Woensdagochtend werd ik om zeven uur gewekt door een geluid waar ik altijd weer vrolijk van word: het fluiten van een merel. Voor het eerst dit jaar, nooit eerder hoorde ik het zo vroeg in het seizoen. Woensdag was het Holocaust Remembrance Day. Een dag eerder werd de eerste letter, de lamed, van lizkor (wij herdenken) op het Nationale Holocaustmonument in Amsterdam gehesen.
Deze week kenmerkte zich door het overlijden van de strijder tegen hate speech Ronald Eissens, de avondklokrellen waar natuurlijk weer Joden de kop van Jut waren, maar het belangrijkste was de confrontatie met het Comité 4 en 5 mei dat zijn huiswerk niet had gedaan. Zoals Gerdi Verbeet zei tegen Robert Vuijsje: we moeten het Joodse van de oorlog ‘vooral niet te groot maken’ (zie pagina 10 tot en met 13). Even in perspectief: in ’40-’45 kwamen tussen de 225 duizend en 280 duizend Nederlanders om het leven. Van hen werden er ruim 102 duizend vermoord om wat zij waren, namelijk Jood, Sinti of Roma. Als er één les uit deze specifieke oorlog valt te leren, is het dat er mensen werden vermoord om wat zij waren. En dat verzetsstrijders daartegen met gevaar voor eigen leven in opstand kwamen.
Abdelkader Benali vertelde voordat hij zich terugtrok in Het Parool waar hij het tijdens zijn 4 meilezing over wilde hebben: “Mijn verhaal gaat over een achteroom die als soldaat was geronseld door Franco. Ik schrok daarvan. Ik dacht meteen: wat? Wat deed mijn achteroom bij die fascisten? Maar hij was een puber en onwetend.” Ja hoor, alles een beetje grijs. Het deed mij denken aan dat gedicht over die SS-oudoom die ook zo’n zielig slachtoffer was en die het comité in 2012 wilde herdenken, wat op het laatste moment, dankzij protest van Joodse organisaties, werd afgeblazen.
Wat afgelopen week vervolgens gebeurde, zien we vaker. Voor veel media werd Benali het slachtoffer, waar hij zelf dolgraag aan meewerkte. Het protest tegen hem was immers ‘georchestreerd’ (sic). Zijn uiterst dubieuze uitspraken werden geen onderwerp van debat, nee, degenen die bezwaar tegen de keuze van het comité maakten, werden tot zondebok gemaakt. Hun werd racisme verweten, omdat Abdelkader van Marokkaanse afkomst was, daar ging het die Joodse bezwaarmakers om! Dit verwijt werd zelfs gemaakt door Joodse roeptoeters. Ik heb er maar één woord voor: gotspe.
Enfin, vanochtend dus dat onverstoorbare, troostende geluid van die merel. En daarbij meteen de gedachte: moedig voorwaarts.
Abonneer op het NIW
