We hebben er allemaal 700 dagen schizofreen leven op zitten. Ik ga nog steeds naar kantoor (tenzij Iran ballistische raketten afvuurt), naar de sportschool (die tevens dienstdoet als ondergrondse schuilkelder) en af en toe naar Nederland (nooit zeker wetend of ik zoals gepland kan vertrekken of terugkomen). Het heeft me jaren gekost te begrijpen waarom Israëli’s ook onder normale omstandigheden veel minder aan morgen denken, laat staan de volgende week. In Nederland trekken mensen voor elke kop koffie de agenda tevoorschijn en is het een eindeloos heen en weer schuiven van plannen.
Tenminste, zo heb ik het altijd gezien. In Israël is twee weken later ongeveer de maximale afstand van het moment dat nog te overzien valt. Volgend jaar voelt altijd eindeloos ver weg. Nu begrijp ik het nog beter. Het is voor je eigen stabiliteit het beste de toekomst, wanneer dat lukt, zo goed mogelijk naast je neer te leggen.
Mindfulness
Nu komen de feestdagen er bijna aan. Die vergen weliswaar meer denkwerk dan gemiddeld (wat gaan we maken en met wie zitten we aan tafel?), maar zelfs dan weet niemand of Iran niet opnieuw roet in het eten zal gooien. Ik moet denken aan alle bladen die ik vroeger in Nederlandse supermarkten zag liggen, vaak vol oeverloos gezeur over mindfulness en leven in het moment. Ik zou die groep lezers van harte aanraden een keer deze kant op te komen. Leer vooral even een momentje voor jezelf te nemen wanneer je geen idee hebt wat de volgende dag aan luchtalarmen zal brengen!
Niemand weet of Iran opnieuw roet in het eten zal gooien
Om over alle paniekerige artikelen in die bladen rond de kerstdagen nog maar te zwijgen. Bezorgd over hoe je het kerstdiner met je schoonzus dit jaar gaat volhouden? Word jij ook altijd zo moe van de kinderen van tante Truus? In elk geval weet je vrij zeker dat je na afloop weer opgelucht in de auto stapt. Hier weet je niet of je misschien toch dagenlang onverwacht moet logeren, omdat je niet veilig naar huis kunt rijden.
Hoe langer ik hier woon, hoe minder ik van de Nederlandse aard zal begrijpen, maar daar heb ik vrede mee. Ondanks alles wat hier gebeurt en hoe instabiel het nu ook voelt, al met al ben ik niet ontevreden. Ik kies bewust voor mijn huidige lot. Als ik iets heb geleerd van het wonen in Israël, is het wel het ultieme voorrecht en plezier van het volledig kunnen beleven van je identiteit. Ik verberg me voor niets en niemand en hoef nooit bang te zijn dat mijn meningen en overtuigingen mij vrienden of zelfs mijn reputatie in het algemeen zouden kunnen kosten. Als ik op een vrijdag op Instagram plaats dat ik zionist ben, leef ik niet in angst voor de maandag waarop ik word uitgekotst door Nederlandse collega’s.
Uitdaging
In Europa, begrijp ik inmiddels, hebben Joden een andere uitdaging: continu verzwijgen of zelfs liegen over wat je van Israël vindt of over je Joods-zijn an sich. Ik weet dat ik in dit opzicht vanuit een geprivilegieerde positie spreek, maar ik raad iedereen alsnog met klem aan je te laten horen waar dat enigszins mogelijk is. De Israëli’s zullen je dankbaar zijn, want zelfs onze vakanties naar Europa betekenen sinds 7 oktober vaak geen echte ontspanning meer. Ook als we niet meer terug kunnen naar hoe het was, kunnen we ervoor kiezen dit vreselijke hoofdstuk moedig aan te pakken.
