Het is een onderwerp dat je zelfs in de mainstream media langs ziet komen: Joods daten.
Eens per jaar schrijft een landelijke krant over het fenomeen. Blijkbaar vinden Nederlanders het een geil onderwerp, Joden die de liefde Joods proberen in te kleuren. Onlangs was het de beurt aan de NRC. Met een groot artikel werd uit de doeken gedaan hoe Joodse jongeren een kosjere partner zoeken. Ik moet eerlijk zeggen dat ik een beetje triest werd van het stuk. Zeker toen ik las over een 22-jarige studente die al een ring om haar vinger had. Dat kan nooit goed gaan.
Een paar jaar geleden ben ik met een groep jongeren naar het befaamde Brusselgala (van de Union des Etudiants Juifs de Belgique) geweest. Toen al zeiden een paar knapen, terwijl de flessen wodka rondgingen, tegen mij: “Je moet altijd eerst buitenspelen, het liefst met een sjikse, want die doen dingen waar je nog lang aan zal terugdenken.”
‘ Je moet altijd eerst buitenspelen, het liefst met een sjikse, want die doen dingen waar je nog lang aan zal terugdenken’
Maar goed, voor degenen die dat stadium gepasseerd zijn, is er nu datingsite Jingles. Althans, Jingles was er altijd al, maar is nu vernieuwd. Onder het mom van journalistiek onderzoek kreeg ik van mijn vriendin carte blanche om eens lekker Joods te daten. Nadat ik een profiel had aangemaakt, moest ik ook een pseudoniem bedenken. Dat was nog knap lastig. Franky, the Kromermeister en the Boy vielen
al snel af. Om toch open kaart te spelen noemde ik mijzelf JewcyNews. Zo zou niemand achteraf kunnen zeggen: waarom heb je onze date in het NIW gezet?! Ik gebruikte de foto die bij deze column hoort en gooide een hengel uit.
De volgende dag klapte ik vol verwachting mijn laptop open. Wie zou er op mijn profiel gereageerd hebben? De opbrengst viel me ietwat tegen. Ik had welgeteld drie hits. Een klein roodharig meisje, een dame met wenkbrauwen die het oerwoud van Centraal Amerika deden verbleken en een donkere vrouw. Vooral die laatste trok mijn aandacht. In Israël heb ik weliswaar Ethiopische Joden gezien, maar nog nooit had ik een date met een Jodin met een donkere huidskleur. We spraken af in de Beethovenstraat voor een kopje koffie. Met dit soort dingen moet je niet te hard van stapel lopen.
Gouden regel
Le Pain Quotidien was bijna leeg toen ik tien minuten voor aanvang van de date naar binnen drentelde. Een gouden regel: altijd te vroeg komen. Ik zocht een tafeltje uit achter in de zaak, zodat ik overzicht had, je moet je nooit laten verrassen. Niet veel later kwam er een beeldschone dame binnen zwaaien. Ze liep recht op me af. Toen ze dichterbij kwam, zag ik pas goed wie het was: Sylvana Simons.
“Jij moet JewcyNews zijn,” zei ze, terwijl ze haar beeldschone volle lippen tuitte. De radertjes in mijn hoofd misten een slag: is Sylvana dan Joods? En waarom had ik haar niet herkend op de profielfoto?
“Ja, ik ben Jewcy,” zei ik tegen de lijsttrekker van Art1kel. Met een glimlach liet ze zich in de stoel tegenover me zakken. Ja, Sylvana was Joods, zo vertelde ze. Een jaar geleden was ze gastredacteur van
het paranormale tijdschrift ParaVisie en tijdens een seance met een holistische sjamaan was ze erachter gekomen dat haar over-overgrootvader uit Suriname een Joodse plantage-eigenaar was geweest. En nu was ze toe aan een Joods vriendje.
Terwijl we steeds dichter naar elkaar toe kropen, voelde ik haar zoete adem mijn lippen beroeren. Op het moment dat we zouden gaan zoenen, ging haar telefoon. Op het scherm van haar iPhone stond in koeieletters: ‘Anja Meulenbelt’. “Niks tegen Anja zeggen, hoor,” zei Sylvana, terwijl ze de telefoon opnam en even wegliep. Ik pakte mijn jas en sprintte de broodjeszaak uit. Ik had genoeg Joods gedate.
Foto (door Cris Toala Olivares): single ladies op het Brussel-gala in 2013
Abonneer op het NIW
