Wie geschoren wordt, moet stilzitten – zeker in de pastorale Palestijnse samenleving waar dagelijks schapen geschoren worden. Helaas gaat hun herders het stilzitten minder goed af. Na 1948 zijn de Arabieren negen keer na een aanvalsoorlog door Israël geknipt en geschoren. Maar stilzitten, ho maar.
Deze week concentreerde kapper Trump zich op Jeruzalem. Historische hoofdstad, zo vaak ontruimd dat volgend jaar in Jeruzalem een standaardgebed werd. En altijd weer die bezetters die tegen teruggekeerde Joden riepen dat het hun stad niet was. Zoals de Romeinen die het omdoopten tot Aelia Capitolina en de Arabieren tot Al-Quds. Zoals, daar komt die Godwin, de Duitsers de Sarphatistraat ‘Muiderschans’ doopten vanwege de Jood Sarphati. Dat is de éérste Palestijnse paradox: een stad willen hebben zonder de Joodse voorgeschiedenis. Je ‘Palestijnen’ noemen naar een Grieks zeevaardersvolk waar je allesbehalve van afstamt, beginnend met de letter ‘p’ die het Arabisch niet eens kent.
Jeruzalem was na 1948 slechts twee decennia Arabisch, onder bezetting van de Jordaniërs. Die alle Joden deporteerden, hun geschiedenis vernielden, 57 synagogen inbegrepen, en hun bloedeigen Berlijnse muur optrokken. Nu is Jeruzalem alweer een halve eeuw de ongedeelde hoofdstad die het altijd al was. Hoezo gaan al die booslims daarover? In hun geloof wordt de stad er met de haren van Mohammeds paard bijgesleept. Wie een aanvalsoorlog verliest, raakt ook het recht van beslissen kwijt. Mochten de collaborerende Sudeten-Duitsers na WOII soms ook bepalen wat de hoofdstad van Tsjechië werd?
Inclusief corruptie en wanbeheer
Het is nogal een gotspe dat al die islamstaten, die de ‘Palestijnse’ Arabieren al driekwart eeuw negeren, vernederen, uitmoorden maar niettemin als kanonnenvoer benutten bij elke poging Israël van de kaart te vegen, zich nu een mening aanmeten over een stad die nooit van hun was.
De Arabische inwoners van Jeruzalem erkennen dat: volgens alle enquêtes zit een meerderheid allesbehalve te wachten op een ‘Palestijns’ paspoort, met bijbehorende corruptie en wanbeheer. Dat is de tweede ‘Palestijnse’ paradox: overal ter wereld willen de Pallyfans bepalen wat de Palestijnen ter plekke helemaal niet wensen.
En nu roepen mensen: “Ja, maar Trump.” Een boef, maar so what? Amsterdam werd onze hoofdstad omdat bezetter Lodewijk Napoleon dat zo bepaalde. Pas in 1983 kwam Amsterdam als hoofdstad officieel in de Grondwet: ik heb toen geen Fransoos horen protesteren. (Zoals het ook stil bleef toen Rusland een half jaar geleden Jeruzalem als hoofdstad erkende.)
Trump ratificeerde enkel wat het Amerikaanse Congres al in 1995 besloten had. Na jarenlange sabotage, elk half jaar uitstel (tot 45 keer toe), en de nodige koudwatervrees erkennen de VS nu enkel de bestaande status quo. En dus kunnen alle Westerse ambassades terug naar Jeruzalem, waar ook de Nederlandse tot 1980 stond. Tot minister Van der Klaauw (wie kent hem nog?) overstag ging voor de Arabische chantage en voor de lieve vrede naar Tel Aviv vertrok. En heeft dat geholpen? Nee: net zoals het ontruimen van Gaza zestig kilometer zuidelijker enkel de buren een permanente raketbasis heeft opgeleverd.
Dat is de dérde Palestijnse paradox: elke vredespoging wordt met oorlog beantwoord. Altijd weer die vorige oorlog willen winnen, tot en met Mohammeds slag bij Khaybar uit 628 toe. Je hoort het de booslims deze dagen scanderen, want het rijmt zo aardig in het Arabisch: Khaybar, Khaybar ya yahoed, jaish Muhammad sa ya’oed – Joden, denk aan Khaybar, Mohammeds leger komt terug.
Die massamoord op Joden was de eerste islamitische pogrom van de nog jonge agressieve religie. Die zelfs stevige nederlagen zoals in 1948 en 1967 én als nakba, ramp, én als glorieus verzet tegen ‘de Zionisten’ neerzet. Dát, het negeren van alle negen verloren aanvalsoorlogen, is de vierde Palestijnse paradox.
En de vijfde? Niemand realiseert zich dat deze zet van Trump geniaal kan blijken. Immers: als de Arabieren voorspelbaar met geweld antwoorden, krijgen Trump en Netanyahu gelijk. Pas als de Arabieren stilzitten tijdens deze scheerbeurt moet Israël zich zorgen maken. Na deze ruime geste van de VS moet onvermijdelijk een gebaar volgen dat Israël wél pijn doet. En dus maakt de Arabische agenda van geweld Israël enkel sterker bij onderhandelingen. Dát is de laatste Palestijnse paradox: wie Israël liefheeft, hoopt op een nieuwe intifada. Dus vanaf hier: een hoeraatje voor Hamas.
Abonneer op het NIW
