Arenagevecht

Voor de Nederlandse media is het Palestijns-Israëlisch conflict verworden tot een freakshow.

Door Ruben Gischler

Wie naar een debatje op de radio luistert krijgt het idee in een arenagevecht beland te zijn. Zoals afgelopen zondag in het programma Kwesties, op Radio 1. Laat een antisemitische hyena als Abulkasim al-Jaberi los op willekeurige vertegenwoordigers van de Joodse gemeenschap en kijk gewoon hoe zij zich daaruit redden. Altijd lol, lijken de programmamakers te denken. Lody van de Kamp probeerde van tevoren nog de spelregels door te nemen, maar was kansloos. Tijdens het introductierondje werd Ron van der Wieken al meteen verweten dat voor hem een Arabisch leven helemaal niets waard is. Waarom? Omdat hij een zionist is en zionisten zijn nu eenmaal kindermoordenaars die Arabische levens niets waard vinden, aldus Al-Jaberi. Waarop hij direct liet volgen dat je nu niet met de gebruikelijke beschuldigingen van antisemitisme hoefde aan te komen, omdat hij het over zionisten had en niet over Joden. Emoties en vermaak gegarandeerd.
Vreemd eigenlijk dat dit soort programma’s wel graag antisemieten tegenover Joden zet, maar nooit bijvoorbeeld boze voetbalhooligans tegenover verdedigers van kunstsubsidies, minimumlijders tegenover bonusontvangers of neonazi’s tegenover modelvluchtelingen. De presentatoren zijn de quasi-neutrale arbiters die beschikken over het lot van de deelnemers. Zij hoeven alleen maar achterover te leunen, al dan niet met een duim omhoog of omlaag.

Dingetje
Bij zijn aankondiging liet presentator Rob Oudkerk weten dat de gemoederen in ons kleine landje weer eens hoog opliepen vanwege het bezoek van Netanyahu, want de een vond hem een schurk, misdadiger en boef en de ander vond dat juist niet. Allemaal emotie en geen enkel argument. Waar hij vervolgens enigszins schijnheilig aan toevoegde dat dit weer tot veel antisemitisme en islamofobie in ons landje leidde. Van islamofobie weinig gemerkt in het programma, van antisemitisme des te meer.
Als leuke sidekick daalde Marianne van den Anker diep af in de antisemitische riolen van de Haagse Schilderswijk, maar kwam er al gauw achter dat zij er niet echt op gekleed was. Ze stond hoorbaar met haar oren te klapperen om alle smurrie en bloeddorst die zij over zich heen kreeg. Geëmotioneerd smeekte zij haar vox-pops om een beetje redelijkheid, begrip en wellevendheid. Tevergeefs natuurlijk.

Geëmotioneerd smeekte zij haar vox-pops om een beetje redelijkheid, begrip en wellevendheid. Tevergeefs natuurlijk

Het blijft verbazen hoe de Nederlandse media zichzelf buitenstaander wanen in een conflict dat zijzelf faciliteren. Net als het publiek in een arena dat maar blijft huiveren en gruwen van de bloeddorst van beesten die voor de gelegenheid zijn uitgehongerd.
Het hele gedoe wordt afgedaan als een dingetje tussen Joden en moslims die het voor de camera of microfoon maar moeten uitvechten. In het beste geval wil de verslaggever nog wel de relatietherapeut uithangen die een beetje begrip en inlevingsvermogen van beide partijen verlangt. Dat zagen wij Thomas Erdbrink tevergeefs doen bij Abou Jahjah tijdens Zomergasten en dat zien wij ook weer in een programma als Kwesties. Maar Al-Jaberi noemt dat meteen emotionele chantage van zionisten.
Om het gebrek aan evenwicht een beetje te levelen werd Van der Wieken nog even lastiggevallen over kritische geluiden om de komst van een AZC midden in de Joodse buurt in Amstelveen. Wat dat met het bezoek van Netanyahu te maken heeft weet ik niet. Voor Al-Jaberi was het vooral aanleiding om te laten weten dat moslims hier als derderangsburgers in een apartheidsstaat leven. Dus eigenlijk net als in de ‘zionistische staat’.
Het enige redelijke geluid dat Marianna van den Anker in de Schilderswijk voor de microfoon wist te krijgen, kreeg van haar meteen een baan aangeboden als presentator en mediator. Maar hij bedankte vriendelijk voor de eer, want hij wilde geen steen door zijn ruit.