Verbazing

Eens in de zoveel tijd komt een familielid bij me logeren. En hoewel je tijdens zo’n feestje probeert zo min mogelijk op je mobiel te kijken, ontkom je er toch niet helemaal aan. Dus af en toe, tussen alle familie-, vakantie- en andere bijpraatonderwerpen door, hielden we even een pauze. Dan checkte zij haar WhatsApp en ik Twitter, om toch een beetje het nieuws bij te houden. We hebben elkaar altijd veel te vertellen want we leven in verschillende bubbels: zij zit in de zorg, ik in de Joodse wereld. Ze volgt het nieuws in de krant, op radio en tv maar houdt zich zo ver mogelijk van sociale media terwijl ik er actief op ben.

Over het Israëlisch-Arabische conflict praten we zelden, er zijn meer zaken in het leven, en ook verschillen we over Israël weleens van mening. Maar toen ik tijdens die vijf minuten even verzuchtte: “Help, er staat alweer van alles in brand,” vroeg ze waarover ik het had. Ik antwoordde: “Dit,” en liet haar een filmpje zien over weer een brand die was veroorzaakt door vliegers, ballonnen en zelfs condooms die door Gazanen Israël waren ingestuurd. “Condoooooms?” antwoordde ze met verbazing in haar ogen. “Gebeurt dat nu? Al weken, zeg je? Waarom weet ik dat niet?” Ja, ze had gehoord van de Israëlische acties in Gaza en vond die verschrikkelijk. Dat er nog een andere kant aan de zaak zat, had ze niet meegekregen. En echt, ze is niet achterlijk.

“Weet je dan ook niet van de raketten die steeds maar worden afgeschoten op de burgerbevolking in Israël?” vroeg ik haar nu, op mijn beurt verbaasd. Er kwam een vage blik van herkenning op haar gezicht. Ja, dat had ze wel meegekregen, maar die dingen deden toch niets? Er was nog geen Israëlische burger bij gedood, toch? Ik legde haar uit hoe het werkte met alarmmeldingen en hoe in Israël dan naar de schuilkelder moest worden gegaan, die in ieder huis is ingebouwd, en hoe speelplaatsen in grensstad Sderot zelfs betonnen ‘speelgoed’ hebben, zoals een slang opgetrokken uit beton, dat daar kon worden geschuild tijdens zo’n alarm. “Waarom hoor ik daar niets over?” vroeg ze me, terwijl haar verbazing verder steeg. Ik moest haar het antwoord schuldig blijven.