Tevergeefs

Laat ik beginnen te onderstrepen dat ik kritiek op het beleid (niet op het bestaan!) van Israël legitiem vind. Niet iedere kritiek wordt ingegeven door antisemitisme. Als elke kritiek op Bibi antisemitisme was, dan zouden er in Israël miljoenen antisemieten wonen.

Evenmin ben ik van oordeel dat de berichtgeving over Israël a priori of structureel onevenwichtig of eenzijdig is. Buitenlandredacteuren en correspondenten kunnen niet bij iedere schermutseling de honderdjarige geschiedenis van het Israëlisch-Palestijnse conflict aan hun lezers of kijkers presenteren. Meestal grijpt men ter duiding terug op hetgeen aan het recente nieuwsfeit voorafging.

Wat we wel steeds vaker zien is dat er voor opinies met het Israëlische narratief steeds minder toegang tot de media is. Zelf heb ik tevergeefs getracht een opiniestuk over de demonstraties langs de grens met Gaza geplaatst te krijgen. In dat artikel leg ik uit dat Palestijnen niet ongeclausuleerd recht op terugkeer hebben en dat resolutie 194 van de VN, waarop men zich beroept, dat recht zeker niet onvoorwaardelijk erkent. Sterker, ook Arabische landen zouden conform 194 vluchtelingen moeten opnemen en Joden die ze het land uit joegen evenzeer schadeloos moeten stellen. Niet zonder reden stemden in december 1948 de Arabische staten dus tegen deze resolutie. In vrijwel alle commentaren en opiniestukken wordt echter de indruk gewekt dat Israël als enige staat de plicht zou hebben zonder meer Palestijnse vluchtelingen op te nemen.

Geen enkele andere regering van om het even welk land zou anders hebben opgetreden dan Bibi thans doet

Niets is minder waar! De meeste media houden vast aan defictie dat Israël schuldig is aan het lot van de Palestijnen en zich barbaars gedraagt door met scherp op hen te schieten.

Het zal de lezers van het NIW niet onbekend zijn dat ik geen bewonderaar van premier Netanyahu en zijn beleid ben. Maar in dit specifieke geval sta ik tweehonderd procent achter de Israëlische regering. Geen enkele andere regering van om het even welk land zou anders hebben opgetreden dan Bibi thans doet.

Israëlische soldaten schieten met scherp op Palestijnen die de bufferzone binnendringen en voornemens zijn de grens te overschrijden. De doelstelling van de demonstraties die tot 15 mei zullen duren is immers om op die datum met honderdduizenden Palestijnen het land over te nemen. Of zoals Hamas aankondigde ‘de zionistische entiteit te elimineren’. Daar kunnen we ons wel het een en ander bij voorstellen! Hamas heeft er nooit een geheim van gemaakt wat het met Joden voorheeft. Men moet er niet aan denken wat er met de burgers van Israël te gebeuren staat als Hamas inderdaad met honderdduizenden Palestijnen Israël zou binnendringen.

Eerst nadat er een bloedbad onder Joden in Israël van Syrische proporties is aangericht en de VN een minuut stilte voor de duizenden slachtoffers in acht genomen hebben, zullen de kolommen van de opiniepagina’s weer voor ons open staan. Om daar toegang te krijgen dien je bij voorkeur slachtoffer te zijn of te lijden aan een extreme vorm van Joodse zelfhaat.

Neem de keutel van Arnon Grunberg in de Volkskrant van 7 april. Zelfs de modale supporter van het Nederlands Palestina Komitee of donateur van Een Ander Joods Geluid steekt nog gematigd af bij Grunberg met zijn hypocriete kritiek op het Israëlisch optreden. Deze gemankeerde zielenknijper verwijt Israël ‘door de staat georganiseerde immoraliteit’ door een bloedbad onder onschuldige burgers aan te richten. Het lijkt deze scherpzinnige observator kennelijk te ontgaan dat Israël juist bezig is te voorkomen dat er een bloedbad onder Joden in Israël wordt aangericht.