Aan de verkeerde kant van de geschiedenis

In de marge van het massale protest tegen de Russische aanval op Oekraïne, de vernietiging van de infrastructuur van dat land en de verschrikkelijke ontberingen van zijn bevolking, viel de oplettende toeschouwer iets op. Er miste iets in de mensenmassa die zich zondag 6 maart op de Dam had verzameld: Palestijnse vlaggen. Dat is opvallend, want normaal gesproken zijn anti-Israëldemonstranten niet weg te slaan bij dit soort bijeenkomsten. Of het nu om het klimaat, Black Lives Matter of transgenderrechten gaat, reken op minstens een handvol betogers met de Palestijnse vierkleur.

De reden van hun afwezigheid? De warme banden tussen de Palestijnse Autoriteit en haar bondgenoten met Poetins Rusland. Al sinds Sovjettijden steunt Moskou de PLO en tegenwoordig mag je daar Iran, Hezbollah, Hamas en het regime van Bashar al-Assad in Damascus bij optellen. Dus hebben veel sympathisanten van de Palestijnse zaak er een probleem bij. Of zij nu van islamitische herkomst zijn of uit blanke Nederlandse hoek komen, ze vinden het lastig zich ondubbelzinnig uit te spreken tegen de Russische agressie.

Dat geldt met name voor de extremisten in dat kamp. Denk aan BDS-organisaties als The Rights Forum (TRF), Een Ander Joods Geluid of het Palestina Komitee. Wie hun websites bezoekt, vindt geen woord van kritiek op de Russische inval. Sowieso lijken deze organisaties met uitzondering van TRF op sterven na dood, gezien hun zieltogende sites en accounts op sociale media. Gretta Duisenbergs ‘Stop de bezetting’ is zelfs helemaal uit de lucht. Maar ook het hippere BDSNederland.nl zwijgt in alle toonaarden over de situatie in Oost-Europa.

Hoefijzermodel
Bij1, dat in het NIW-verkiezingsonderzoek vorig jaar als meest anti-Israëlische partij uit de bus kwam, zwijgt op haar website en Twitteraccount de oorlog in Oekraïne dood. Met één opvallende uitzondering: partijleidster Sylvana Simons en andere activisten beklagen zich erover dat Oekraïense vluchtelingen wél, maar migranten ‘van kleur’ niet welkom zouden zijn in Nederland. Alsof ons land de afgelopen jaren niet honderdduizenden asielzoekers en vluchtelingen uit oorlogsgebieden als Syrië, Afghanistan en Somalië heeft verwelkomd, naast immigranten uit veilige landen in Noord-Afrika.

Volgens Bij1 is de aandacht voor Oekraïense vluchtelingen een uiting van racisme: omdat zij blank zijn, bekommert de bevolking zich meer om hen. Ironisch genoeg beseft niemand in de partij dat zij juist de Oekraïners discrimineert om hun huidskleur, door hen minder welkom te heten dan vluchtelingen uit Afrika of het Midden-Oosten. En natuurlijk voelen de Bij1’ers een zekere verwantschap met Poetins Rusland, omdat deze opvolgerstaat van de communistische Sovjet-Unie zich ‘tegen het Amerikaanse imperialisme verzet’. Dat Bij1 met die opstelling het extreemrechtse en pro-Russische Forum van Democratie benadert, lijkt geen partijlid dwars te zitten. Het hoefijzermodel in de Nederlandse politiek wordt zo perfect gedemonstreerd: les extrèmes se touchent, waarbij extreemlinks en -rechts zich net zo vinden in hun antiwesterse opstelling als in hun afkeer van de Joodse staat.

Propagandisten
Het duidelijkst is dit zichtbaar bij Electronic Intifada, een haatsite die ooit is opgericht door GroenLinks-Kamerlid Arjan El Fassed. Terwijl de meeste Nederlandse BDS-organisaties zoveel mogelijk proberen de oorlog in Oekraïne te negeren, kiest EI wel degelijk partij: voor Poetin. De tweets van directeur Ali Abunimah lezen als een persiflage op de meest verdwaasde Russische propagandisten, behalve dat zij dodelijk serieus bedoeld zijn. Oekraïners zijn steevast ‘nazi’s’ volgens Abunimah, de regeringen in Europa ‘vazallen van Washington’ en de EU in Brussel is ‘een autocratisch regime’.

Ook hier valt op dat de retoriek van de EIdirecteur als twee druppels water lijkt op die van de aanhang van Thierry Baudet. Dat is minder verwonderlijk dan het lijkt, want net als Baudet zoekt Abunimah regelmatig de grens van het antisemitisme op. Dat president Volidimir Zelenski Joods is, versterkt alleen maar de haat jegens Oekraïne en dus de sympathie voor Poetins Rusland. En natuurlijk worden burgers in het westen ‘gehersenspoeld’ door de media, die volgens zowel Abunimah als Baudet gedomineerd worden door het internationale jodendom.

