De eindconclusie liegt er niet om: “Het onderzoeksteam heeft bepaald dat de IDF faalde in zijn missie de bewoners van de kibboets Beëri te beschermen.” Vervolgens prijst het rapport de verdedigers van de kibboets, maar dat is als conclusie misschien nog wel pijnlijker. Daarbij ging het in eerste instantie immers niet om militairen, maar om burgers: “De moed van de bewoners van Beëri en de leden van het uit burgers bestaande rapid response team is prijzenswaardig en was cruciaal in de instandhouding van een verdedigingslinie in de eerste uren van de strijd, waardoor werd voorkomen dat de aanval zich verspreidde naar andere delen van de kibboets.”
Het IDF-onderzoek werd geleid door reservegeneraal-majoor Mickey Edelstein en een team van militairen die niet bij de strijd in de kibboets betrokken waren. Het duurde ongeveer drie maanden en haalde informatie uit bezoeken aan Beëri, getuigenverklaringen, videomateriaal van bewakingscamera’s, whatsappberichten en andere communicatie van zowel IDF-militairen als Hamasterroristen, luchtfoto’s, ondervragingen van gevangengenomen terroristen en tal van andere bronnen – bij elkaar honderden uren aan bewijsmateriaal.
Het levert een onthutsende reconstructie op van de bloedige strijd in Beëri en schetst het beeld van een leger dat door velen werd beschouwd als het beste ter wereld, maar dat op het moment dat het erom ging volkomen onvoorbereid bleek. Dat begon al met het feit dat de IDF noch de politie of de veiligheidsdiensten het minuscule burgerbeveiligingsteam van de kibboets waarschuwde toen de naar schatting drieduizend Palestijnse terroristen op verschillende plaatsen door het veiligheidshek tussen Israël en Gaza braken. Van die drieduizend concentreerden zo’n 340 zich op Beëri. 120 van hen behoorden tot de Nukhba-eenheid, de elitetroepen van Hamas en 50-70 tot andere eenheden van die terreurorganisatie. De rest bestond uit zo’n 150 terroristen van de Palestijnse Islamitische Jihad en andere groepen, en burgers die kwamen om te plunderen en gijzelaars te nemen.
Chaos
Aan het begin van de aanval om half zeven ’s ochtends stonden slechts dertien leden van het burgerreactieteam van de kibboets tegen een Palestijnse overmacht. Na de aankomst van een klein groepje commando’s rond het middaguur vochten 26 Israëli’s een wanhopige strijd tegen honderden terroristen. Op een steenworp afstand vermoordden eenheden van het Nuseirat-bataljon van Hamas honderden bezoekers van het dansfestival Nova. In de kibboets wilde het reactieteam het arsenaal openen waar de automatische geweren opgeslagen waren. Nadat de terroristen de commandant van het team die de sleutel had en zijn plaatsvervanger hadden gedood, braken zij door de centrale port van Beëri en begonnen bewoners te vermoorden.
‘De IDF faalde in zijn missie de bewoners van Beëri te beschermen’
De teamleden hadden slechts pistolen om zich te verdedigen. Zij verscholen zich in de tandartsen-post, vastbesloten hun huid duur te verkopen en in de hoop dat hun vuur de aandacht van de terroristen zou afleiden waardoor zoveel mogelijk bewoners zouden kunnen ontsnappen. Niet iedereen was even heldhaftig: een groep politiemannen bereikte Beëri, maar maakte rechtsomkeert en liet niets meer van zich horen. De terroristen gingen van huis tot huis en vermoordden iedereen die zij tegenkwamen, mannen, vrouwen en kinderen. Iets na negen uur bereikten dertien commando’s de kibboets en voegden zich bij de verdedigers. Voor elke gewapende Israëli waren er even later tien terroristen in Beëri.
In de loop van de middag kwamen steeds meer IDF-eenheden aan bij de kibboets, onder hen meer commando’s en parachutisten. Op dat moment waren al 32 bewoners naar Gaza ontvoerd. De verschillende eenheden hadden nauwelijks contact met elkaar. In de chaos liepen Israëli’s risico het vuur op elkaar te openen, wat ten minste eenmaal daadwerkelijk gebeurde. Verschillende malen vonden soldaten het belangrijker hun gewonde kameraden in veiligheid te brengen dan bewoners van Beëri, iets waarover het onderzoeksrapport zich bitter beklaagt. Pas tussen twee en drie uur ’s middags begon de evacuatie van de bewoners en die duurde tot diep in de avond.
Rampscenario
Tegen het vallen van de avond begonnen veel Hamasterroristen in te zien dat zij omsingeld waren. Velen vochten tot de dood, waarbij zij de meeste van hun gijzelaars in de huizen van Beëri vermoordden. Door de inzet van tanks kunnen gijzelaars door Israëlisch vuur zijn omgekomen, maar de onderzoekscommissie constateert dat dit onvermijdelijk was. De terroristen zouden hun gijzelaars toch gedood hebben, de tankcommandant viel niets te verwijten. Dat is zo ongeveer de enige positieve conclusie uit het rapport, de overige zijn in ongekend felle en openhartige bewoordingen geschreven.
