Nu de regen van raketten op Sderot en andere Israëlische plaatsen in de buurt van de Gazastrook wat is afgenomen – anders dan de regen in Iran kan de Mossad deze helaas niet stelen – beginnen de vrijdagse protesten aan de grens weer. Conclusie: die demonstraties zijn de voortzetting van Hamasterreur met andere middelen, om Von Clausewitz te parafraseren. Hamas bepaalt precies wat er gebeurt in Gaza; zoals Onze Lieve Heer volgens de Biblebelters geen musje dood van het dak laat vallen, zo wordt er geen raket afgeschoten, geen ballon (of condoom!) met explosieven losgelaten en geen ‘demonstrant’ op het hek met Israël afgestuurd zonder dat de Mashals, Haniyehs en Sinwars er opdracht toe geven.
De demonstraties, elke vrijdag na het middaggebed, hebben een bloedige tol geëist omdat Israël de afgelopen zeventig jaar heeft geleerd dat zachte heelmeesters stinkende terroristen maken. Dat heeft ertoe geleid dat begin augustus de dodenteller op 155 stond, althans volgens de cijfers van het altijd betrouwbare Palestijnse ministerie van Volksgezondheid. Maar baroech Hasjeem of alhamdoelillah is de meerderheid van deze ‘slachtoffers’ lid van Hamas of de Islamitische Jihad. Wat betekent dat de afgelopen maanden de maagdenpopulatie in de hemel boven Gaza met zeker zevenduizend is toegenomen.
So it goes
Natuurlijk vallen er ook onschuldige slachtoffers aan het hek. Of toch tenminste relatief onschuldige, want wie zich na viereneenhalve maand nog steeds vrijwillig aanbiedt als schietschijf voor de IDF-snipers is niet bepaald Moeder Teresa – oké, slecht voorbeeld – is geen Rosa Parks. Ja, er zijn (waarschijnlijk) verplegers, journalisten en minderjarigen gedood, en een veelvoud van hen verwond, maar het is wel nog steeds oorlog daar, hè? So it goes, zou Kurt Vonnegut gezegd hebben. En misschien zouden IDF en regering in Jeruzalem hun jongens af en toe wat minder enthousiast kunnen laten reageren op de Palestijnse provocaties, al was het maar om de tere zieltjes van de lieve kijkbuiskinderen in West-Europa die bloedige beelden – echt of op zijn Pallywoods – te besparen.
Feit is dat Hamas er geen enkele moeite mee heeft ‘onschuldigen’ de dood in te sturen voor… ja, voor wat eigenlijk? Officieel beogen de demonstraties aan de grens twee doelen: het beeindigen van de blokkade van Gaza en het verwezenlijken van het recht op terugkeer van de in 1948 gevluchte of verdreven Palestijnen. Het eerste objectief is bespottelijk: als je een einde aan een blokkade wilt moet je niet precies dat gedrag vertonen dat de blokkade beoogt tegen te gaan. Het tweede is interessanter: het roemruchte recht op terugkeer van de Palestijnen.
99 procent van de ‘vluchtelingen’ is geboren na de oorlog waarvoor zij zouden zijn gevlucht
In en rond 1948 en 1967 hebben een dikke 700.000 Palestijnen hun huizen verlaten in wat nu Israël is. Deels uit angst, deels daartoe opgeroepen door hun eigen leiders en deels als gevolg van (Israëlische) dwang. In 2012 was de meest conservatieve schatting dat van die 700.000 vluchtelingen er nog zo’n 50.000 in leven waren. Het konden er ook nog maar 30.000 zijn en de klok tikt, dus het is fair aan te nemen dat het er inmiddels behoorlijk wat minder zijn. Maar laten we voor het gemak het getal van 50.000 aanhouden. Want wat wil het geval, er zijn inmiddels offi cieel vijf miljoen Palestijnse vluchtelingen! 99 procent van de ‘vluchtelingen’ is geboren na de oorlog waarvoor zij zouden zijn gevlucht. In sommige gevallen zelfs zeventig jaar erna, want als er nu een Palestijnse baby wordt geboren in Ramallah, Gaza-Stad, Amman of Damascus is de kans groot dat het kleintje in de wieg het predicaat ‘vluchteling’ opgeplakt krijgt. Goedgekeurd door de VN, de EU en de Nederlandse regering. De waanzin. Deze vijf miljoen nepvluchtelingen houden een bureaucratie in stand die het hen onmogelijk maakt zich ooit te ontplooien en een fictie die een permanente bom onder het vredesproces is. Zie nu Gaza.
In 1949 werd de familie van mijn vader verdreven uit de kersverse staat Indonesië. Pa was toen twaalf jaar oud. Ik werd 21 jaar later geboren op een ander continent, net zoals veel Palestijnen. Ik hoor graag van de VN, de EU en onze regering in Den Haag of ik het recht heb terug te keren naar het huis van mijn grootouders in Batavia, pardon Jakarta. Zo niet, of ik als vluchteling toch tenminste een forse financiële compensatie tegemoet kan zien. En als dat niet zo is, heb ik dan het recht komend weekend tweehonderd raketten af te vuren op Indonesische scholen en speeltuinen?
Abonneer op het NIW
