Nooit kijk ik in het vliegtuig naar films, maar deze keer wel. Een film over de oorlog. Ik bedoel niet de oorlog tussen Rusland en Oekraïne. Ook doel ik niet op de oorlog in Gaza of een van de vele andere oorlogen die nu meestal wreed worden uitgevochten, maar die voor (social) media oninteressant zijn. Neen, ik bedoel gewoon de oorlog in de jaren ’40-’45, die we al bijna zijn vergeten. De film ging over Nicholas Winton die 669 kinderen, bijna allemaal Joods, uit Praag wist te redden door ze met toestemming van hun ouders naar Engeland te brengen. Zij overleefden, hun ouders niet. Ik moest halverwege stoppen met kijken, want het werd me te veel. Maar net voordat ik stopte met kijken, hoorde ik nog hoe moeizaam het was in Groot-Brittannië pleegouders te vinden, dat voor ieder kind 50 pond betaald moest worden en dat ons brave Nederland aanvankelijk toestemming weigerde de kinderen via Nederland naar Engeland te laten reizen … en toen besloot ik verder niet te kijken.
Tijdens mijn verblijf aan de andere kant van de oceaan had ik enige dagen geleden een ontmoeting met de gevangenisrabbijn. We spraken over de Joodse jongeman die al sinds 2016 in handen is van de Houthi’s in Jemen, terwijl zijn moeder al jarenlang in Egypte wacht op de bevrijding van haar zoon. De hoop is er nu op gericht dat zijn naam zal verschijnen op de lijst van de zoveelste gevangenenruil tussen Saoedi-Arabië en de Houthi’s, maar tot nu toe kwam de naam van de stumper, of wat nog van hem over is, niet voor. En ik maar lekker vakantievieren! En vooral de afschuwelijke beelden niet willen zien. Want zo gaat het in dit aardse bestaan: count your blessings en kijk zoveel mogelijk weg van onrecht!
Nog maar net geland, spoedde ik mij naar Nijkerk. Het Israël Producten Centrum (IPC) was zwaar beklad en de ambassadeur van Israël zou uit solidariteit (niet met de bekladders, welteverstaan!) de medewerkers toespreken. Ook ik was gevraagd om enkele woorden tot de aanwezigen te richten.
’s Avonds zou ik, breed aangekondigd, meelopen met de wekelijkse solidariteitsmars vanaf het stadhuis van Amersfoort naar de sjoel, die in 2027 driehonderd jaar bestaat. Geweldig te zien hoe inmiddels week in, week uit niet-Joodse medeburgers demonstratief achter ons staan, maar hun stille tocht geen demonstratie noemen, want dat vinden ze te luidruchtig.
Korach wilde via een machtsstrijd chaos creëren, dat willen de klimaatgekkies ook
Omdat zowel de dus niet-demonstrerende solidariteitslopers als de medewerkers van het IPC allen tot het steeds zeldzamer wordende religieus gemotiveerde deel van onze samenleving behoren, heb ik niet geschroomd een link te leggen tussen de bekladders en de sidra, de Schriftlezing van de week. De verspieder Korach komt in opstand. Zijn doel was om via een machtsstrijd chaos te creëren. Dat doen de klimaatgekkies ook. Want of het nu de verwarming van de aarde betreft of de oorlog in Gaza, of het wegkijken van afschuwelijke brandhaarden op zovele plaatsen in onze beschaafde wereld, het zijn altijd dezelfde schreeuwende bekladders die vooraan staan om het recht op abortus te bepleiten en die ook tegen mij hun hatelijke zorg kenbaar maakten over het vertrouwde fenomeen ‘mannetje-vrouwtje’. Dat duo zou volgens hen niet meer van deze tijd zijn. De mannetjes en vrouwtjes moeten genderneutraal worden genoemd, want dan raakt volgens deze deskundige pleiters voor anarchie niemand meer beledigd. Hoewel: wat doen we met het befaamde lied A Yiddische mamme. Is dat nog geoorloofd en mag ik dat nog, met tranen in mijn ogen, voor mijn lieve overbezorgde Jiddisje mamme zingen?
En deze week lezen we in alle synagogen ter wereld over de as van de rode koe, over rein en onrein. Deze wet, die zelfs koning Salomo niet kon verklaren, heeft alles te maken met het aanvaarden dat we niet alles kunnen begrijpen omdat uiteindelijk alles van boven komt. Dus: vechten tegen antisemitisme en tegen iedere vorm van onrecht, maar tegelijkertijd weten dat we moeten aanvaarden dat er veel onaanvaardbaar is.
Intussen zijn de voorbereidingen voor het Chabad Zomerdagkamp in volle gang, en zweet ik me een rotje om ook voor dit jaar het financiële plaatje weer rond te krijgen. Alles is duurder geworden, ouders beschikken over minder geld, de beveiliging mag niet meer negentig procent zijn, maar minstens honderd. En aan die honderd hangt een tien procent duurder prijskaartje dan aan die negentig. Maar zoals de anti-Israëldemonstranten niet te stoppen zijn, zo gaan wij verder met de opvoeding van zoveel mogelijk Joodse kinderen, ondanks alles en juist nu!
