Woonplaats: Amsterdam
Burgerlijke staat: single en vader van een zoon van 12
Beroep: verslaggever bij NH Nieuws
Levensmotto: wees weerbaar
Jeugd
Mijn twee oudere zussen werden geboren in de CIZ in Amsterdam, maar mijn vader werkte voor KLM en zat vaak in het buitenland. Zo kwam ik op een berg in Hong Kong ter wereld. In 1992 zijn we teruggekomen naar Nederland en we zijn nooit meer weggegaan. Mijn vaders familie is vrijwel geheel uitgemoord in de Shoa, hij kwam als wees uit de oorlog. Zijn moeder werd gedeporteerd en zijn vader is als Engelandvaarder gesneuveld. De geschiedenis van mijn vader is voor ons allemaal altijd een rode draad in ons leven gebleven. Alles houdt daar verband mee, ook hoe ik in de wereld sta: met een zekere mate van argwaan en wantrouwen. Ik heb veel plezier in het leven, hoor. Maar ik weet ook dat er maar iets hoeft te gebeuren of het gaat opnieuw mis. Ik zie die bedreigingen uit allerlei hoeken. Ik denk dat velen dat herkennen.
Werk
Ik wilde radiopresentator worden, dus stapte ik op mijn achttiende bij een lokale zender binnen. Ik heb van alles gedaan: ik was audiotechnicus, ik schreef, filmde en monteerde, maar het enige wat ik niet ben geweest is radiopresentator. Nu ben ik luchtvaartverslaggever. Ik versla alles op en rondom Schiphol, van overlast en nieuwe vliegtuigen tot beslissingen in politiek Den Haag. Op dit moment is dit voor mij het mooiste vak dat ik me kan voorstellen.
Geloof
Ik ben niet gelovig. Mijn overgrootvader verruilde ooit het geloof voor het socialisme. Hij was arts met een groot sociaal hart. Ook van mijn moeders kant heb ik niets religieus meegekregen. Ik ben weleens in een synagoge geweest, maar dan vanwege mijn werk. De keren dat ik voor een bar mitswa in een sjoel ben geweest, zijn op één hand te tellen. Ik maak dus echt geen deel uit van de gemeenschap.
Israël
Mijn vader heeft in Israël gewoond. Toen hij zeventien was, leefde hij een jaar in een kibboets en daarna diende hij zeven jaar in het leger. Toch is hij teruggekomen naar Nederland. Ik ben er zelf drie keer geweest, voor mijn gevoel veel te weinig. Hoewel ik de taal niet spreek, voel ik me met het land verbonden. Binnenkort wil ik er weer eens heen. En dan liever naar Tel Aviv dan Jeruzalem. Het bestaansrecht van Israël is voor mij fundamenteel.
Zorgen
Ik heb zeker zorgen over de vraag of West-Europa en Nederland nog wel leef aar zullen blijven voor Joden. Er lijkt geen taboe meer te rusten op antisemitisme. Vrijwel alles is omstreden en moet worden bevochten, maar met een Jood beledigen lijken maar weinigen moeite te hebben. Dat hele idee dat Joden wit zouden zijn, wat een onzin. Ik kan me zomaar voorstellen dat ik tijdens een volgende sollicitatieprocedure – let wel, dat zit er niet in want ik ben heel tevreden met mijn werk – maar eens op mijn formulier ‘Jood’ zet. In het kader van de diversiteit. En dan kijken hoe ze reageren.
Dromen
Ik ben niet zo’n dromer, maar mijn zoon is nu twaalf en ik hoop dat hij in een eerlijke, veilige maatschappij kan blijven leven. Officieel is hij niet Joods, maar hij kent wel de hele familiegeschiedenis. Ik hoop dat we met z’n allen een beetje aardig voor elkaar blijven.
Foto: Thomas Schlijper
Abonneer op het NIW
