Politiek is nooit ver weg. Ook in de sport niet en zeker niet als het om de door en door corrupte en verrotte Fifa gaat. Het kende het wereldkampioenschap toe aan het eveneens door en door corrupte en verrotte Qatar, een van de grootste sponsors van internationaal terrorisme. Het ging de voetbalbond natuurlijk enkel en alleen om de dikke pakketten biljetten die het land onder de tafel doorschoof. In november nog te heet? Dan blazen we toch met energie-verspillende airco’s gewoon wat koude lucht naar binnen? En die 6500 immigranten die tijdens hun slavenarbeid het leven lieten? Ach, wat zou het?
Terwijl imams werden ingevlogen om voetbalfans tot de islam te bekeren, had Qatar nog wat verrassinkjes in petto. Een biertje in de stadions zat er bij nader inzien niet in. Jammer dan, hoofdsponsor Budweiser. En alles wat ook maar riekte naar een regenboogvlag moest worden verwijderd. De OneLove-aanvoerdersband? Daar kwam niets van in. De boete hadden landen nog wel voor lief genomen, maar wat heeft een land als Qatar en een organisatie als de Fifa aan duimkruid als het olie- en gasgeld tegen de plinten klotst?
Nee, we geven de dragers gewoon een gele kaart! En dat melden we dan een uur voor de wedstrijd. De wereld liet zich gewillig chanteren; de sportbonden gingen door de knieën, en dit keer niet om te protesteren tegen discriminatie.
De wereld liet zich gewillig chanteren, de sportbonden gingen door de knieën
Juichend meldde de Israëlische pers dat voor het eerst een rechtstreekse vlucht van Ben Goerion naar Qatar vloog, met aan boord Israëlische en Palestijnse voetbalfans. Wat maakte het uit dat Qatar ondanks eerdere beloften koosjer eten verboten had. Een plek voor Joden om te bidden? Die toezegging werd ook geschrapt. En maar jubelen dat dit toch echt een ‘historische vlucht’ was.
De Israeli’s werden vooraf veiligheidshalve gewaarschuwd niet te koop te lopen met hun land van herkomst. Daar hoefden de Palestijnse gasten niet bang voor te zijn: aan Palestijnse vlaggen geen gebrek, buiten de stadions werden rood-zwart-groene armbanden uitgedeeld, een Qatarese speler droeg zelfs zo’n band tijdens de wedstrijd. Allemaal bij wijze van protest.
Nee, dan de Iraanse spelers: zij weigerden het nationale volkslied te zingen en na afloop toonde de aanvoerder zich solidair met de protesten die zich nu in zijn land afspelen. Bij terugkomst komt hem dat ongetwijfeld op meer dan een gele kaart te staan. Als het gaat om principes en moed kunnen we dit WK een voorbeeld nemen aan de Iraniërs.
Abonneer op het NIW