Op de website van Electronic Intifada vinden we de drogreden terug die ook The Rights Forum hanteert: waarom wel sancties tegen Rusland en niet tegen Israël? Het lijkt alsof de pro-Palestijnse organisaties zich beklagen over een dubbele standaard in het westen, maar wie hen een beetje kent weet wel beter. Juist zij maken zich schuldig aan verregaande hypocrisie. De hier gebruikte drogreden, de valse vergelijking, is gemakkelijk te ontkrachten. Israël is niet ‘Palestina’ binnengevallen om het te bezetten, maar veroverde de Westelijke Jordaanoever in 1968 nadat het land zelf door de toenmalige ‘bezetter’ Jordanië was aangevallen. Sindsdien heeft Jeruzalem de Palestijnen verschillende malen aangeboden hun staat te stichten. Ondanks de opvallend gunstige voorwaarden hiervoor, stuitte Israël steevast op een Palestijns ‘nee’.

Dubbele standaard
Rocker Nick Cave verwoordde het als volgt, toen hij door pro-Palestijnse activisten werd aangevallen om zijn steun aan Zelenski: “De invasie van Oekraïne door Rusland is simpelweg niet hetzelfde als het voortdurende conflict tussen Israël en Palestina. De eerste is een brute, niet-uitgelokte aanval van de ene staat op de andere, met de bedoeling de gehele veiligheidsstructuur van Europa te herzien. De tweede is een heel gecompliceerde botsing van twee volken die allesbehalve eenduidig is. De overeenkomst tussen de twee conflicten is het tragische lot van alle onschuldigen die in doodsangst beven in schuilkelders. Ik heb een diep medeleven met dergelijke gemeenschappen, waar en wie zij ook zijn.”

Vanzelfsprekend zijn dit soort nuances niet besteed aan de vijanden van de Joodse staat, die in het conflict steevast voorbijgaan aan het lijden van de Israëlische bevolking, als die in de bunkers schuilt voor de zoveelste rakettenregen uit Gaza of Libanon. Voor de duidelijkheid: Cave is geen politicus en evenmin Joods, maar de rocklegende ergert zich al jaren aan de dubbele standaard van BDS-sympathisanten. Die verwijten hem in de Joodse staat op te treden, maar hebben zelf geen enkele moeite met mensenrechtenschendingen in enig ander gebied – vooral niet dat van de Palestijnse Autoriteit (PA) of Hamas.

Nu we het toch over dubbele standaarden hebben: hoe hypocriet is het je te beklagen over een ongelijke behandeling van Oekraïners en Palestijnen, als je tegelijkertijd het leed van de Oekraïense burgers negeert? Dat laatste doet de PA – de stilte vanuit Ramallah is oorverdovend. Dat kan niet gezegd worden van de PLO’s extremistische frennemies in Gaza: Hamas juicht de Russische aanval toe en hoopt dat het Westen een lesje in ‘anti-imperialisme’ geleerd zal worden. Vladimir Poetin als anti-imperialist, als de situatie in Oekraïne niet zo hartverscheurend was, zou je er bijna om kunnen lachen.

Gewillig gehoor
De Palestijnen en hun BDS-handlangers dreigen met hun pro-Russische houding de bevolking en politici in het westen van zich te vervreemden, want de sympathie voor Oekraïne is juist groot in de mainstream van de Europese en Amerikaanse samenleving. Dus ook in centrumlinkse kringen, waar normaal gesproken de Palestijnse zaak een gewillig gehoor vindt. Het is niet de eerste keer dat de Palestijnen en hun extremistische sympathisanten zo hun eigen glazen ingooien. De parallel met 1990 ligt voor de hand. Toen koos PLO-leider Jasser Arafat onomwonden de kant van Saddam Hoessein na zijn invasie in Koeweit. Daarmee liep de relatie tussen Arafat en de Amerikanen, maar ook die met zijn geldschieters in de Golfstaten een klap op die nog steeds niet te boven is gekomen.

De legendarische Israëlische minister van Buitenlandse Zaken Abba Eban zei een halve eeuw geleden al: “De Arabieren missen nooit de kans een kans te missen.” Anno 2022 geldt dit adagium sterker dan ooit, in ieder geval voor de Palestijnen. Zij, maar blijkbaar ook hun islamitische en hun roomblanke aanhangers in Nederland uit extreemlinkse en – in toenemende mate – extreemrechtse hoek, plaatsen zich opnieuw aan de verkeerde kant van de geschiedenis.