Verlangen

Er zijn van die weken dat je je een dubbeldik NIW wenst. Deze week was er zo een.

Een stortvloed aan nieuws: er was het prachtige essay van Robert Vuijsje in Trouw over Joden die van slachtoffers ineens daders (en ‘wit’) zijn geworden, iets met een NRC-journalist, Hamas, en Westerbork, het was Jom Hazikaron en Jom Ha’atsmaoet. Varia-artikelen werden geschreven om vervolgens in de prullenbak te eindigen, want te weinig ruimte. Allerlei artikelen moesten om dezelfde reden worden doorgeschoven naar volgende week. Verhalen over oorlog en bevrijding konden niet mee. Zelfs de Mensch-rubriek moest er deze week aan geloven, want: de actualiteit. En dat terwijl het landelijke nieuws werd beheerst door een theoloog met een onzalig idee om de kernboodschap van 4 mei maar weer eens op te rekken. Met drieduizend kruisen op het Amsterdamse Rembrandtplein wilde deze Rikko Voorberg ook speciale aandacht voor in de Middellandse Zee verdronken bootvluchtelingen. Hij verzekerde dat het Amsterdamse Comité 4 en 5 mei het ook een uitstekend idee had gevonden. Op de website Nieuwwij.nl stond te lezen: “Rabbijn Lody van de Kamp vindt dat dodenherdenking over alle doden moet gaan.” Voorberg gebruikte ieder gesprek dat hij over deze kwestie had gehad als bewijs van zijn gelijk.

De groepen waar het écht over zou moeten gaan: de Nederlandse burgerslachtoffers van de Tweede Wereldoorlog, de vermoorde Joden, Sinti en Roma, de mensen uit het verzet die vochten voor onze vrijheid? Ze leken er niet meer toe te doen. Alsof het enorme aantal vermoorden, en de manier waaróp ze werden vermoord, niet voldoende is voor die twee minuten stilte op de Dam. Na alle rellen rond 4 mei, denk alleen al aan Vorden en aan dat voorgenomen SS-gedicht in 2012, raak je doodop van die herdenking. Je begint je van tevoren al zorgen te maken: wat zal er dit jaar weer gebeuren? En dan zijn er de gestoorde reacties als je je tegen dit soort ‘ludieke’ initiatieven durft te verzetten. Volgens hele volksstammen is degene die protesteert dan de veroorzaker van de rel en moet je niet zo zeuren. Het blijft gedoe. Ligt het aan de definitie die wordt gehanteerd? Is het omdat het Nationaal Comité de invulling door lokale Comités zo vrij laat dat je op de excessen kunt wachten?

Verlangt u ook zo naar eindelijk een jaar waardig herdenken, zonder rel?