Zei gezund

Op een of andere manier is er ieder jaar eindejaarsgekte. Dan moeten er nog allerlei zaken op het laatste moment worden geregeld, deadlines moeten worden gehaald, om zo nog even een dikke vette punt achter het jaar te zetten. Als hoofdredacteur van het NIW doe ik daar ook aan mee, ieder jaar weer, 2018 is daarop geen uitzondering.

Maar dit jaar stelde al die gekte weinig meer voor, want er was een andere gebeurtenis die als een grauwe deken het leven beheerste. Mijn moeder kreeg kanker. Opnieuw. Vijfentwintig jaar geleden hadden we al zo’n jobstijding gekregen. Toen in zo’n agressieve vorm dat we haar begrafenis aan het regelen waren. Ik was vooral heel erg boos. U moet weten, ik heb een van de leukste moeders van de wereld. Woedend was ik, ook op G’d. Kent u Billy Joels liedje Only the Good Die Young? Nou, dat.

We weten nog altijd niet hoe, maar mama overleefde. De jaren daarop werd ze een fantastische grootmoeder, iets wat ze in die donkere tijd van toen niet dacht ooit te kunnen zijn.

Als trouwe NIW-lezer weet u hoe diep het gat is dat voormalig NIW-voorzitter Joelek Goldfinger heeft achtergelaten. Ook hij kreeg ineens die jobstijding. We hebben hem moeten begraven op de dag dat mijn moeder kreeg te horen dat die k-tziekte opnieuw had toegeslagen. Dat hij niet verder mocht en mijn moeder wel, de complete irrationaliteit van dat alles, ik zal het nooit begrijpen.

Dinsdag kusten wij haar vlak voordat ze de operatiekamer inging. Ik zie haar nog zwaaien voordat haar bed de hoek om werd gereden. Uren later kreeg ik een telefoontje van de chirurg. De operatie was goed verlopen. “U weet niet half hoe blij ik daarmee ben,” zei ik. “Vijfentwintig jaar geleden dachten we dat we haar zouden verliezen. Dat we haar al die jaren nog bij ons hebben mogen hebben vinden wij een wonder.” De chirurg antwoordde: “Ik heb haar dossier gezien en ook wij vinden dat nog steeds, vijfentwintig jaar later, een wonder.”

Ik snap nog steeds niet waarom mijn moeder na al die jaren opnieuw zo’n debacle moet meemaken, maar dankbaarheid overheerst. Dankbaarheid voor die 25 jaar ‘extra’. Dankbaar voor nu. Dankbaar ook voor al die fantastische mensen in het ziekenhuis en voor de redactie die alles opving.

Wat ik u allen voor 2019 wens: Zei gezund. De rest is bijzaak. Het volgende NIW valt op 11 januari bij u op de mat.