Henk Bakboord (59)
Woonplaats: Amsterdam
Burgerlijke staat: ongehuwd, vader van dochter Dolores (13)
Beroep: auteur en dansleraar
Levensmotto: ‘Ik pas overal tussen, maar hoor nergens bij’
Jeugd
Ik ben geboren in Paramaribo. Daar woonden wij in wat bekend stond als de Jodenbuurt. In 1966 kwamen we met het hele gezin naar Nederland. Bij ons in de buurt was een aantal Joodse gezinnen, zo kwam ik in aanraking met de traditie, Rosj Hasjana bijvoorbeeld. Van mijn moeders kant ben ik Joods en zij zei altijd tegen mij: “Henk, jij bent de enige die de Joodse winti (geest) heeft meegekregen,” want mijn broers en zussen hebben er niets meer mee. Na het Amsterdams Lyceum ben ik heel Europa doorgereisd. Ik was een veelgevraagde breakdancer en heb een geweldige tijd gehad. Met mijn ex Petra kreeg ik Dolores, mijn dochter die inmiddels al een halve kop groter is dan ik. Samen geven we danslesjes op Facebook en TikTok. Zodra de lockdown voorbij is, ga ik weer lesgeven aan drie dansgroepen, waarmee ik een optreden aan het voorbereiden ben. Ik geef ook dansles op scholen in Amsterdam-Noord, waar kinderen in de noodopvang zitten. Fijn zo bezig te blijven; ik kan niet stilzitten.
Geloof
Mijn moeder werd in 2006 ziek. Zij vroeg me of ik op zoek kon gaan naar haar Joodse wortels, dus ook die van mij. Een toenmalige medewerker van de PIG, Stanley Beck, stimuleerde mij ook op zoek te gaan. Ik ben niet bij de PIG aangesloten, maar wel vaste sjoelbezoeker. Via de liberale Joodse gemeente in Paramaribo ben ik veel te weten gekomen. Ik kon zelfs één tak terugleiden tot 1540. Ik probeer sjabbat te houden, de Hoge Feestdagen te vieren en op treurdagen te herdenken.
Israël
Magisch! Ik was er in 2012 uitgenodigd om vier weken dansles te geven in een opvangtehuis voor probleemkinderen vlak bij Haifa. Wat me vooral verbaasde, was de diversiteit van de bevolking: volledig multi-etnisch. Ik viel er helemaal niet op, iedereen dacht dat ik van Jemenitische afkomst was. Het was een warm bad, voelde bijna als Suriname. Ja, ik ben ook daar rassendiscriminatie tegengekomen, maar waar vind je dat niet? Stanley zei toen ik terugkwam: “Henk, je hebt de geest van je voorouders teruggebracht naar het Heilige Land.” Dat heeft me geraakt. Zodra het weer kan, koop ik opnieuw een ticket die kant op.
Zorgen
Bezorgd ben ik over het toenemend antisemitisme, niet alleen van de usual suspects, maar vooral uit kringen waar je het niet een-twee-drie verwacht. Hoe vaak ik niet moet horen: “Jullie Joden zijn ook wit”. Nou, kijk naar mij! Ik heb daar op de website van Vrij Links ook over geschreven, onder de kop: Ja, maar Israël…. Want wat mij betreft is antizionisme gewoon een ander woord voor Jodenhaat. Werd die vroeger vooral geschonken uit de bierpul, nu gebeurt het ook uit het champagneglas, met gestrekte pink en lijzig stemgeluid.
Dromen
Ik heb dromen voor mijn dochter, maar iets zegt me dat ze er wel gaat komen, die staat haar mannetje wel. En ik wilde voor mijn zestigste een boek schrijven. Dat is nu gebeurd. Het heet Billenkoek, avonturen van een stoute Surinamer en gaat over de avant-gardistische undergroundscene in de jaren 90, waar ik deel van uitmaakte. Een wereld van seks, drugs en rock-’n-roll. Journalist Arthur van Amerongen las het en was zo enthousiast dat zijn uitgever het nu publiceert. Het komt in de Boekenweek uit.
Foto: Thomas Schlijper
Abonneer op het NIW
