Afghanistan werd deze week onder de voet gelopen door de Taliban. Iedereen leek verrast. Minister van Buitenlandse Zaken Sigrid Kaag stelde zelfs met zoveel woorden dat wie dit voorzien had, een Nobelprijs zou moeten winnen. Wel, de Israëlische geheime dienst had al eerder gewaarschuwd. Terwijl de Amerikanen en Europeanen, inclusief Nederland, nog weken dachten te hebben om hun zaakjes op orde te krijgen, hadden de Israëli’s het over een tijdspanne van maximaal 72 uur. Hoewel zelfs drie etmalen nog optimistisch leken, was er niemand die luisterde. Dat zien we wel vaker. Ik breng de rapporten over het doorsluizen van Nederlands ontwikkelingsgeld aan Palestijnse terroristische organisaties maar even in herinnering. In ieder geval is de chaos bij de evacuatie van Nederlanders en Afghanen die onze militairen hebben geholpen, nu compleet. De Telegraaf meldde dat Nederland pas afgelopen maandag, toen Afghanistan al helemaal Taliban was gekleurd, een plan in werking stelde.
Opnieuw bekruipt mij het gevoel dat het westen zich nog altijd niet weet te verplaatsen in de psyche van een wereld waarin onze normen en waarden er helemaal niet toe doen. Dat elke westerse leider telkens wordt verrast door het gedrag van groepen in een bad neighbourhood zoals Israëli’s dat plegen te zeggen, en eruitziet als een konijn dat in een autolamp kijkt. Om deze flagrante tekortkoming te verdoezelen, zien we nu al in sommige media ‘experts’ verschijnen die geloven in een Taliban 2.0, een ‘verlichte’ versie van de beweging die vrouwen stenigt en hen terugwerpt naar een tijd die niet eens met de middeleeuwen te vergelijken valt. Dat geldt niet alleen voor vrouwen, maar ook voor homoseksuelen.
Intussen heeft Hamasleider Ismail Haniyeh de Taliban van harte gefeliciteerd met de overwinning op de Amerikaanse strijdmacht en gezegd dat dit een voorbode was voor de Israëlische bezetting. Ook de Palestijnse Islamitische Jihad heeft zich in soortgelijke bewoordingen uitgelaten. Dan denk ik terug aan naïevelingen als Queers for Palestine, vrouwenorganisaties en politieke partijen die in mei gebroederlijk door de Amsterdamse straten liepen naast een groep die jihadvlaggen trots lieten wapperen en opriepen tot de stichting van een Talibankalifaat in Israël. Even herinnerend aan het feit dat dit niet een oorlog was tegen de Palestijnse Autoriteit, maar tegen Talibanlovers Hamas met wie solidariteit werd getoond. Die demonstranten blijven nu muisstil. Ik hoop uit schaamte.
Abonneer op het NIW
