Israël verkeert langzamerhand op diplomatiek niveau in staat van oorlog met de rest van de wereld. Kreeg vorige maand de EU ervan langs omdat het EU-parlement een motie had aangenomen waarin het de lidstaten opriep de Palestijnse staat te erkennen en in dezelfde week het EU-hof een bezwaar van Hamas gegrond verklaarde dat de beslissing om deze bende dertien jaar geleden op de lijst van terroristische organisaties te zetten juridisch onvoldoende was onderbouwd, vorige week moest het Internationaal Strafhof het ontgelden. Nadat de PA een resolutie in de Veiligheidsraad zag sneuvelen waarin Israël werd opgeroepen voor eind 2015 een vredesakkoord te bereiken en uiterlijk in 2017 de bezetting op te heffen, nam president Abbas wraak door de volgende dag het Statuut van Rome te ondertekenen. In totaal zette de PA handtekeningen onder 22 internationale verdragen, waaronder het verdrag dat het toegang moet verlenen tot het lidmaatschap van het Strafhof in Den Haag. In totaal zijn 139 partijen, waaronder 122 staten lid van dit Hof. Israël heeft met de VS als een van de weinige westerse staten het Hof niet erkend, en bevindt zich in het eerbiedwaardig gezelschap van schurkenstaten als Iran en Noord- Korea. President Abbas had al vele maanden geleden aangekondigd dat als hij bij de Veiligheidsraad bot zou vangen hij zijn heil bij het Strafhof in Den Haag zou zoeken.
Israël is – van links tot rechts – woedend op zowel Abbas als op het Strafhof. Naar mijn vaste overtuiging pleegt Israël géén oorlogsmisdaden en heeft het dus niets van Den Haag te vrezen. En al zouden er wel misdaden door het Israëlische leger zijn gepleegd, ook dan komt het Hof niet in beeld zolang die zaken door Israël zelf diepgaand worden onderzocht en de eventuele schuldigen in het eigen land worden berecht. Het Hof in Den Haag heeft immers alleen jurisdictie als in het land waar de vermeende misdaden plaatsvonden geen adequate berechting te verwachten is. Israël heeft een voorbeeldig rechtssysteem waar geen schuldige (met inbegrip van een ex-president en ex-premier) de dans ontspringt.
Door zelf niet tot het ICC te zijn toegetreden staat Israël thans machteloos tegen het aspirant-lidmaatschap van de PA. Het bij wijze van represaille achterhouden van ruim 100 miljoen euro aan PA-belastinggeld, zodat ambtenaren niet kunnen worden uitbetaald, is een weinig doordachte maatregel. Daarmee straft men in feite de gehele Palestijnse bevolking, met als resultaat dat ook de gematigden richting Hamas worden gedreven. Ook Likoed-coryfeeën als de huidige president van Israël, Reuven Rivlin, hebben die sanctie in scherpe bewoordingen afgekeurd.
Voor alle duidelijkheid: ik ben geen bewonderaar van de PA en een tegenstander van unilaterale stappen door welk van de partijen ook, maar niemand kan het de PA in redelijkheid kwalijk nemen dat het middels legitieme diplomatieke middelen druk op de ketel wil zetten. Anders dan te kiezen voor een derde intifada kiest men in Ramallah voor het opvoeren van de diplomatieke druk op Israël.
Israël gaat met diplomatieke druk op spastische wijze om. De manier waarop het vorige maand tegen de EU tekeerging en zelfs de Holocaust als joker werd ingezet raakt kant noch wal. De Holocaust heeft níéts te maken met een oproep uit het Europees Parlement aan de lidstaten om Palestina te erkennen in het kader van vredesbesprekingen. Het Europees Parlement riep niet dat de lidstaten de Palestijnse staat onmiddellijk of onvoorwaardelijk dienden te erkennen. In feite is de motie van het Europees Parlement geheel in lijn met de ook door Israël ondertekende Routekaart naar Vrede. Daar komt nog bij dat buiten Ierland en Zweden geen enkele EU-lidstaat tot erkenning is overgegaan. Wel hebben enkele nationale parlementen zich ervoor uitgesproken. Onophoudelijk wordt in Israël de EU als een antisemitisch bolwerk neergezet. Voor jan met de pet (die heet in Tel Aviv ‘Mosje Mizrachi’) staat het vast dat er vanuit Parijs en Berlijn een nieuwe genocide op de Joden wordt voorbereid. De EU is antisemitisch, althans anti-Israël! Het is een waandenkbeeld dat niet meer waar wordt door het onophoudelijk te blijven herhalen.
Israël heeft een geprivilegieerde status. Het heeft als eerste land ter wereld na het sluiten van de Oslo-akkoorden een associatieverdrag met de EU gesloten dat het in economisch opzicht dezelfde rechten geeft als de 28 lidstaten. Israël kan zonder heffingen of beperkingen alle producten op de EU-markt brengen en is volwaardig lid van tal van EU-werkgroepen en commissies. Nog twee jaar geleden werd het verdrag met Israël op meer dan zestig punten opgewaardeerd. Verder werden alle 28 lidstaten verplicht hun bilaterale relaties met Israël te intensiveren, hetgeen heeft geresulteerd in tientallen samenwerkingsverdragen. Daarnaast kreeg Israël onder meer toegang tot negen EU-agentschappen, waaronder Europol en het ruimtevaartagentschap ESA.
Dit zijn de harde feiten en de rest is levensgevaarlijke demagogie bedoeld voor binnenlandse politieke consumptie. Het inzetten van de Holocaust-kaart is onwaarachtig, zeker tegen de achtergrond van het feit dat Holocaust-overlevenden nergens ter wereld van overheidswege zo worden vernederd en liefdeloos worden bejegend als juist in het Joodse land.
Abonneer op het NIW
