Rachel Azaria
Op een dinsdagavond in Tel Aviv hebben ruim vijftig young professionals zich verzameld in een zaal van co-workinggebouw Mindspace. Alle stoelen zijn bezet, laatkomers nemen op de grond plaats. Om de hoek, op Rothschild Boulevard, zitten de terrassen vol met Israëliërs die het leven vieren, zoals iedere avond. De straten zinderen na een hete zomerdag. Het lijkt wel of de hele stad buiten is. Toch lukte het me maar net om een kaartje voor deze bijeenkomst te krijgen. “Je zult het geweldig vinden, wacht maar af,” zei de collega die me had uitgenodigd voor de Fuck Up Nights Tel Aviv. Ik was sceptisch. Een avond met monologen over mislukkingen, wie kan dat nu boeien?
Binnen een kwartier was ik om. Op het podium stond Rachel Azaria (41), Knessetlid van middenpartij Kulanu en voormalig loco-burgemeester van Jeruzalem. Op het eerste gezicht lijkt Azaria uiterst succesvol. De moeder van vier kinderen zet al twintig jaar belangrijke milieu-en volksgezondheidskwesties op de politieke kaart, ze werd onderscheiden voor haar academische werk en als debater, en geniet alom respect als voorvechter van vrouwenrechten in Jeruzalem. Dat is geen sinecure in een stad waar de chassidische partijen een stevige vinger in de pap hebben. Maar vanavond gaat het over mislukkingen. Opgewekt en vol zelfspot verhaalt Azaria over alle keren dat politieke bondgenoten een dolk in haar rug staken. Later zijn daar haar eigen politieke blunders. Enkele aanwezigen rollen over de grond van het lachen. Geen pijnlijk detail uit de Jeruzalemse gemeenteraad blijft ons bespaard. Later is het woord aan een jonge ondernemer die met een foute partner in zee stapte. Nu is zijn spaarrekening met de toeslagen van het leger leeg en trekt hij weer bij zijn ouders in. “Aahhhh,” joelt de zaal. De biertap gaat open en er wordt een vrolijk dansnummer ingezet.
Het lijkt misschien masochistisch, op een podium gaan staan en je ergste mislukkingen te delen met een zaal vol vreemden. Maar de organisatie van Fuck Up Nights zegt dat het louterend werkt. De bedoeling is om schaamte- en schuldgevoelens weg te nemen. Het idee komt van een groep vrienden uit Mexico-Stad die na een avond drinken concludeerden dat ze alleen maar hun successen met elkaar deelden. Ze schreven het Fuck Up Manifesto, dat oproept tot het vieren van mislukkingen. Een paar jaar later worden de avonden al in 252 steden in 80 landen georganiseerd. Er staan duizenden hilarische en aangrijpende video’s online. “Het is logisch dat deze avonden hier zo succesvol zijn,” zegt mijn vriend Niv (33), een trouwe bezoeker van de avonden. “Tel Aviv is een stad van gebroken dromen.” Hij kan het weten. Niv timmert al jaren aan de weg in de hightechsector. Het avontuur met zijn startup die audiovisueel speelgoed maakte eindigde vorig jaar in San Francisco toen het geld op was en een investering uitbleef. De volgende stop bij een roboticabedrijf in Tel Aviv was ook weer kort. Momenteel probeert hij financiering te vinden voor weer een nieuw bedrijf. De kans op falen is levensgroot. Het verbaast me altijd weer dat Niv zo goedgemutst is. “Lachen om mislukkingen zit in de Israëlische cultuur,” denkt hij.
Twee weken na haar optreden in Tel Aviv stond Rachel Azaria pontificaal in alle kranten. Ze doet een gooi naar het burgemeesterschap van Jeruzalem. Een vrouw die geen mislukking meer vreest.
Abonneer op het NIW
