De diepgewortelde dwangneurose die Joden onderscheidt van normale mensen uit zich halachisch in een verregaande hang naar orde en tucht. Vrouwen worden gescheiden van mannen, vlees van melk, wol van linnen en voorhuidjes van eikeltjes. Boeren mogen op hun akkers geen verschillende soorten gewassen door elkaar laten groeien en voor het ploegen is het hen verboden om gebruik maken van verschillende soorten lastdieren.
Al tijdens het scheppingsverhaal blijkt dat God graag het kaf van het koren scheidt. Hij scheidt licht van duisternis, dag van nacht, water van water en ziet dat het heel goed is. Zó goed, dat Hij liever niet heeft dat wij mensenkinderen nog eens aan Zijn schepping gaan zitten sleutelen. De Israëlische laboranten die voor God speelden door uit tomaten en citroenbasilicum de lemato te creëren, verdienen op basis van Zijn wetten 39 zweepslagen.
Een groot succes is de lemato niet geworden, want ruim tien jaar na zijn creatie ken ik geen groenteboer die deze hybride vrucht verkoopt. Hij zou er min of meer als een gewone tomaat uitzien (de plaatjes van vuurrode tomaten met knalgele schillen die de ronde doen op internet zijn het resultaat van creatief fotoshoppen) en zou ruiken naar rozen, geraniums en citroengras. Mocht je onverhoopt toch een lemato op de kop tikken, zet er dan gerust je tanden in. Omdat Wajikra 13:13 ons slechts het kruisen van vruchten verbiedt en niet de consumptie
ervan, mogen we straffeloos genieten van de halachische misdaden van de ander. Zo mag een boer gerust zijn land ploegen met een muilezel, terwijl het kruisen van paarden en ezels ten strengste verboden is.
Een stuk beter ingeburgerd dan de lemato zijn bimi, een kruising tussen broccoli en de Chinese bladgroente kailan. Ze zien eruit als langgerekte broccoliroosjes en hoewel ze een jaar of twintig geleden zijn ontwikkeld in Japan, komen ze vrijwel altijd uit Kenia. De smaak verschilt nauwelijks van broccoli, het is vooral hun aangename knapperigheid die de bimi een vaste plek in het groenteschap heeft opgeleverd. Ik ben erg blij met deze verboden toevoeging aan Gods schepping, want daarzonder waren mijn kinderen allang aan scheurbuik ten onder gegaan. Van alle groenten vinden zij bimi het minst aanstootgevend.
Bimi gaat fantastisch samen met zeekraal, een ziltig plantje dat vaak wordt geïmporteerd uit Israël, maar nu in het seizoen is en van eigen bodem komt. Mocht je voor het eerst bimi eten, zeg dan vooral geen sjehechejanoe, de zegening die men uitspreekt voor het verorberen van een ‘nieuwe vrucht’. Dat vonden de rabbijnen te veel eer voor een gewas dat zijn bestaan dankt aan een strafb aar feit. Zeekraal daarentegen groeit reeds vanaf de derde scheppingsdag op stranden en zoutmoerassen en verdient, nu het nieuw in het seizoen is, wel een sjehechejanoe. Doe hier desgewenst je voordeel mee.
Voor 4 personen
- 400 g bimi
- 100 g zeekraal
- 1 teen knoflook, geperst of fijngehakt
- Rasp en sap van 1 biologische citroen
- 6 el extra vergine olijfolie
- 75 g geroosterde amandelen
Bereiding
– Breng in een grote pan 1 liter water en 2 theelepels zout aan de kook. Plaats de bimi in een stoommandje of grote zeef en hang boven het kokende water. Leg de deksel op de pan en stoom de bimi in 4-5 minuten beetgaar. Voeg op het laatste moment de zeekraal toe en laat nog 1 minuut meestomen.
– Klop de knoflook en citroenrasp los met de olijfolie in een grote kom. Voeg de bimi en zeekraal toe en meng goed. Breng verder op smaak met vers gemalen peper, wat korrels grof zout (zeekraal is van zichzelf al vrij zout) en het citroensap.
– Hak de amandelen grof. Laat even dansen in een grove zeef om van het amandelgruis af te komen. Roer de amandelen door de salade. Serveer op kamertemperatuur.
Abonneer op het NIW
