Abonneer op het NIW

Het opinietijdschrift en cultureel magazine in één, voor iedereen geïnteresseerd in de Joodse wereld. Abonneer nu »

Commentaar

Respect

Esther Voet 07 mei 2020, 09:05
Respect

Is het mentaliteit of onwetendheid? Een uur na de dodenherdenking was opperrabbijn Jacobs nog steeds in verwarring. Hij woont in een wijk met veel allochtonen. Daar was het om acht uur, tijdens de twee minuten herdenkingsstilte, beslist niet stil. Op het pleintje tegenover zijn huis, werd er lustig op los gevoetbald. Geen twee minuten contemplatie voor de rabbijn, die veel familieleden in de oorlog verloor. Later liep hij naar buiten, sprak de jongens aan. Wisten ze dat uitgerekend vandaag, op die ene dag, precies 75 jaar na dato, twee minuten stilte werd gehouden voor de gevallenen in de Tweede Wereldoorlog, inclusief zijn vermoorde familieleden? De jongens boden meteen excuus aan. En nee, ze wisten het niet. “Hoe laat is het?” vroeg een van de jongens nog, “want dan wil ik ook twee minuten stil zijn.” De verbouwereerde reactie van de jongens toonde: de wil was er wel, de kennis ontbreekt. En dat moeten wij ons als samenleving aantrekken.

Een ander voorbeeld. Tijdens de twee minuten stilte kon je in de buurt waar ik woon, de Amsterdamse Jordaan, een speld horen vallen. Behalve ondergetekende, want mijn hoogopgeleide, goed verdienende bovenburen vonden het nodig tijdens de hele herdenking luid in de rondte te stampen. Niks twee minuten stilte. Dat legde iets bloot: ongetwijfeld was de kennis er wel, maar de wil ontbrak.

Ik weet niet wat erger is. Ik hoop dat wij, met z’n allen, die voetballende jongetjes toch nog op een of andere manier kunnen bereiken. Dat er mensen zijn met de moed als die van opperrabbijn Jacobs, om met ze in gesprek te gaan en ze iets bij te brengen wat zij van huis of van school misschien niet of onvoldoende meekrijgen.

De moed ontbrak mij om naar de buren te stuiven en te vragen of ze een beetje respect konden opbrengen. Deze mensen lijken mij echt verloren.

Intussen blijven stemmen opgaan om de herdenking inclusiever te maken, zodat meer mensen erbij worden betrokken. Volgens mij is dat helemaal niet nodig. Ja, iedereen is vrij een eigen invulling te geven aan 4 mei, maar wat had ik graag een paar mensen op hun stoel vastgeplakt om ze de stilte en de lege Dam te laten ervaren en om ze de toespraken van de koning en Grunberg te laten horen. Als het dan niet tot je doordringt, zal het dat nooit doen.

Abonneer op het NIW

Abonneer nu!
Tags dit artikel heeft geen tags
Opmerkingen (8)
Michael Jacobs 07 mei 2020, 11:46
In de mei-dagen van 1940 bestond de bevolking van Nederland voor minder dan twee procent uit Joden. Wie de balans opmaakt ontdekt echter, dat maar liefst de hélft van alle Nederlandse slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog Joods waren - en dat de bevolking en overheid van Nederland dus medeplichtig zijn geweest aan volkerenmoord. Zolang dát gruwelijke historische feit nog wordt verzwegen in het onderwijs én in de plechtige, maar verder holle toespraken van Nederlandse koningen, minister-presidenten en burgemeesters, zal 4 mei geen echte betekenis hebben.
M. Deegen 07 mei 2020, 11:54
Ik was maar lekker naar boven gelopen, hoog opgeleid of niet!!
Epfraim 07 mei 2020, 11:58
Ik zou toch maar echt naar boven lopen, dat kan nog steeds en hun vertellen hoe je over ze denkt. Kan totaal geen kwaad. Als de Rabbijn het kan, wat ik van hem weet, kan jij het ook!!!
F.Polak. 07 mei 2020, 12:05
In mijn straat in een betere buurt van Den Haag was er geen enkele vlag op dodenherdenking.Maar tot mijn verbazing hingen er de volgende dag, 5 mei dus, opeens twee vlaggen te wapperen! Dat overslaan van de dodenherdenking voelde op de een of andere manier niet goed. Ik weet nog niet of ik deze overburen misschien naar de reden durf vragen...
Paula Steeksma 07 mei 2020, 13:43
Ik was eeb baby toen de oorlog was afgelopen.Mij vader was ordonnance aan de grebbelinie.Hij had Joodse vrienden die niet meer terugkwamen.Ik verweet hem een keer waarom hij niets had gedaan.Tien werd hij vreselijk kwaad.Mijn moeder zei.Je qeet niet wat je zegt.Daar zit ik mee.Veel Nederlanders die hebben weggekeken.Nu weer.Jidenhaat niets van gemerkt.Nou ik wel en ik ben niet van plan mijn mond te houden.Ik heb de ster van David voor mijn raam en ik heb een magen David om en dat blijft zo.
Conrad Van Den Berg 08 mei 2020, 01:41
Puur een kwestie van respect. Normaal krijg je dat met de opvoeding mee...
Tswi J Herschel 08 mei 2020, 08:10
Het is de oppervlakkigheid van de maatschappij die dit alles in de hand werkt. In zekere mate ernstig gebrek aan historische kennis en grote onverschilligheid met een teneur van "75 jaar geleden, wat wil je" Het is een bekend fenomeen dat docenten geschiedenis vooral in de randstad het onmogelijk worden te naakt over de Tweede Wereld Oorlog ze doceren. En er wordt in de geschiedenis boeken deze periode in vele gevallen geformeerd en geminimaliseerd. Binnenkort komt er een Kamerdebat over Antisemitisme en educatie waarin dit fenomeen wordt behandeld. Kennis van de geschiedenis is noodzakelijk om je toekomst te bepalen. Ten allen tijde is het een noodzaak je mond open te doen! Kol hakavod voor Rav Binyomin Jacobs
mar selderijk 13 mei 2020, 17:46
Ik was echt naar boven gelopen (na de herdenking natuurlijk) en hen uitgenodigd om iets te komen drinken én in gesprek te gaan. De enige weg, volgens mij om iets bij mensen los, wakker te maken. Vaak helpt dat meer dan niets zeggen en wrevel achterlatend.
Plaats opmerking

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *