s er een kans dat over pakweg een jaar niets veranderd zal zijn in de Gazastrook ten opzichte van de dag dat Donald Trump de oorlog tot beëindigd verklaarde? Optimisten dromen niet alleen van een permanent bestand tussen Israël en Hamas, maar ook van een bredere vrede tussen Joden en Arabieren in de regio. De werkelijkheid in het Midden-Oosten is echter vaak een stuk weerbarstiger dan aan de tekentafels in Washington wordt beseft.
Dat blijkt al nu het staakt-het-vuren nog geen twee weken oud is. Hamas heeft zich sindsdien aan één voorwaarde gehouden: de vrijlating van de twintig levende gijzelaars. De euforie daarover duurt deels nog voort in Israël, maar langzaam begint ook in de Joodse staat realisme door te dringen. Van de 28 lichamen van vermoorde gijzelaars was bij het ter perse gaan van dit NIW nog niet eens de helft teruggeven voor een begrafenis in Israëlische grond en het begin van een waardig rouwproces van de nabestaanden.
Dat het logistiek lastig is voor Hamas na twee jaar oorlog al die lichamen op te sporen en over te dragen, is nog enigszins begrijpelijk. Maar de aanval die Palestijnse terroristen dit weekeinde uitvoerden op IDF-eenheden langs de gele bestandslijn, kan niet anders gezien worden dan een flagrante en vooraf geplande schending van het staakt-het-vuren.
Voorspelbaar
Hamas blijft volhouden dat niet het Israëlische leger, maar troepen van de concurrerende ‘Volkseenheden’ van Yasser Abu Shabab het doelwit van de aanval waren. Toch is het moeilijk te geloven dat Gazaanse terroristen niet het verschil kennen tussen de matig georganiseerde, nauwelijks geüniformeerde en licht bewapende Palestijnse militieleden enerzijds, en de gedisciplineerde, zwaarbewapende en in onberispelijk groene gevechtspakken gestoken IDF-militairen. Daarvoor was de aanslag ook te succesvol: twee Israëlische militairen werden gedood, drie anderen raakten ernstig gewond.
Natuurlijk sloeg de IDF terug met de voorspelbare luchtaanvallen, wat op de Nederlandse televisie bij zowel de NOS als RTL leidde tot even voorspelbare koppen: ‘Israël schendt bestand’. De berichtgeving over het conflict in ons land is een karikatuur geworden van wat journalistiek zou moeten zijn. Wie het exacte tegendeel gelooft van wat onze media over Gaza berichten, komt vaak dichter bij de waarheid uit dan wie de koppen uit Hilversum en Amsterdam gelooft.
De Nederlandse berichtgeving over het conflict in Gaza is een karikatuur geworden
Toch lieten beide zijden – Hamas en de regering in Jeruzalem – weten dat zij het staakt-het-vuren als intact blijven beschouwen. Wat de vraag doet rijzen: is dit het nieuwe normaal in Gaza? Het antwoord is een volmondig ja. In ieder geval op de korte termijn, maar waarschijnlijk ook voor de middellange en zelfs de lange termijn. Want Hamas lijkt geenszins van plan te zijn haar greep op de macht in Gaza los te laten of zelfs maar te versoepelen. De massale, door de Westerse pers grotendeels genegeerde martelingen en executies van politieke tegenstanders in de Strook wijzen daarop.
Hamasmiljardairs
Mohammed Nazzal, lid van het politburo van de terreurbeweging, maakte deze week duidelijk dat Hamas niet eens overweegt de macht in Gaza op te geven of te ontwapenen, al zijn dat twee kernvoorwaarden uit Donald Trumps vredesplan. Nazzal liet aan persbureau Reuters weten dat Hamas het bestand beschouwt als ‘tijdelijk’: drie tot maximaal vijf jaar. Van ontwapening kan geen sprake kan zijn. Hij rechtvaardigde de openbare massaexecuties van oppositieleden luchtig als normale bestraffing van ‘criminelen’.
