Rogge zegt nee

IOC-voorzitter Rogge heeft gezegd dat de vermoorde atleten van 1972 niet zullen worden herdacht. Maar Ankie Spitzer vecht door.  

De voorzitter van het IOC, Jacques Rogge, had het al eerder gezegd en afgelopen zaterdag, minder dan een week voor de opening van de Olympische Spelen in Londen, zei hij het nog een keer: „Wij vinden dat de atmosfeer van de openingsceremonie niet geschikt is voor de herdenking van zo’n tragisch incident.” Daarmee kwam voorlopig een einde aan de verwachtingen die door een succesvolle internetpetitie werden gewekt.

In 2010 vatte een Joodse culturele organisatie, het JCC Rockland in de staat New York, het plan op om het IOC middels een petitie onder druk te zetten om eindelijk, na bijna veertig jaar van vergeefse pogingen, een minuut stilte in acht te nemen, ‘to promote peace’, om propaganda te maken voor de olympische gedachte van vrede en verbroedering – ‘tijdens de Zomerspelen en iedere olympische wedstrijd’. Het lijkt niet te veel gevraagd, maar dat is het kennelijk wel. Op de site Change.org vindt men de volledige tekst van de petitie.

Op 5 en 6 september 1972 werden tijdens de Olympische Spelen van München elf atleten en coaches door de Palestijnse terreurbeweging Zwarte September vermoord; twee Israëli’s werden al tijdens de overval op het Olympisch dorp zelf omgebracht, en negen andere stierven tijdens een abominabel uitgevoerde Duitse bevrijdingsactie op een naburige luchtmachtbasis, kort na middernacht op 6 september. De foto van schermcoach Andrei Spitzer werd tot een icoon: hij staat in het geopende raam van het overvallen appartement te communiceren met de autoriteiten, maar wordt dan ruw naar binnen getrokken. Het is de laatste keer dat zijn echtgenote Ankie Reches-Spitzer hem heeft gezien.

Sympathie 

Ankie Spitzer voert al jaren koppig actie voor een officiële olympische erkenning van die aanslag en ze is blij met deze petitie, waar bij het ter perse gaan van dit NIW ongeveer 105.000 handtekeningen onder waren geplaatst en die de hele kwestie weer duidelijk op de agenda plaatst. De sympathie en de steun voor de actie zijn wereldwijd, niet alleen van duizenden burgers, maar ook van regeringen en parlementen: de Duitse Bundestag, het Canadese Lagerhuis, de Amerikaanse Senaat en het Australische parlement hebben minuten stilte toegezegd of die al in acht genomen, en president Obama heeft verklaard dat hij een herdenking ‘absoluut’ noodzakelijk vindt. Desondanks beperkte het Olympisch Comité zich, bij wijze van excuus, tot verwijzingen naar een aparte, door Israël georganiseerde plechtigheid op 6 augustus in de Guildhall, het voormalige stadhuis in de Londense City. De zaak ligt politiek zo gevoelig dat voorzitter Rogge, zijn vier vice-presidenten en tutti quanti wel naar de Guildhall gaan – maar een herdenking tijdens de offi ciële opening, dat ging de heren kennelijk te ver.

Rogges weigering 

Maandag, vier dagen voor de opening, hadden wij Ankie Spitzer, 66 nu, vanuit Israël aan de lijn. Ze is wat hees, ze heeft veel moeten praten de laatste weken. ’s Middags gaat ze naar het Israëlische parlement, waar de vermoorde atleten en coaches zullen worden herdacht. Is ze teleurgesteld over Rogges weigering? En over zijn argument? „Wat bedoelt hij eigenlijk, ‘past niet in de sfeer’, paste het dan wel in de sfeer dat ze vermoord werden? Neem morele verantwoordelijkheid, denk ik dan. Dinsdag bieden we Jacques Rogge een petitie aan, al weten we op dit moment nog niet of hij hem gaat aannemen. We melden ons morgen bij zijn kantoor. Woensdag geven we in Londen een persconferentie.” En teleurgesteld? „We krijgen dit soort antwoorden al 38 jaar.”

lees de rest van het artikel in het NIW nr. 41