindelijk de laatste strijd in het huis van Mac Miller in San Fernando Valley in Californië.
McCormick werd geboren in Pittsburgh, als zoon van de Joodse fotografe Karen Meyers. Zoals een nette Joodse jongen betaamt deed hij zijn bar mitswa en vierde hij met zijn familie de Hoge Feestdagen. Al op zijn vijftiende bracht hij zijn eerste mix tape uit. Het zou niet lang duren voordat hij werd opgepikt door hiphopfans. Hij omschreef zichzelf als ‘de coolste Joodse rapper,’ een verwijzing naar rapper Drake, die zich ‘de beste Jood in de rap game’ noemde. Een titel die makkelijk te vergeven is, aangezien het aantal goede Joodse rappers op één hand te tellen is. Naast de Beastie Boys en Matisyahu ken ik er geen.
Goede Joodse rappers zijn op één hand te tellen. Naast de Beastie Boys en Matisyahu ken ik er geen
Zesentwintig is geen leeftijd om te sterven. Toch verlaten regelmatig jonge sterren het leven. Eind jaren zestig, begin zeventig had je de ‘club van 27’: Jimi Hendrix, Jim Morrison en Janis Joplin. Later kwamen daar illustere leden bij als Kurt Cobain en Amy Winehouse. Ook in de hiphopscene zijn er genoeg op jonge leeftijd overleden. 2Pac, Notorious BIG en Big L, om er een paar te noemen. Het enige verschil is dat zij hun einde tegemoet traden in een regen van kogels.
Toch vind ik het altijd opzienbarend om te zien wat zij allemaal bereikt hadden op zo’n jonge leeftijd. Mac Miller kreeg zesentwintig jaar op deze aarde, meer niet. Als David Ben Goerion op zijn zesentwintigste was overleden, zou hij niet herdacht worden als de stichter van de staat Israël, maar als eenvoudige student aan de universiteit van Istanbul. Als Groucho Marx slechts zesentwintig was geworden, was hij herinnerd als een redelijke act in het Amerikaanse vaudevillecircuit. En als Woody Allen op die leeftijd was gesneuveld, zou hij de annalen in zijn gegaan als beginnend komiek, wanhopig wachtend op zijn grote doorbraak.
Als je dan terugkijkt op het leven van Mac Miller en al zijn roem en successen optelt, moet je toch even slikken. Overigens was het juist die roem die hem naar de fl es en de pillendoos deed grijpen. Het was een beklemmend soort roem, die uiteindelijk zijn ondergang werd. Misschien doen daarom veel mensen er langer over om te rijpen; de druk is enorm. Dus terwijl de Joodse wereld het oude jaar uitveegde en plannen voor het nieuwe maakte, besloot Mac Miller alleen het eerste te doen.
Abonneer op het NIW
