Het jaar 2015 begon nog wel zo hoopvol voor de wegkijkers, de het-zal-mijn-tijd-wel-durenbrigade, de liever blo dan do jannen. De aanslag op de redactie van Charlie Hebdo op 7 januari en de Hypercacher in Porte de Vincennes twee dagen later waren eigenlijk allesbehalve verontrustend voor de brave burger.
Ga maar na: 99,8 procent van de Nederlandse bevolking is geen cartoonist en ook geen Jood. Dan is het lekker ongevaarlijk de afgeslachte redacteuren van Charlie een eigen schuld, dikke bult toe te spelen, zoals Peter R. de Vries deed in het themaprogramma Jouw vrijheid, mijn vrijheid. Hoofdredacteur Stephane ‘Charb’ Charbonnier had het er natuurlijk ook wel een beetje zelf naar gemaakt, met al die cartoons over Mohammed.
En de Hypercacher? Ach, de Gaza-crisis lag nog vers in het geheugen en sowieso moeten die Joden maar eens wat minder Joods gaan doen, ze vragen bijna om een aanslag. Nee, voor de gemiddelde Nederlander was er niets aan de hand, een gevoel dat nog eens werd versterkt toen een week na Charlie in Kopenhagen Lars Vilks, opnieuw een cartoonist, en een synagoge het doelwit waren. Niets te zien hier, dames en heren, gewoon doorlopen. Tenminste als u geen satirist, islam-kritisch politicus of afvallige bent. En geen Jood dus.
Zelfs John Kerry deed mee aan het narratief dat moslimterroristen alleen ‘legitieme’ doelwitten aanvielen. Ja, u leest het goed, de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken sprak over legitimiteit in het licht van de aanslagen van begin januari (om er daarna snel ‘rational’ van te maken). Verder legde ook de pers de nadruk sterk op Charlie Hebdo en Vilks, en werkte mee aan het narratief dat grootschalige angst voor de terreur van IS en Al-Qaida onnodig was. De kosjere supermarkt in Parijs en de synagoge in Kopenhagen werden hooguit als voetnoot vermeld of simpelweg genegeerd.
Zelfs John Kerry deed mee aan het narratief dat moslimterroristen alleen ‘legitieme’ doelen aanvielen
Pure winst
Parijs op 13 november maakte in één klap – of beter gezegd: in een flink aantal AK-47 magazijnen vol klappen – een einde aan die illusie en democratiseerde de angst zoals dat sinds 9/11 niet meer was gebeurd. Opeens was je niet meer veilig als je een terrasje pakte, naar een concert ging, een voetbalwedstrijd bijwoonde. Opeens was duidelijk dat niemand veilig is voor de razernij en bloedlust van de salafi-jihadisten. Opeens was iedereen bang.
Nee, eindelijk was iedereen bang. Want heel eerlijk? Het werd tijd. Lang genoeg hebben de wegkijkers de bovengenoemde categorieën – waarbinnen de Joden zo prominent schitteren – gebruikt, misbruikt als bliksemafleider voor de haat van de moslimextremisten, als schild om zich achter te verschuilen. Die houding is niet meer vol te houden, ze willen ons allemaal dood hebben. En die realisering is pure winst voor islamcritici, afvalligen, cartoonisten en – opnieuw – Joden.
De samenleving is met een schok wakker geworden uit haar multiculturele droom en ziet zich gedwongen eindelijk werk te maken van het bestrijden van terreur(verheerlijking). Eindelijk zullen wij allemaal aan de slag moeten, want we lopen allemaal gevaar en zijn allemaal bang. We zullen moeten leren van Israël hoe je terrorisme bestrijdt, want ondanks een niet aflatende stroom aanslagen, is het aantal Joods-Israëlische slachtoffers de afgelopen maanden nog geen tiende van de aanval op Parijs.
Sterker nog, misschien zijn de Joden nu wel de veiligste groep in ons land. Omdat de kehilla al jaren serieus werk maakt van beveiliging vormt zij allang geen soft target meer, het soort doelwit waarvoor de nieuwe generatie jihadisten een duidelijke voorkeur lijkt te hebben. Het komt nog eens zover dat allerlei niet-Joden opeens hun kinderen op het Maimonides willen inschrijven.
Abonneer op het NIW
