Zal hij tot op het laatste moment hebben gedacht dat hij de dans zou ontspringen; tot het moment van de uitspraak er van overtuigd zijn geweest dat zijn status van voormalig president hem zou beschermen? Aan zijn handelen te zien zou je het bijna concluderen. Moshe Katsav maakte tot vlak voor zijn veroordeling door het Israëlische Hooggerechtshof grapjes en hing de joviale peer uit, ondanks het feit dat hij al eerder was veroordeeld voor verkrachting en aanranding en nu binnen een paar minuten dat eerdere oordeel bevestigd zou zien. Dat hij tijdens zijn eerste rechtsgang bij hoog en bij laag ontkende met ene mevrouw Aleph zelfs maar een relatie te hebben gehad en daarin tijdens zijn verdediging bij het hoger beroep 180 graden draaide – hij had wel degelijk een romantische verhouding met A. ervaren – zelfs dat feit leek hem niet aan het twijfelen te brengen.
De uitspraak kwam uiteindelijk eind vorige week en de drie rechters waren unaniem: schuldig. Gevolg: Katsav heeft een veroordeling van zeven jaar aan de spreekwoordelijke broek. De broek die hij met regelmaat en bij diverse vrouwen zonder permissie liet zakken en verder ga ik niet, voor de expliciete details verwijs ik u graag naar de Israëlische pers. Natuurlijk kun je concluderen dat het een schande is voor een land, een voormalig minister, vice-premier en president die wordt veroordeeld voor meervoudige verkrachting en aanranding, het eerste vergrijp begaan tegen de eerder genoemde mevrouw Aleph in 1998. Daarna waren meerdere vrouwen opgestaan die door Katsav seksueel waren belaagd. Waar hoorde ik dat eerder? Maar Strauss-Kahn loopt vrij rond. Overigens, ben ik de enige die vindt dat beide heren ook in fysiek opzicht op elkaar lijken?
De leden van het Israëlische hooggerechtshof spraken: „Een diepe treurnis daalt over Israël nu is vastgesteld dat een voormalig minister, vice-premier en president zulke daden heeft begaan.” Gideon Levy in Ha’aretz: „Wij hebben een president gehad die een verkrachter blijkt, een veelpleger welteverstaan.” Overigens, over de rol van de Israëlische pers had de rechtbank ook nog iets te zeggen: die had Katsav al lang veroordeeld nog voor hij schuldig was. Was dat ook niet bij Strauss-Kahn het geval? Tijdens het aanhoren van het vonnis was er niets meer over van de joviale, goedgemutste Katsav. Ineens, alsof de werkelijkheid nu pas echt doordrong, was hij zichtbaar geëmotioneerd. Asgrauw was hij na de veroordeling. Zeven jaar achter de tralies, zijn Audi van de staat moet hij inleveren, zijn pensioen mag hij houden. Katsavs medestanders hoopten op gratie van president Peres omdat het ‘beneden onze waardigheid is om een voormalig president in de gevangenis te hebben zitten’. Een woord als waardigheid lijkt mij in dit geval een gotspe. Macht corrumpeert en erotiseert. Bij deze case de machtige zelf. Echter, onder de macht van het recht komt hij niet uit. In tegenstelling tot alle (plaatsvervangende) schaamte voel ik enige trots. Ik ken weinig landen waarin het rechtssysteem zo sterk is dat het de moed heeft een voormalig president achter de tralies te zetten. Hoe veel witte boorden kennen wij niet in onze westerse samenleving die, hoe crimineel ook, de juridische dans ontspringen? Het recht is in Israël stevig geworteld, het bewijs is geleverd: voor de rechtspraak is iedere Israëli gelijk, zelfs hij die het hoogste ambt bekleedt. Vrouwe Justitia is hier werkelijk blind. Hulde.
Abonneer op het NIW
