Hokjesgeest

Jodenhaters zijn niet de slimste thuis, anders werden ze geen Jodenhater.

Door Paul Damen

Om hen een handje te helpen, zo lijkt het, zette de gemeente Amsterdam overal waar vaak Joden komen, wachthokjes neer, permanente politieposten op palen met een politieagent erin. Zo snijdt het mes aan twee kanten: men helpt de antisemiet bij zijn zoektocht naar slachtoffers en de gemeente kan achteraf roepen dat men ervan wíst. (Zoals bij Theo van Gogh.) Hele generaties Joodse kindertjes denken inmiddels dat een crèche, sjoel of school een hoog hek betekent met zwaarbewapend blauw personeel bij de poort. Maar omdat uitgaven voor bewaking ten koste gaan van cursussen waarin mensen uit ‘kanswijken’ vergeefs verteld wordt dat Jodenhaat niet kán, worden die hokjes nu vervangen door goedkope camera’s en gemeentelijke commissies.
Het is nogal naïef te doen alsof er geen terreuraanslag komt omdat er nog geen geweest is. Leden van de Amsterdamse Arrayan-moskee bleken onlangs vergevorderd van plan een bomaanslag te plegen op een synagoge in Amsterdam-Zuid. Er stond niet bij welke, maar dat kan er maar één zijn: de grote Obrechtsjoel, waar vrijwel alle huwelijken worden voltrokken, waaromheen soms hakenkruizen in auto’s staan gekrast, en waar de voegen uit de zijgevel vallen vanwege iets te vaak de hogedrukspuit op de muur. Dezelfde synagoge komt prominent in beeld in De kanarie in de kolenmijn, het drieluik over hedendaags antisemitisme dat Hanneke Groenteman maakte voor voorheen de Joodse Omroep, thans EO.

Het is nogal naïef te doen alsof er geen terreuraanslag komt omdat er nog geen geweest is

Groenteman ziet die wachthokjes in Zuid wel maar ‘voelt’ de Jodenhaat erachter niet. Haar naïveteit knalt van het scherm. Want geloven in die haat, ‘in die league wil ik niet leven’. Pas toen ze op het Lambertus Zijlplein in Geuzenveld
(‘ik wist helemaal niet dat dat bestond’) enkele bontkraagjongeren met onthoofdingsfilmpjes op hun mobiel en ‘overal k*nkerjoden’ in hun hoofd ontmoette, barstte ze in tranen uit bij de Bosbaan.
Want in die ‘league’ van Jodenhaters leven we dus wél. Wellicht niet in Amsterdam-Zuid of andere toeleveringsgebieden voor de hoofdstedelijke elite, maar wel in de troosteloze wijk West waarvan elke week wel een ‘lichtgetinte’ bewoner opduikt in Opsporing Verzocht.

Alia of Allah
Het reservaat Gaza 020 bestáát. Hanneke merkte pas na een pijnlijke afdaling in haar eigen navel dat antisemieten springlevend zijn en die kanarie, die Jodenhaters moest opsporen, al jarenlang morsdood. Voor massa’s mensen werkt de mantra ‘meer onderwijs’ niet meer zolang ze meer Middeleeuwen willen. Ze haatten Joden al in het Rifgebergte, en ze haten hen nog steeds in Amsterdam-West. Nee, niet in Zuid, niet in Centrum, waar de gemiddelde politicus woont. Dus weet Hanneke van niks, en de elite evenmin, en dus houden we dezelfde naïeve hokjesgeest die Joden in het isolement stortte. En dús kunnen die politiehokjes wel weg in Amsterdam, dat de wapenspreuk ‘heldhaftig, vastberaden en barmhartig’ meekreeg na 90 procent van haar Joodse bewoners te hebben laten uitmoorden. Snapt eigenlijk wel iemand in het stadhuis daar wat dat betekent voor hun nazaten nu? De ‘woordvoerder van de burgemeester’ stelde het Centraal Joods Overleg gerust: het verdwijnen van die wachthokjes betekende absoluut ‘geen afschaling van de beveiliging’. Een hele geruststelling – alsof de satraap van de sjtetl eind 19e eeuw stelt dat de tsaristische moordsoldaten deze maand wel niet langs zullen komen.
Camera’s zijn véél goedkoper dan agenten en daarom komen ze er. Terwijl tegelijkertijd de Joodse jeugd vertrekt, gedwongen te kiezen tussen alia of Allah, tussen vertrekken of verrekken. Léés, Hanneke, eens websites als forums.marokko.nl en je snakt naar een enkeltje El Al. In de tussentijd kan wellicht het motto van het Amsterdamse stadswapen omgedoopt in ‘krampachtig, onbezonnen en lafhartig’. Nee, dat hokje bij Anne kan wel weg. Zelf is ze dat ook al immers.