Journalisten zijn de arrogantste apen op deze aardkloot. Geloof me, ik ben er al jaren zelf een. Waarheid én werkelijkheid in pacht, wie kritiek heeft, krijgt de wind van voren als ‘enkel een mening’. Maar welk medium ook, het blijft mensenwerk. Objectiviteit is onmogelijk, ook over het Midden-Oosten, voor media wat voetbal is voor mannen: iedereen heeft er verstand van. Dagelijks buigt dus een stoet van dwergen zich erover, ongehinderd door enige kennis ter plekke. Des te vreemder dan ook dat de NOS, waarvan vriend en vijand al jaren vinden dat de Israëlnieuwsgaring ondermaats is, daar recent een nieuwe correspondent neerzette met enkel ervaring aan een bureau of in andere buitenlanden. Daar ‘onpartijdig en evenwichtig over berichten’ wil-ie. Daar heb je het al. Israël is een gewilde post: er is altijd wat te doen, een westerse levensstandaard en zelfs de taxichauffeur spreekt Engels. Overzichtelijk conflict ook: Israël goed fout, Palestijnen prima zielig. En we blijven blasé. ‘Vier benen goed, twee benen beter’, zoals Orwell schreef in Animal Farm.
Zij die – beter op de hoogte – de media corrigeren, zeuren. Maar dwingen desondanks gevestigde media tot schuiven, zoals het recente glibbergedrag van NRC Handelsblad liet zien na de ongekende canard over de ‘door de Mossad gestalkte mensenrechtenactiviste’ Kiswanson. Lees in het recente, onvolprezen pamfletboekje De misleidingsindustrie van Els van Diggele hoe elk medium reageert als het wordt betrapt op fouten: het kán niet, want het past niet in ons beeld. Uw beeld is enkel een mening, wij zijn échte media. ‘Vier benen goed, twee benen beter.’
Zelfs ervaren journalisten bezondigen zich aan die blasé-attitude. Zoals recent de toch qua Arabische wereld door de wol gewassen Mark Blaisse in het journalistiek-gepensioneerdenblaadje Argus. Blaisse betoogde dat de Labourpartij geen antisemitische neigingen zou hebben en partijleider Jeremy Corbyn zeker niet. ‘Laster zonder bewijzen’, vatte het blad het samen. Corbyns vermeende Jodenhaat zou hoogstens ‘onhandig’ zijn. Dat kun je wel zeggen, als je een krans legt op het graf van een Palestijnse Münchenmoordenaar. Als je de vermeende massamoord bij Deir Yassin herdenkt met een club Shoa-ontkenners. Als je je partijgenoten die zeggen dat Hitler het zionisme uitvond, hoogstens kapittelt. Onhandig ook dat gevestigde auteurs als Simon Schama en Simon Sebag Montefiore signaleren hoe Labours Israëlkritiek is ontaard in Jodenhaat. Onhandig, al die Labourparlementsleden die opstapten, als laatste de 75-jarige Lord Triesman, voormalig partijsecretaris. Die zegt: “Deze partijleiding doet openlijk aan institutioneel antisemitisme.” Mooi ook dat Blaisse blijkbaar meer weet dan al die boze Labourleden zelf. Maar als zelfs ervaren journalisten dezelfde riedels blijven doorgeven, wordt onzin vroeg of laat als objectieve waarheid aanvaard. Zoals de oude Romeinen zeiden: druppels hollen de steen niet uit door hard, maar door vaak te vallen.
Geweigerd
Dan zou je toch denken dat het CIDI, de hasbara-propagandatoeter van Israël hierzo, zich minimaal op ervaren journalisten zou richten als deelnemer aan hun Israëlreisjes voor de pers. Maar nee. Vorige week ging er weer een groepje naar daar, en blijkbaar neemt het journalistieke animo wat af, want er gingen niet echt A-merken mee. Wat PvdA-bobo’s en Clingendaeltypes, aspirant-journalisten, ambitieuze allochto’s en ‘beleidsmakers’. Op de adjunct van het Reformatorisch Dagblad en anderhalve radioredacteur na nauwelijks ervaren journalisten. Behalve Volkskrantcolumnist Van Amerongen, die jarenlang het Midden-Oosten nóg onveiliger maakte dan het al is, nauwelijks iemand met inzicht in de regio, zodat de verdiepende CIDI-reis verwerd tot een zonnig snoepreisje.
Te meer daar wél betrokkenen die mee wilden, geweigerd werden. Zoals Paul Brill, voormalig adjunct van de Volkskrant en huidig columnist van Het Parool. Maar ja, ook NIW-bestuurder. Of Micky Cornelissen, voormalig NIW-redactrice, die vorig jaar al werd geweigerd. Of Paul Damen, NIW-columnist. Het wekt allemaal de indruk dat het CIDI liever dombo’s dan deskundigen meeneemt. Desnoods ultrarechtse dombo’s, zoals de Vlaamse rechtsradicalen Wim en Sam van Rooy, vader en zoon, geen journalisten maar welbekend van onder andere het Vlaams Belang. Hun deelname werd medebekostigd van de halve ton Marorgeld die het CIDI voor elk reisje vangt. Let wel: van het ooit van Joden geroofde geld, goud, bezit, bankrekeningen en verzekeringspolissen, nodigt het CIDI ultrarechtse Vlaamse, tegen antisemitische kringen aan schurkende activisten uit op hun snoepreisje. Het pro-Palestijnse Een Ander Joods Geluid en Van Agts The Rights Forum keerden zich fel tegen de deelname van het ultrarechtse duo Van Rooy.
Ik vind het heel erg dat ik het door het geëmmer van het CIDI met hen eens moet zijn.
Paul Damen
Abonneer op het NIW
