Sinds vier maanden is Rosanne Hertzberger columniste bij NRC Weekend en in 2013 wil ze gepromoveerd zijn op melkzuurbacteriën. Over de twee werelden van een energieke jonge vrouw.
Het leek alsof ze vanuit het niets opdook in de nationale pers en in zekere zin was dat ook zo. In NRC Weekend verschijnt vanaf maart een pittige column van Rosanne Hertzberger, die zich met stevige kwesties bezighoudt als de kosjere slacht, tatoeages, antisemitisme, vrouwen in de wetenschap, Europa en bezuinigingen op defensie – geen kinderachtige onderwerpen. Hertzberger viel meteen op door een zekere voortvarendheid en no-nonsensetoon. Naar aanleiding van een nogal seksistisch filmpje over vrouwelijke wetenschappers, die zich dan ook flink boos maakten, schrijft Hertzberger bijvoorbeeld: „Nu moet ik daarbij wel vermelden dat vrouwen in de wetenschap over het algemeen nogal gevoelige types zijn, zo nu en dan overdreven idealistisch. Onze nieuwe koffieautomaat werd bijvoorbeeld telkens beplakt met stickers en papiertjes omdat er een plaatje op stond van een mooie vrouw, die zich sensueel had neergevlijd in de paradijselijke natuur. Dat was al te seksistisch.” Elders gaat het over zelfingenomen atheïsten, die ‘spuugden (…) vanuit hun hoogopgeleide academische torentjes naar dat domme domme volk’.
In een van haar laatste columns schrijft ze over een ‘intelligenter soort antisemitisme’ van het type dat bij ieder incidenten op de West Bank verwijst naar het concept dat ‘de Joden toch beter zouden moeten weten’.
Van dik hout zaagt men planken, denkt de lezer, deze jonge schrijfster houdt niet van angstig genuanceerd gedoe. Maar in de loop van iedere column zie je toch een uitgebalanceerd beeld van een bepaald thema ontstaan, doordesemd met gezond verstand. Ze is nergens politiek correct, maar ook niet gewild stoer of grappig – niet slecht voor een nieuw licht aan het columnistenfi rmament.
Dordrecht
Ze werd in 1984 geboren in Rotterdam, maar die stad stelde in haar levensloop verder weinig voor. Ze groeide op in Dordrecht, vader neuroloog, moeder kinderreumatoloog, drie kinderen – een levendig gezin waarin de kinderen ‘redelijk vrij’ werden gelaten, maar met ‘ruim voldoende structuur’. „Ik kreeg veel vrijheid, maar piercings of tatoeages zouden uit den boze zijn geweest,” vertelt ze, in een klein kamertje dat ze heeft gereserveerd in het complex van de Universiteit van Amsterdam op het Science Park, waar ze aan het promoveren is.
Wat voor kind was ze? Hier heeft Hertzberger nog heldere herinneringen aan. „Ik was heel druk, erg aanwezig, is me verteld. Ik ben vaak de klas uitgestuurd wegens praten. Ik kon me niet concentreren als ik moest fi etsen, ik slingerde verschrikkelijk. Ik brak een vinger, vervolgens een pols, en daarna viel ik weer in het water met al dat gips. Ik was een brokkenpiloot. Ik had als puber vaak ruzie met mijn ouders. Ik verfde mijn haar oranje en wilde alleen met skaters omgaan en dat soort mensen.” Maar op school kon ze goed leren. „Ik hield van debatteren, ik ging ook naar debating- toernooien.” Rosanne is eerlijk over haar middelbareschooltijd, aan het Johan de Witt-gymansium in Dordrecht, waar ze een exact vakkenpakket had. „Ik viel er sociaal een beetje buiten. Ik zag toen al in dat ik een beetje een nerdje was. Ik werd wel voor de feestjes uitgenodigd maar zat niet in de populaire groepjes.”
lees de rest van het artikel in het NIW nr. 40
Abonneer op het NIW