Die termijn van drie tot vijf jaar is handig gekozen. Lang genoeg voor het moegestreden Israël om niet nu de oorlog in volle hevigheid te hervatten, maar ook voor Hamas om af te rekenen met elke vorm van oppositie in Gaza. Bovendien kan de terreurbeweging nieuwe strijders rekruteren en de door de IDF verwoeste terreurinfrastructuur in de Strook opnieuw opbouwen. Reken er maar op dat donorgeld voor de wederopbouw van Gaza in eerste instantie daaraan besteed zal worden, met uiteraard een flinke afroming voor de banktegoeden van de Hamasleiders in Qatar – stuk voor stuk miljardair.
Vergeet niet: Hamas heeft geen enkel belang bij de wederopbouw van de Gazastrook. De droom van een soort Dubai aan de Middellandse Zee die Trump de Arabieren heeft voorgespiegeld, is een nachtmerrie voor de Palestijnse terreurbeweging. Wolkenkrabbers, luxehotels en casino’s aan een strand met wuivende palmbomen zijn het laatste wat Hamas wil. De Palestijnse bevolking moet onbemiddeld, ongeletterd en ongelukkig blijven om de terroristen in het zadel te houden. Welvaart leidt immers maar al te vaak tot een roep om andere zaken waarvan de jihadi’s gruwelen: vrijheid, mensenrechten, democratie en misschien zelfs secularisme.
Voedingsbodem
Niemand hoeft bang te zijn dat Donald Trumps utopie werkelijkheid wordt in Gaza. Zolang Hamas de macht niet opgeeft, zullen de donors hun portemonnee gesloten houden en zal de Strook niet herbouwd worden. De ellende die dit tot gevolg heeft, zal alleen maar een nog vruchtbaardere voedingsbodem zijn voor de terroristen om jonge Palestijnen te rekruteren voor de volgende oorlog tegen de gehate Joden. Zo dreigt een neerwaartse spiraal te ontstaan, waarin de meest extremistische en oorlogszuchtige krachten de overhand krijgen en behouden.
Bij de volgende oorlog met Hamas kunnen de Abrahamakkoorden als een kaartenhuis ineenstorten
Want wie gaat die cirkel doorbreken? Het is moeilijk voorstelbaar dat een internationale vredesmacht Hamas zal dwingen te ontwapenen. Wie gaat dat doen? De Saoedi’s? De Pakistani’s? De Turken? Stuk voor stuk landen met een grote sympathie voor de strijd tegen Israël. De enige islamitische grootmacht – de Amerikanen zullen zich er in geen enkel scenario aan wagen – die het misschien zou kunnen, is Egypte. Maar president Al-Sisi zit niet te popelen zijn hand te steken in een wespennest vol tot de tanden bewapende islamisten die niets anders kennen dan oorlog en terreur.
Knessetverkiezingen
En Israël? Dat zal moeten accepteren dat er in Gaza eigenlijk niets veranderd is sinds 7 oktober 2023. De IDF zal een grote en noodzakelijke bufferzone bezet blijven houden, maar meer dan schijnveiligheid levert die op termijn niet op. Dat is zeker niet in het nadeel van Benjamin Netanyahu, die intussen weer stijgt in de peilingen. De status quo van de afgelopen weken – geen oorlog, maar allerminst vrede – houdt zijn extreemrechtse coalitiepartners enigszins tevreden, terwijl de bij de kiezer impopulaire strijd de facto voorbij is. Het is dan ook denkbaar dat na de uiterlijk op 27 oktober volgend jaar te houden verkiezingen voor de Knesset, de premier zichzelf weer opvolgt.
Al zou Jeruzalem de oorlog willen hervatten, dan nog zou de internationale gemeenschap – Donald Trump vooraan ditmaal – dat niet toestaan. De Amerikaanse president begint waarschijnlijk allengs te beseffen dat zijn vredesplan voor Gaza een doodgeboren kind zal blijken, maar hij zal er alles aan doen om de illusie van succes te laten voortbestaan. Bijvoorbeeld door de realiteit in Gaza te negeren en de Abrahamakkoorden uit te breiden. Dat zou op zich een succes betekenen, maar iedereen weet dat bij de volgende oorlog met Hamas die akkoorden als een kaartenhuis ineen kunnen storten. Waarschijnlijk is Trump dan al geen president meer, zodat de wereld niet zal hoeven zien dat de Amerikaanse keizer al sinds oktober 2025 zonder kleren door het leven gaat.
