Opeens realiseerde ik me dat ik een vijftiger ben. Dat is voor vrouwen een spannende leeftijd, want de schoot verdort en het enige wat nog rest, is huilend een labradoedel knuffelen. Echter, ook voor manspersonen is dit een bijzondere episode in het leven. De penopauze doet zijn intrede en dat laat diepe sporen achter in het gelaat. Tenminste, bij mij. Dochter Roos, van wie ik doorgaans heel veel hou, wees me er tijdens de sjabbesdis heel liefdevol en vriendelijk op: “Jezus pap, wat heb je opeens veel rimpels bij je ogen! En je baard wordt helemaal grijs.”
Uiteraard glimlachte ik dapper, niet te nadrukkelijk want dan zou je mijn rimpels nog meer zien, als diepe voren in een vaak beschaatste vijver, maar toch, ik glimlachte. En kneep haar zo hard in haar knie dat ze haar prachtige bruine ogen opensperde en geen woord meer kon uitbrengen. Dat was natuurlijk voor iedereen het beste, want anders had ik mijn hoofd wellicht grienend verdronken in mijn overheerlijke, zelfgemaakte vegetarische kibbesoeb.
Voor het echie
Na het bensjen, waarbij ik haar extra hard zegende – alle brooches op haar rosj kwamen goed aan – ging ik toch maar even voor de spiegel staan. Mozes kriebel, het kind had gewoon gelijk. Het beeld dat ik nog steeds had van de slanke zeventienjarige (ik schijn ooit te hebben gezegd dat ik altijd zeventien zou blijven, mijn vrouw heeft me daar jaren en jaren mee gepest, want het bleek niet waar te zijn) viel volledig in duigen. Een oude man staarde me aan vanuit de spiegel, waar ook al het weer in bleek te zitten. Actie bleek nodig!
Allereerst besloot ik te gaan afvallen. Dat had ik het afgelopen decennium al zeker 27 keer besloten, maar nu moest het toch voor het echie. Het ketodieet had ik al geprobeerd, maar na een hal” aar alleen maar biefstuk met kip te hebben gegeten en als toetje een halal kipfrikandel van de Jumbo, was ik daar alweer een hele tijd mee gestopt. Dus nu eet ik per dag 800 calorieën. Een cracker met magere mayo en een tomaat is mijn lunch.
Ontbijten doe ik niet, want ik doe heel hip aan IF. Jullie onwetende dikkerds hebben geen idee waarover ik bazel, dus ik zal het even uitleggen: IF staat voor intermittent fasting. Dit houdt in dat je tussen 7 uur des avonds en bijvoorbeeld 11 uur des ochtends niet eet. Dat is voor een stalen karakter als ik, een man van stavast met stevige tred en doortastende blik, natuurlijk appeltje (75 kcal) – eitje (64 kcal). Neen. Met name in de avond, wanneer ik een ingewikkeld boek lees over filosofi e of proctologie (ik bedoel natuurlijk dat ik gewoon The Office zit te kijken op Netflix met een whisky’tje) krijg ik zo’n enorme trek dat mijn buikje rommelt als een mijnschacht waar de kompels net duizend ton TNT in hebben laten exploderen. Bij mijn buurvrouw Trees rolt het behang van de muur.
In Vierlingsbeek heb je de rooms-katholieke voetbalvereniging Volharding, maar ik heb nog nooit van mijn leven gevoetbald en was zelden rooms-katholiek. Dus smokkel ik soms tijdens het vasten en neem een half cherrytomaatje. Of een stronk witlof. Niets blijft mij bespaard. Toch ben ik al zeven kilo kwijt inmiddels, waarvan akte.
Albatros
Naast het afvallen is mijn haardos een puntje. Het lijkt wel of er een albatros op heeft gepoept en dat ik het daarna met een kam heb verspreid tot aan de dode puntjes. Dus ik moest naar de kapsalon. Was al een hal” aar niet geweest door lockdowns en pure luiheid. Normaal zeg ik dan: haal zoveel mogelijk grijs weg alstublieft. Maar als ik dat nu zou zeggen, zou ik als een varken worden kaalgeschoren. Of als een schaap. Dus ik zei: doe maar wat het beste bij me past.
Nou, dat deed de kapster: ze houdt van lang haar en dat stond me dan ook het beste. Op wolken liep ik terug naar huis, waar niemand zag dat ik naar de kapper was geweest. Behalve mijn teerbeminde, met wie ik nog steeds niet onder de choepa ben geweest. Ik vroeg haar wat ze ervan vond en als antwoord ging ze zingen: “It’s my life, It’s now or never, but I ain’t gonna live forever, I just want to live while I’m alive …”
Ze vond dat ik op Bon Jovi leek
Abonneer op het NIW
