Foto: Warner Bros Ent. TM & DC Comics 2017
Voor wie van het genre houdt is Wonder Woman een must, niet in de laatste plaats omdat het een genot is dik twee uur naar de Israëlische Gal Gadot te mogen kijken.
Een film die record na record breekt bij de box office en tegelijkertijd het doelwit is van een boycotactie, moet je gezien hebben. Dus diepte ik mijn bijna vergeten 3D-bril op uit een la en toog naar de bioscoop om een superheldenmegaproductie te bekijken, iets dat ik sinds Christopher Nolans The Dark Knight niet meer had gedaan. Ik werd niet teleurgesteld, maar een waarschuwing is hier wel op zijn plaats: als u niet tegen enorme explosies en net iets te gelikte dialogen kunt, ga Wonder Woman dan niet bekijken. Sterker nog, vermijd dan alle blockbusters die Hollywood in steeds groteren getale uitspuugt vanuit de universums van zowel DC als Marvel Comics (denk: Batman, Spider-Man en andere Supermannen).
Maar kunt u best tegen een flinke portie actie, speciale effecten en – laten we eerlijk zijn – een gezonde dosis kitsch, dan kunt u het slechter treffen dan Wonder Woman. Eerst even over die boycot. Hoofrolspeelster Gal Gadot – fysiek een mix van Scarlet Johansson en Angelina Jolie voor zij Brad leerde kennen – heeft in de IDF gediend en dat is reden voor anti-Israëlische idioten in Libanon en BDS-wichtjes in Nederland de film als ‘zionistische propaganda’ te veroordelen. Althans, dat is naar buiten toe hun verhaal, ik denk dat er meer aan de hand is.
Wonder Woman is op zijn eigen manier een diep feministische film. Vrouwen zijn zowel moreel als fysiek superieur aan mannen. Dat laatste is natuurlijk een nachtmerrie voor chauvinistische Arabieren: een vróúw die kontschoppend vrede brengt! En natuurlijk zijn BDS’ers als de dood voor een Israëlische feministe – hun veilige wereldbeeld zou er eens door overhoopgehaald kunnen worden. Dus verscheen er op de mordicus anti-Israëlische nieuwssite Middle East Eye een warrig verhaal over hoe wie Wonder Woman bezoekt eigenlijk de ‘genocide’ tegen de Palestijnen faciliteert. Nee, ik verzin dit niet. De Frans-Marokkaanse acteur Said Taghmaoui (‘Sameer’ in de film) drukt het misschien wel het beste uit als hij ziet hoe Gadots personage een enorme man buiten gevecht stelt: “Ik ben bang en tegelijkertijd opgewonden.”
Charme
Dat er eindelijk een megaproductie uit Hollywood komt met sterke vrouwelijke personages, geregisseerd door een vrouw, en dat deze inmiddels al voor meer dan 500 miljoen euro (budget nog geen 150 miljoen dollar, tel uit je winst) aan kaartjes heeft verkocht, is niet besteed aan onze intersectionele feministen. En dat alleen omdat de hoofdrolspeelster (die zelf maar een ‘fooi’ van 300.000 dollar betaald kreeg) haar dienstplicht heeft vervuld. Nog even over Gal Gadot: heren, neem gerust uw vrouw mee naar de bios, Gadots schoonheid en charme transcenderen het man-vrouwspectrum en als uw partner eerlijk is, zal zij het u niet kwalijk nemen wanneer u tweeënhalf uur met open mond zit te kijken, en dat niet vanwege het plot.
A propos plot, dat is niet het sterkste aspect aan Wonder Woman. Amateurhistorici zullen zich ergeren aan hoe eenzijdig negatief het Duitse leger wordt afgeschilderd (let wel: de film speelt zich af tijdens de Eérste Wereldoorlog) en – spoiler alert – de keuze van een bepaalde Duitse generaal als antagonist voor Gadots personage. Het loopje dat de scenarioschrijvers met de Griekse mythologie nemen zal wellicht ook storen, maar… waar hebben we het eigenlijk over? Dit is een Hollywood-megaproductie met een vermakelijk verhaal, uitstekende actiescènes, chemie tussen de twee hoofdrolspelers (qua humor, romantiek en conflict botert het prima tussen Gadot en tegenspeler Chris Pine – ook geen straf om naar te kijken, trouwens). Hoewel Gal Gadot qua acteertalent misschien geen Meryl Streep is, is zij een nieuw soort – typisch Israëlische – prachtfeministe, iemand naar wie het kijken nooit verveelt. Wonder Woman had alleen al daarom best nog een uurtje langer mogen duren.
Abonneer op het NIW
