De schijnheiligheid van linkse extremisten keert zich zelden tegen ze. Maar door hun houding veranderen ze niets aan het kwaad dat ze pretenderen te bestrijden. Vaak bedrijven ze niets meer dan ijdele zelfpromotie: kijk mij eens voortreffelijk deugdzaam zijn.
Deze week schold VARA-coryfee Francisco van Jole op de radio op ongevaccineerde christenen: “Fucking christen […] ga maar lekker dood.” Het was geen ironie, maar ‘morele verontwaardiging’, selectief, gespeeld, vintage Van Jole. Interessante doelgroepkeuze: onder Nederlandse moslims is de vaccinatiegraad bedroevend laag, maar hén uitkafferen liet hij, gelukkig maar, uit zijn hoofd. Vermoedelijk niet uit respect, maar omdat kritiek op moslims niet past in de antirechtse missie van zijn politiek correct verstarde VARA-site Joop. Dan maar een dubbele standaard. Christenen bashen staat wel goed.
Diepgeworteld
Vanuit dezelfde zelfverkozen, half linde houding maakt Van Jole zich selectief druk over antisemitisme. Een godsgruwelijk schandaal … als het van rechts komt. Links antisemitisme mag z’n gang gaan. Dat bleek in 2020, toen GeenStijl een foto publiceerde waarop de GroenLinkse (aan de Moslimbroeders gelieerde) Kauthar Bouchallikht in een agressief antisemitische pro-Palestinademonstratie bij spandoeken met Israël en hakenkruizen stond. In zijn radiorubriek legde Van Jole de correctheid van die spandoek uit: die betekent dat Israël vandaag even erge dingen doet als Hitler destijds. Dat kan, toch? Dat dit volgens Van Jole de correcte mening in journalistiek Nederland hoort te zijn, bleek uit zijn verdere uitleg: geen enkele andere redactie had met zo’n foto iets gedaan, want er was niets mis mee. Kauthar trof geen blaam, vervolgde Van Jole wijsneuzig, alsof hij een ultiem bewijs van onschuld presenteerde: de definitie van antisemitisme waarin kritiek op Israël vermeld is, stamt uit 2016 en de demonstratie was in 2014. Deze redenering is zo lachwekkend, dat ze zou kunnen doorgaan voor satire over antisemieten en hun geacteerde onschuld.
Nu kun je blijven lachen om opportunisme dat in het gezicht van de ruggengraatloze explodeert. Maar Van Joles polariserende extremisme gaat fors gesubsidieerd door. Hij is vermoedelijk de enige hoofdredacteur ter wereld die ondanks een MeToo-beschuldiging op een linkse mediatroon mag blijven zitten. De schijnheiligheid is diepgeworteld en werkt averechts als het om de bestrijding van racisme gaat.
Dovemansoren
Nog zo’n selectieve moraaldiva, nu uit Ierland: schrijfster Sally Rooney. In een Londense boekwinkel nam ik in 2017 haar debuut ter hand en las zo’n dertig bladzijden. Ik vond de stijl armoedig en de millennialpersonages aanstellerig vlak. Nochtans weerklinkt gejubel voor deze ‘sensatie’ die in haar bestsellers haar marxistische overtuigingen verwerkt. In Israël lusten jonge lezers er pap van. Maar toen uitgeefster Ornit Cohen-Barak (Modan Publishing House) haar derde boek wilde aankopen, bleek dat Rooney ineens Israël boycot. Ze vertelde het de uitgeefster niet direct, ze verklaarde het in de media: ze wil niet in dat foute land publiceren bij een uitgever die geen afstand neemt van de ‘bezetting en apartheidspolitiek tegenover Palestijnen’. Sally Rooney wil haar rechten alleen verkopen met een door BDS goedgekeurde procedure.
Haar beleefde uitgeefster publiceerde daarop een brief waarin ze Rooney uitnodigt Israël te bezoeken (de BDS-aanhangster heeft dat nooit gedaan). In de brief prijst zij Rooneys werk en ze legt uit waarom het zo belangrijk is dat haar boek haar geestverwanten in Israël bereikt. Aan dovemansoren gericht. Geen wonder bij een kleine geest als Rooney, die vertaalrechten misbruikt om volkeren te straffen voor hun regime. Of beter gezegd: Joden te straffen. Want de publicatie van haar boeken in Rusland, China en Iran vindt ze prima, de uitgeefhuizen in Moskou, Bejing en Teheran hoeven van haar geen afstand te nemen van de daadwerkelijk misdadige regimes in hun land. De ayatollahs loven, braken over de Knesset: zo rolt Rooney. Door Joden te vernederen, hoopt ze literair en maatschappelijk aanzien te krijgen.
Er moet een wonder gebeuren wil dat niet lukken. Intellectueel gedweep met BDS is hot, net zoals het salonmarxisme waarmee sommige schrijvers zich tooien. Kijk mij eens zoveel beter zijn dan anderen, ideologisch gecertificeerd. Die kwalijke schijnheiligheid nemen hun verdwaasde volgelingen op de koop toe.
Abonneer op het NIW