“De IDF slaagde niet in zijn missie de bewoners te verdedigen en faalde op de ergste manier,” is een van de conclusies. Hoewel militairen heldhaftig vochten, zijn er ‘ernstige fouten gemaakt’. Sommige eenheden wachtten urenlang buiten de kibboets, terwijl binnen een wanhopige strijd werd geleverd: “Deze situatie is extreem ernstig en mag niet voorkomen.” Een van de pijnlijkste verwijten is dat het leger niet altijd de bescherming van burgers als hoogste prioriteit zag. “Soldaten moeten altijd prioriteit geven aan de hulp aan burgers,” concludeert de onderzoekscommissie. “Dit is een cruciale waarde die ingebakken moet worden vanaf de basistraining van de IDF-soldaat.” Blijkbaar gebeurde dat voor 7 oktober niet.
De chaos in de communicatie werd met name veroorzaakt doordat de IDF nooit rekening had gehouden met een rampscenario zoals dat van 7 oktober: een massale aanval met duizenden terroristen op een groot aantal Israëlische doelen. Er lagen geen draaiboeken klaar voor zo’n operatie en veel officieren wisten niet hoe zij moesten reageren. Het gevolg was rampzalig voor Beëri: 101 van de circa duizend bewoners werden gedood op 7 oktober en 32 gegijzeld. Elf van hen worden nog vastgehouden in Gaza, al dan niet levend. 31 soldaten en politiemannen sneuvelden in de strijd om de kibboets. Ten minste honderd Palestijnse terroristen werden gedood in de kibboets en nog eens achttien gevangengenomen.
Zondebok
De opdrachtgevers van het onderzoek zijn IDF-stafchef Herzi Halevi en minister van Defensie Yoav Gallant. Luitenant-generaal Halevi heeft de volledige verantwoordelijkheid voor het falen van de IDF op zich genomen en niemand twijfelt eraan dat zodra de vijandelijkheden in Gaza en aan de grens met Libanon gestaakt worden, hij ontslag zal nemen. Vorig week ging het hoofd van inlichtingendienst Shin Bet in Zuid-Israël hem daarin al voor.
Netanyahu weigert zelfs maar de geringste verantwoordelijkheid op zich te nemen
Het onderzoeksrapport over Beëri is nog maar het eerste uit een lange reeks. De IDF doet er alles aan om openheid te geven en de hand in eigen boezem te steken. Alleen door het boetekleed aan te trekken kan het vertrouwen worden hersteld in wat traditioneel het meest gerespecteerde instituut van de Joodse staat is. Dit rapport is een belangrijke stap op weg daarnaartoe en het ontslag van veel hoge officieren zal een onvermijdelijke tweede zijn. Toch schuilt hier ook een risico in. Politici van de regeringspartijen proberen een vergelijkbaar politiek onderzoek te dwarsbomen en dreigen de IDF tot zondebok te verklaren om zo hun eigen falen te verhullen.
Premier Benjamin Netanyahu is eindverantwoordelijk voor de veiligheid van Israël. Dat hij tot nu toe weigert zelfs maar de geringste verantwoordelijkheid op zich te nemen, is uiterst verontrustend. Vooral omdat Netanyahu jarenlang toestond dat Qatar Hamas financierde, in de hoop dat de terreurbeweging milder zou worden en in een cynische poging verdeeldheid te zaaien tussen Hamas in Gaza en Fatah op de Westelijke Jordaanoever. Intussen planden de jihadisten hun pogrom en gebruikten het oliegeld dat met Bibi’s zegen aan hen werd doorgesluisd om zich te bewapenen en voor te bereiden. Het is ondenkbaar dat alleen degenen die bereid zijn de hand in eigen boezem te steken de consequenties van dit jarenlange wanbeleid dragen, terwijl de hoofdverantwoordelijke de dans ontspringt.
Eén reactie
Het IDF lijkt de laatste tijd steeds vaker een steek te laten vallen. Diepte punt was toch wel de 3 ontsnapte gijzelaars die in gaza door eigen vuur zijn gedood.
Nu is een drone van de Houties door de verdediging gedrongen met als gevolg een dode en meerdere gewonden in Tel Aviv.
De luchtverdediging heeft niet gereageerd door een menselijke fout.
Hoe kan dit gebeuren?
Overal worden fouten gemaakt, alleen heeft Israël een soort schijn van onoverwinnelijkheid opgebouwd dat die fouten nu dubbel zo hard aankomen. Als klein land tegen zo een overmacht aan vijanden kun je dit je niet veroorloven. In de tijd van Meir en Dayan gebeurde dit soort slordigheden niet, mogelijk door een besef van noodzaak om te overleven. Een soort verhoogde waakzaamheid als je vecht voor je leven.
Is men tegenwoordig te laks geworden door een te groot vertrouwen op de superieure technische overmacht, waardoor de elementaire Joodse Chutzpah naar de achtergrond is verdwenen?
Nu met vertrouwen voorwaarts!