Zelden was een extremer staaltje van Israëldemonisering te horen dan op 12 juni bij het Radio 1-programma Met het oog op morgen. In het kader van de Pride-maand was Mounir Samuel aangeschoven om iets te vertellen over de ‘lgbtqi’-gemeenschappen in het Midden-Oosten. ‘Letter soepgemeenschap’ noemde presentatrice Mieke van der Weij dat, waarop Mounir haar een figuurlijke tik op de vingers gaf. Wie Mounir Samuel ook alweer is? Wel, als Monique Samuel danste hij destijds op de tafel bij Paul Witteman bij het uitbreken van de Arabische lente. Monique kwam uit de kast als genderqueer en heet nu Mounir.
Niet getreurd over die Arabische lente, in tegenstelling tot Israël is in landen als Tunesië, Egypte en Libanon nu de seksuele lente losgebarsten, vertelde Mounir. Ja, hij moest toegeven dat de Tel Aviv Pride de beroemdste was, maar dat was ook wel het meest foute Pridefeest ter wereld. Nog voor ik me kon afvragen waar in de Arabische wereld open en bloot een Prideoptocht te zien is, legde Mounir uit waarom.
Nou, gendergelijkheid is in Israël niet opgenomen in de grondwet, stak hij van wal. Maar Israël heeft helemaal geen grondwet. En de Tel Aviv Pride was alleen maar een toeristische pr-stunt voor homoseksuelen. Waarom? Nou, dat zijn de meest vermogende mannen ter wereld. Van der Weij: “Maar ze hebben geen aandacht voor lesbiennes of transgenders?” Mounir: “Nee, daar richten ze zich niet op, want die hebben geen geld.” Tja, Joden en geld. Ik denk trouwens dat Dana International, die als transgender voor Israël al in 1998 het Songfestival won, dat allemaal heel anders ziet.
En dan haalde de Israëlische overheid het ook nog in haar hoofd homoseksuelen met een kinderwens te subsidiëren! Ze mochten met een Joodse eicel Joodse kindertjes in India laten maken. Schande! Dat gebeurde allemaal in het kader van de demografische oorlogsvoering tegen de Arabieren, fulmineerde Mounir. Nou, zei Mieke, daar werd zij toch wel even stil van.
Nee, dan Libanon, ratelde Mounir door. Dat was ondanks de economische malaise een walhalla voor queers. En Egypte, jubelde hij. Daar roerde zich een activistische, clandestiene beweging. Waar precies? Dat kon hij om voor de hand liggende redenen niet vertellen. Te uwer informatie: de ILGA, de internationale bond voor lhbtiq’ers, meldde in 2017 nog dat homo’s in Egypte tot veertien jaar gevangenisstraf konden krijgen. Graag had Mounir een van die geheime adresjes in Egypte bezocht, maar vliegen is zo slecht is voor het milieu. Nou, dat vond Mieke heel principieel en fijn dat Mounir ons allemaal even had bijgepraat.
Heeft u dit artikel met plezier gelezen? Met een abonnement op het NIW krijgt u toegang tot columns, opinies, analyses, nieuws – en achtergrondverhalen. Kies hier wat het beste bij u past.
Abonneer op het NIW
