Bart Schut stond zaterdagnacht in Rotterdam tussen de rellende demonstranten en vraagt zich af waarom de burgervader van die stad niet net zo kordaat optreedt tegen de voorgenomen Palestijnse conferentie waar Hamas een stevige vinger in de pap heeft.
Een overgrote meerderheid van de Nederlanders is blij dat de Nederlandse regering eindelijk eens haar tanden heeft laten zien tegen de tirannieke bully Recep Tayyip Erdogan, zo blijkt uit de peilingen. Zeg nou eerlijk, wie was niet onder de indruk van de beelden van Nederlandse politiemannen die de Turkse minister van Familiezaken Fatma Betül Sayan Kaya tegenhielden, en van het arrestatieteam dat haar bodyguards fouilleerde, waarna zij per omgaande naar de grens werd geëscorteerd.
Voor één keer was Nederland sterk, en te vermoeden is dat miljoenen Fransen en Duitsers jaloers waren op onze premier, die zijn poot stijf hield. Dat is nog eens andere koek dan hun leiders François Hollande, die de Turkse bewindvoerders wél liet campagne voeren voor het referendum dat het laatste schijntje democratie om zeep zal helpen, of Angela Merkel, die rücksichtslos een satiricus liet vervolgen omdat hij het had gewaagd op de xxl-tenen van de dictator in Ankara te gaan staan.
Sterker nog, voor deze ene keer toonde Den Haag zich zelfs sterker dan Israël, want de Joodse Staat at na de aanval op de Gazavloot in 2010 wel degelijk Erdogans genadebrood, door excuses aan te bieden en smartegeld uit te betalen (zij het met jaren vertraging). Misschien was dit allemaal niet gebeurd als er niet een week later cruciale verkiezingen waren gehouden, misschien zullen Rutte en co nu de verkiezingen achter ons liggen schielings toegeven en de Turken de hand reiken, maar voor één keer hebben we niet gebogen.
Stoere taal
En toch. Toen ik zaterdagnacht voor het consulaat op de hoek van de Westblaak en de Schiedamsevest tussen de ‘allahu akbar’ scanderende en de Grijze Wolven-groet brengende Nederturken stond, bekroop mij ook een gevoel van een schrikbarende dubbele standaard. Als onze regering zich zo standvastig opstelt tegen wat formeel nog steeds een (NAVO-)bondgenoot en een (aspirant-EU-)partner is, waarom kan dan een in diezelfde stad geplande Hamas-conferentie niet worden tegengehouden?
Maandagavond vertelde burgemeester Aboutaleb dat hij het gebruik van vuurwapens had geautoriseerd, mochten de bodyguards van Kaya zich verzet hebben. Stoere taal van een stoere burgemeester,
zeker, maar nogmaals: de Turkse minister is lid van een bevriende regering. Hamas, dat op 15 april een van de organisatoren is van de jaarlijkse Europese conferentie, is een verboden terreurbeweging. Waarom is een demonstratie van Nederlands-Turkse Erdogan-aanhangers een gevaar voor de openbare orde, waarom mogen hun leiders hen niet in het openbaar toespreken, maar mogen kopstukken uit het omveld én het inveld van een verboden terroristische organisatie hun aanhangers wel ophitsen in een comfortabel, verwarmd congrescentrum op een steenworp van de Westblaak?
Wat weet Aboutaleb dat de inlichtingendienst van onze oosterburen niet weet?
Aboutaleb komt eenvoudig niet weg met de bewering dat er onvoldoende bewijs is voor de banden van het organiserende PRC (Palestinian Return Centre) met Hamas. In niet minder dan drie rapporten toont de Bundesverfassungsschutz – de Duitse AIVD zeg maar, maar dan vele malen groter – aan dat PRC en Hamas twee handen op één buik zijn. De BFS schrijft letterlijk: “Hamas treedt in Europa niet openbaar op. Als forum gebruikt zijn daarvoor het Palestinian Return Centre.” Daar zit geen woord Duits tussen. Wat weet Aboutaleb dat de inlichtingendienst van onze oosterburen niet weet?
Daarnaast zijn er nog tien bronnen die dit bevestigen, waaronder het Israëlische leger en ministerie van Defensie en… de Palestijnen zelf! Op de website van ‘Het Palestijnse Huis’ vindt u een fotoverslag van een huldiging van en met Hamasleider Ismail Haniyeh én ‘verzetsstrijder’ Adel Abdallah, leider van de PRC. Afijn, leest u het blog van collega Carel Brendel er maar op na.
Als de Nederlandse regering en Ahmed Aboutaleb bereid zijn zo ferm op te treden tegen bondgenoten en hun eigen burgers, hoe moeilijk kan het dan zijn nee te zeggen tegen een conferentie van, door en met een terreurbeweging? In het NIW spreken wij al maanden waarschuwend over Rotterdam als ‘Hama(a)s stad’. Graag herinneren wij de burgemeester nogmaals aan het – zaterdagnacht door de politie met zoveel moed en verve verdedigde – motto van zijn stad: Sterker door strijd.
Abonneer op het NIW
