Zelden haalt positief nieuws uit Israël het NOS-journaal, de redactie ervan lijkt sinds 7 oktober juist alle (mede)menselijkheid bij Israëli’s weg te censureren. Maar om één nieuwsbeeld konden de redacteurs niet heen: de taxichauffeur die te midden van een recente terreuraanslag alle tijd nam om zijn passagier die slecht ter been was in veiligheid te brengen. Al vlogen de kogels om zijn hoofd, hij haalde haar weg uit de vuurlinie. Een held.
Heldendom is niet iedereen gegeven. Lafheid lijkt wel met vracht-ladingen gratis uitgedeeld. Elke dag brengt tenenkrommende voorbeelden van mensen die de macht hebben iets te veranderen, maar dat niet doen. Hen treft de grootste blaam. Bij de opening van het academisch jaar beweerde de rector magnificus van de Universiteit van Amsterdam (UvA) tegen de NOS dat hij geen middelen had om de activistische terreur op zijn universiteit te stoppen. Aan de UvA worden Joodse studenten belaagd, bedreigd, weggejaagd, gepest en geterroriseerd, zelfs door docenten. Hij vond het heel erg, zei hij, maar hij bleef onmacht veinzen.
Ethisch
In Nijmegen, waar de intifadastrijder in docentvermomming Harry Pettit onlangs riep dat Hamas de goede partij in de oorlog is, kon de woordvoerder van het college van bestuur geen antwoord geven op de vraag waarom die man daar nog werkte als ‘wetenschapper’. In het Leidse UMC was de Israëlische trauma-arts Amit Frenkel niet welkom, pro-Palestijnse activisten kregen het laatste woord over de uitsluiting van een man die kwam vertellen hoe je in een oorlog zoveel mogelijk levens redt. Dat Israëlische artsen gewonde Palestijnse terroristen naast andere slachtoffers behandelen, deed er niet toe. Activisten die een dergelijke ethische houding nooit zullen opbrengen, verklaarden hem ongewenst.
Geen Revolutionaire Garde zal ze van hun bed lichten, ze worden niet gemarteld en opgehangen
Het Concertgebouw probeerde een Israëlische chazan die ook cantor is bij de IDF uit de programmering te halen. De weigering van personen op leidinggevende posities iets te doen tegen anti-semitisme is hardnekkig. Liever steunen ze de eisen van ‘antizionisten’ en nemen ze hun hatelijke denkframe over.
Rechte rug
Terwijl deze monumenten van lafheid hun smoesjes en ontkenningen in de microfoons smiespelen, worden in andere landen mensen die wel opstaan tegen onrecht geëxecuteerd. De Iraanse broers Bahramian, strijders voor vrijheid, worden stuk voor stuk door de ayatollahs geëlimineerd. Morad is vermoord op straat, Mehran is gemarteld en geëxecuteerd, Fazel is nu aan de beurt. Eveneens in Iran is deze zomer Sharifeh Mohammadi, moeder en vrouwrenrechtenactiviste, ter dood veroordeeld. Het blijft onbevattelijk: met de dood voor ogen blijven deze ongekend moedige mensen vechten tegen terreur en onrecht in hun land. Ze weten dat ze niet veel kunnen bereiken, maar ze kiezen toch voor het juiste; voor principes, voor de rechte rug.
En onze in vrijheid en veiligheid levende bestuurders op sleutelposities in instituten waar de intifada huishoudt? Die zijn te beroerd om zich uit te spreken, schoon schip te maken, de rassenhaat te stoppen. Het kost ze niks, behalve tijd, energie en persoonlijke betrokkenheid. Geen Revolutionaire Garde zal ze van hun bed lichten, ze verdwijnen niet in een cachot en worden niet gemarteld en opgehangen als ze antisemitisme zouden bestrijden. Hoogstens moeten ze hun standpunten verdedigen tegen kwaadaardige tegenstanders.
Maar dat is te ingewikkeld voor ze. De luiheid van het negeren en het comfort van het nietsdoen vinden ze belangrijker dan antisemitisme bestrijden. Zo dragen ze bij aan deze bestuurlijke sluimerstand in lafheid, die dit land verandert in een levensgevaarlijke plek voor Joden.
