Ik hoop dat het de lieve stad blijft die het is,” zei burgemeester Eberhard van der Laan in het Zomergasten-interview waarin hij afscheid nam van zijn burgers. En omdat hij toen al doodziek was of vanwege het verbod op lastige vragen aan linkse politici bij onze overheidsomroep, bleef de stelling die in deze wens centraal staat onweersproken. Maar ik weet wat elke niet-Amsterdammer en elke hoofdstedeling die zich weleens aan reflectie (niet bepaald een gangbare karaktereigenschap van de 020’ers) durft over te geven op dat moment dacht: ‘Hebben we het nu over dezelfde stad?’
De stad waar Theo van Gogh op klaarlichte dag midden op straat werd afgeslacht, mag je die lief noemen? Oké, daad van een eenling, daar kun je Amsterdam niet op afrekenen. Maar mag je dat wel over hoe willig het stadsbestuur de bezetter hielp bij de moord op tienduizenden Joden? En hoe de weinige gelukkigen die wisten terug te keren financieel uitgekleed werden door datzelfde bestuur, met achterstallige betalingen van erfpachtgelden en gemeentelijke belastingen? Toegegeven, de Amsterdamse arbeider zette zijn leven op het spel tijdens de Februaristaking, als enige in Europa.
Wat ons terugbrengt bij Amsterdam anno 2019. Wat is er overgebleven van die stakersmentaliteit? Ik zal maar met de deur in huis vallen: niets. Logisch, want de laatste Amsterdamse arbeider verhuisde al eind vorige eeuw naar Almere. Of Hoofddorp. Of Purmerend. Wat overbleef waren de GroenLinkse grachtengordeldieren die vandaag de dag onze hoofdstad beheersen. Overheersen eigenlijk. Denkt u dat ook maar één van hen een dag zou staken voor de veiligheid van hun Joodse stadgenoten? Een lachende selfie bij de Dokwerker en op naar de wekelijkse demonstratie op de Dam waar Joden worden geïntimideerd en kanker wordt toegewenst.
Amsterdam, die lieve stad, koos niet één maar twee partijen met een ‘antizionistische’ – voor wat die term echt betekent verwijs ik u graag naar de woorden van Emmanuel Macron – agenda in de Raad: de GrijsLinkse wolven van Denk én het donkerbruine Bij1 van Sylvana Simons, Jazie Veldhuizen en Anja Meulenbelt. Daarnaast werd de meest antizionistische van de min of meer serieus te nemen landelijke partijen ook nog eens de grootste. U weet wel, de partij waarvan de Raadsleden weglopen wanneer Joodse Amsterdammers gebruik willen maken van hun recht op inspraak, de partij die een stedenband met Tel Aviv – de stad die alles is wat Amsterdam graag zou willen zijn – torpedeert omdat… ja, waarom eigenlijk? Zou het iets te maken kunnen hebben met de afkomst van de mensen die in meerderheid in die stad wonen? Stedenband? Een boycot kun je krijgen.
Stedenband? Een boycot kun je krijgen
Stormtroepen
Het Amsterdamse stadsbestuur trekt zich net zo weinig aan van landelijke wetten zoals het boerka- of kraakverbod, als van de Jodenhaat die wekelijks, binnenkort naar het schijnt tweewekelijks, op de Dam wordt geëtaleerd. Misschien zijn er nog best wat lieve Amsterdammers over, maar helaas wordt onze hoofdstad bestierd door import-020’ers als burgemeester Femke Halsema (Haarlem), D66-wethouder Simone Kukenheim (Den Haag), die nota bene ooit de CIDI-jongerenorganisatie oprichtte, en Rutger Groot Wassink (Doetinchem, of all places).
En ik kan het natuurlijk niet bewijzen, maar ik voel aan mijn water dat de bende stormtroepen die bereid lijkt zich dood te vechten om de komst van het Namenmonument voor de Shoaslachtoffers tegen te houden, in overgrote meerderheid GroenLinks of D66 stemt. Want deze twee partijen zijn de politieke uitdrukking van het nimby-gevoel: not in my backyard. Vandaar dat zij stuivertje wisselen over wie de scepter zwaait in Ramallah aan de Amstel.
Laat dit nog één keer tot u doordringen: in de stad van waaruit de meeste Nederlandse Joden werden gedeporteerd en vermoord, houden boze blanke burgers een monument tegen voor die gedeporteerden, voor die vermoorden. Lieve stad? Mijn toges!
Abonneer op het NIW
