De komende editie van het NIW valt bij u op de mat op 1 eloel. Het is rosj chodesj, nieuwe maan. Voor ons op de redactie traditioneel de start van de productie voor de driedubbeldikke Rosj Hasjana-editie waarin ook u als lezer uiteraard weer familie, vrienden en bekenden een goed en zoet nieuwjaar kunt wensen. Dat begint zoals altijd met het samenstellen van het jaarverslag, het overzicht van 5783. Bladerend door alle edities leest het als een dagboek, vooral over de zorgen om de ramkoers waarop de ons zo dierbare Joodse staat ligt. Aan welke kant je ook staat, het fanatisme en de polarisatie moeten ons allemaal beangstigen. Terwijl de spanningen met Hezbollah aan de noordgrens toenemen, is de enorme binnenlandse verdeeldheid Israëls grootste vijand geworden. En waarom? Om Netanyahu uiteindelijk uit de bak te houden?
Ik ontmoette de premier een paar keer. Een van de laatste keren was in 2014, toen hij nog geen paar minuten daarvoor had gehoord dat drie ontvoerde tieners waarschijnlijk waren vermoord. Door Hamas. Hij zag asgrauw. Later zouden ze in een greppel bij Hebron dood gevonden worden.
Hoewel ik als Israëli niet op hem zou hebben gestemd, had ik wel degelijk respect voor Bibi. Dat is inmiddels totaal verdwenen. Zijn zoon Yair viel deze week frontaal de leiding van het Israëlische leger en de veiligheidsdiensten aan. Paps en mams lijken hun brulaapje niet in de hand te kunnen houden of zijn het stiekem gewoon met zoonlief eens. De naam Netanyahu is in een vrije val geraakt als je die vergelijkt met het respect waarmee de naam van broer Yoni nog altijd wordt uitgesproken. Ik ben heel benieuwd hoe Bibi’s erfenis over vijftig jaar in de geschiedenisboeken zijn beslag zal krijgen.
Intussen leeft het land tussen hoop en vrees. Meir Javedanfar, een van Israëls grootste Irankenners, schreef me van de week: “Lieve Esther, ruwe zeeën maken goede zeilers. We zullen hier sterker uitkomen dan voorheen.” Zijn mond zal koekjes eten.
Abonneer op het NIW
