Zal ik wel of zal ik niet? Dat was deze week het dilemma van sportminister Conny Helder: wel of geen OneLove-speldje dragen bij de drakerige voetbalwedstrijd Nederland-Qatar. Van tevoren was al duidelijk dat de minister de band om de arm veel te provocatief vond. Ik kan maar beter geen spelbreker zijn, moet ze hebben geconcludeerd. Want tja, Nederland, zelf zittend op de grootste gasbel van Europa, heeft het vloeibare gas van het chanterende charlatan-oliestaatje Qatar hard nodig. Dus daar zat ze dan, zonder band, met speldje. ‘Ik draag daar gewoon een sjaal bij. Niet als hoofddoekje, maar om op gezette tijden dat minuscule pinnetje te verbergen voor de Qatarese hoogwaardigheidsbekleders. Zo houd ik alle partijen tevreden: de pro-OneLovers en mijn gastheren. Is dat niet slim?’ zal zij tegen zichzelf hebben gefluisterd. Wel, mevrouw Helder: doe het wel of doe het niet, maar dit stupide compromis was een typisch voorbeeld van ‘een beetje laf’.
Nog verwarrender werd het toen bleek dat op het sjaaltje de woorden never mind waren geprint. Never mind wat? Dat twee Qatari’s die naast haar zaten tijdens het Wilhelmus pontificaal een band omdeden? Natuurlijk niet de OneLove-band, maar die van de zwartgekleurde kaffiya. Het teken van steun aan de door de Qatari’s gespekte Palestijnen, Palestijnse terroristen in het bijzonder. Terwijl Israëli’s er beter aan deden hun identiteit in Qatar niet prijs te geven, hadden zowel de FIFA als de Qatari’s er geen enkele moeite mee een enorme vlag met ‘Free Palestine’ tijdens de wedstrijd uit te rollen. Ophef? Nul.
Minister Helder: doe het wel of doe het niet, maar dit stupide compromis was een typisch voorbeeld van ‘een beetje laf’.
Wilt u het nog verwarrender? Dat kan. Zo was daar de wedstrijd Iran-Verenigde Staten. In Israël werd Iran door uit dat land afkomstige Israëli’s hartstochtelijk aangemoedigd, terwijl Iraniërs na de winst van de VS feestend de straat opgingen. Zij verzetten zich tegen het moellahbewind dat volgens hen de overwinning niet verdiende.
Over verzet gesproken: de conservator van het Amsterdamse Verzetsmuseum, Karlien Metz, pleitte er op Radio 1 voor het woord verzetshelden te cancelen. Het woord ‘held’ had volgens haar iets onfeilbaars, het moest maar ‘verzetsmensen’ worden. Dat was de verwarring voorbij. Hier was een politiek correct wicht heel erg in de war. Of, zoals acteur Huub Stapel het verwoordde: “Mevrouw … u bent knettergek.” Aan die terechte woorden was niets verwarrends.
Abonneer op het NIW
