Bibi’s reprise

Netanyahu mag nog eens vier jaar door als premier. Een knappe prestatie in het voortdurend veranderende politieke landschap waarin ‘veelbelovende politici’ meer dan eens eendagsvliegen blijken te zijn.

Hoewel steeds meer Israëli’s Netanyahu-moe worden, blijft hij voor nu een ‘ongeschonden’ lieveling van het volk. Bibi mag opnieuw een coalitie op rechts gaan vormen, waar de relatief kleine religieuze partijen weer veel meer vingers in de pap zullen hebben dan ze verdienen, want alleen zo zal Bibi aan een meerderheid kunnen komen. De verkiezingen afgelopen dinsdag leken in veel opzichten een kopie van die van vier jaar geleden. Toen vierde de tegenpartij ook al het feest van de overwinning, maar bleken de exitpolls er, naarmate de nacht vorderde, faliekant naast te hebben gezeten. Ook nu vierde Gantz feest, maar Bibi hing intussen al bij de religieuze partijen aan de telefoon om zich van hun steun te verzekeren.

Israël koos voor zekerheid en consolidatie. En, dit zult u niet in veel andere media lezen, voor economische bloei. Waar linkse regeringen kampten met een inflatie van soms 400 procent, legde Bibi als minister van Financiën al de basis voor een sterke economie. Niet dat iedereen daarvan profiteert overigens, want de scheiding tussen arm en rijk groeit. Toch heeft ook een groot deel van de kreunende en steunende middenklasse de man weer op het paard gehesen, ondanks – of juist dankzij – de smerige campagne die hij voerde, waarbij hij er ook nog eens voor zorgde dat de extreemrechtse partij Verenigd Rechts nu plaats kan nemen in de Knesset.

Je hebt geen glazen bol nodig om te zien dat de spanningen tussen seculieren en religieuzen in het land met deze coalitie nog meer zullen toenemen.

Netanyahu had deze overwinning, die hem de langstzittende premier in de korte geschiedenis van de staat maakt, hard nodig. Heel hard. Er liggen aanklachten wegens corruptie en fraude op hem te wachten. Nu hij opnieuw aan het hoofd komt te staan van een regering is het niet ondenkbaar dat hij daar door wetgeving een stokje voor gaat steken: onschendbaarheid van de premier, met terugwerkende kracht. Daar was al eerder sprake van, en volgens mij gaat hij opnieuw proberen die truc uit de hoge hoed te toveren. En als het werkelijk zo ver komt, draagt de premier persoonlijk de democratie ten grave.